Praeludiën

[p. 99]

[Dauw en tranen komen]

DAUW EN TRANEN KOMEN

Met den avond,

Wereldwijd

Ziel en bloemen lavend

Daalt Gods heerlijkheid

Heel de dagbezonken stilte door te droomen.

Altijd vindt de dauw wel

Oopner bloemen

Diepen dorst;

Al wat God durft noemen,

Iedre menscheborst,

Voelt zijn vrede vochten in vlindervaagste vouwsel.

[p. 100]

 

Zon, wier oogeluchter

 

Fel van boven

 

Uur aan uur

 

Schroeide in donker dooven,

 

Door teêrvocht glazuur

 

Vleit uw blik van oog tot oog mijn liefde schuchter.

 

 

 

Smart in wereldsch rouwkleed

 

Bits verwezen,

 

Droef bespot,

 

Nu weet ik uw wezen

 

Voor een kind van God,

 

Nu van elpen leden schijn in vouw na vouw gleed.

 

 

 

Keer en kom, ik deel u

 

Alles, 'k noodig

 

Arm en blij;

 

Niet veel hebben noodig

 

Twee zoo droef als wij;

 

Gaarne leen 'k vannacht uw moe hoofd d'eigen peluw.

[p. 101]

 

Heden moogt gij toeven

 

Heel den nacht en

 

Morgen ook,

 

'k Zal uw voetjes zwachten

 

In oudlinnen strook,

 

Raden in het donker elk vluchtigst behoeven.

 

 

 

Zie, mijn huis is ledig;

 

Het is uwer,

 

Zoo gij wilt;

 

Werelds winden luwen er

 

Diep in bladerstilt',

 

En zijn schaduw zij uw oogen koel en vredig.

 

 

 

Want uit Vreugde had ik

 

Al dees jaren

 

Geenen zoon,

 

Maar gij zult mij baren

 

Jongen sterk en schoon,

 

En om u, om u alleen (nu weet ik 't) bad ik.

[p. 102]

 

Dat kind zal ons saamzijn,

 

Laat het leven

 

Uit uw schoot,

 

Liefdes wijding geven

 

Tot voorbij den dood,

 

En Geluk zal toch in 't eind zijn zoete naam zijn.