Strofen en andere verzen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 31]

Twintigste strofe

Van jongs af was mij deze Schaamte na,
maar nimmer lief: zij hield mij als het kind
dat ik al leek, dat liever zweeg dan sprak;
en bij de luide dwazen wier gegons
de stilte stoorde, die mijn jeugd voldroeg
tot dit bewustzijn van onzegbaar leed
en onuitsprekelijker zaligheid,
ging door voor aandachts overgave
het strakke wachten tusschen hoop en angst
of ooit van uit hun glanslooze onrust éen
vonk spranken kwam in den gitzwarten schat
van hartstochts grondeloos gebedden nacht;
of ooit de loome misten tusschen ons
oplichtten voor den dauwverglansden morgen,
dat eindelijk de stomme leeuwerik
van mijn verlangen tot verstaanbaarheid
omhoog mocht wieken en 't allicht verband
waar enkel liefde in schoonheid zich verluidt
en bij der zielen zuivre samenspraak
Gods eerlijk zwijgen toehoort als getuige...
Eer dan de donkre drift van ongeduld
haar staamlend tij over mijn lippen stuwde,
en aan de wreedheid van hun wanverstand
de weerlooze onrust van mijn zoet geheim
verraadde, rees zij in het zacht gezag
van een die beter weet en niet verwijt,
en als een oudere bezonnen zuster
nam zij mijn hand en bracht mij veilig thuis
binnen de zilveren verzekerdheden
der sterrenachten, en zij leerde mij

[p. 32]

 

dit fluisterpijpend lied dat zuchten vindt

 

voor elke vreugd en iedre pijn en geeft

 

ze meê met 't suizen van den nachtwind naar

 

het wakend oor van verst verwante zielen...

 

Hoe lang al ken ik haar! Zij bleef dezelfde,

 

en hoeveel jaren ben ik nu haar oudre!

 

Maar naar onze omgang mij vertrouwder werd,

 

te zeldner komt ze en eerder gaat zij heen

 

als een die veelal elders bezig is.

 

Nog is zij altijd met mij zooals vroeger,

 

als op den duur van 't winterlijke zwijgen

 

de stilte dreigend wordt, wijl op de bergen

 

Gods hand den dauw inhoudt, en laat mij niet

 

vóor met den luwen wind de dooi invalt

 

en allerwegen langs de hellingen

 

de beken ruischen door den lichten nacht.