Praeludiën

[p. 85]

[Ook ik was een zoon van koningen]

OOK IK WAS een zoon van koningen,

Eer ik kwam tot u:

Al gaven Gods als slaven in mijn woningen

Voedden mijn haard met vlam tot nu.

En de dag was éen hel feest, toen ik kwam gereden

Te zien uw aangezicht;

Ruiters en knechten, blanke banen breedden

Achter me in 't licht.

[p. 86]

 

Rijp vielen mijn bevelen, hoofsche beden

 

Van een die eischen kan,

 

Wijl onder stille morgenzon ons troepen streden

 

Man tegen man.

 

 

 

Met 't klimmen van de zon klom 't zwijgend moorden

 

In dien vreemdstillen slag,

 

Zoo stil, dat men aan glazen dagwand hoorde

 

Tijds stâgen slingerslag.

 

 

 

Maar met den middag hief uw zwellend medelijden

 

Het blind vizier omhoog;

 

Over den hemel, over de aarde breidde

 

Zich de afgrond van uw oog.

[p. 87]

 

Levenden, dooden, allen trok die diepe toover,

 

Wolken vervliedend naar zomerzon;

 

Niets bleef, het licht liep naar u over

 

Alsof de nacht begon.

 

 

 

Gij zaagt nieteens van uit uw luister

 

Den spotgekroonden man,

 

Die dreef in waanzin tegen wal van eigen duister

 

Zijn steigerende span.

 

 

 

Die nu zal gaan tot vroegere gelijken

 

In onbegrepen nood,

 

Zooals een arm man lacht bij rijken

 

Den bittren lach om brood.

[p. 88]

 

Wien werelds wind en eigen wreede vingren tokken

 

Hartstrengen broos,

 

Teêrvleezen snaren trillend overtrokken

 

Zieleklankbodem eindeloos.