Liederen van Isoude

[p. 87]

[Daar leeft nog éen hoop onvervuld,]

Daar leeft nog éen hoop onvervuld,
Eén diepst en donkerst ongeduld,

In 't hart dat pleegt bij nacht en dag
't Geduld dat niets verwachten mag:

Of ik nog éenmaal uw gezicht
Zal zien in dit verjaarde licht,

Nog stiller dan 't verstild gelaat
Dat door de dagen met mij gaat,

En lijdzaam beidt in mijn vertrek
Tot het eenzelvig tweegesprek

[p. 88]

 

Van onrust die geen uitkomst ziet

 

Binnen den ringmuur van 't verschiet:

 

 

 

Onder de witgedekte lucht

 

Jaagt der gepeinzen vogelvlucht

 

 

 

Voorbij dit land van dag en nacht

 

Naar 't eenig weêrzien dat ons wacht...

 

 

 

Gelukkig die den wedgang wint,

 

Voor wien de rust het eerst begint -

 

 

 

Maar laat mij zijn, die overblijft,

 

Die hier de laatste zorg bedrijft.

 

 

 

Wij zijn niet lang gescheiden dan,

 

Als 'k weet waar ik u vinden kan.

 

 

 

Wachten was hier mijn daaglijksch brood -

 

Ik wil niet wachten in den dood!