Praeludiën

[p. 115]

[De zeilen voor den wind]

DE ZEILEN VOOR DEN WIND spreiden zich vleugelwijs.
Het schip gaat ongemoeid zijn avondreis

Naar roode havenbaak door duisterverre
Verstrooide vloten van toplichten, lage sterren.

Zwart blikkerwater licht en zingt diep langs de kiel met vocht gebuis,
Om 't roerelooze roer sproeisprankt het diamanten gruis.

[p. 116]

 

Wij zitten ieder in zijn stillen hoek

 

Gesloten van elkander. Elk heeft zijn bezoek.

 

 

 

In witten weêrschijn van de nachtvergroote zeilen

 

Komt krans oogopen aangezichten met mij wijlen.

 

 

 

Zij schrikken of verrassen niet, zoo eigen

 

Zijn zij. Beminde dood- en levenverren komen zwijgen

 

 

 

Hun vast uur; allen vinden d'eigen glimlach reede

 

In de vertrouwlijkheid van d' avondvrede.

 

 

 

Zij zitten onbeweeglijk, wiegen even maar uiteen,

 

Wanneer van d' overplecht een vragend woord komt treên,

[p. 117]

 

Tot antwoord van mij is gegaan met luchten voet

 

En stappen vriendlijk-onverschillig van gewoontes groet.