Tusschenspelen

[p. 30]

Seirene

‘Zoekt gij minnen buiten sterven?...

Hier vraagt liefde 't leven op,

Ook al moet ik blijven werven

Om uw laatsten harteklop.

Weinigen van velen sturen

Op zoo zuivre hartenaald

Door den storm der avonturen,

Dat hun manbaarheid nog haalt

De vergodlijkende spelen

Dezer reddelooze kust

Waar de uiteengeslagen deelen

Stranden, tot hereenden lust

Uit den baaierd opgetogen,

Uit der kolken beursche klem,

In den daagraad mijner oogen,

Door de branding van mijn stem

[p. 31]

 

Naar de haven mijner armen

 

Waar uit hun gescheiden waan

 

In éen eindelijk erbarmen

 

Aarde en hemel ondergaan

 

 

 

Tot den droom die in zijn duren

 

Voor alle eeuwigheid geblind

 

Zonder jaren, zonder uren

 

U in éenen bond verbindt

 

 

 

Met de zuiverzaalge knapen

 

Die naar de' afgrond van mijn schoot

 

Jeugdverheerlijkt zijn ontslapen

 

Buiten weet van hunnen dood...

 

 

 

Na den afval der verblinding

 

Treedt gij, keur en keus ontzegd,

 

Uit verwording en ontbinding

 

Door het toeval opgedregd,

 

 

[p. 32]

 

Volbewust en schoonheiddronken

 

Uit den ban van duur en tijd

 

Tot de rust die 't al ontzonken

 

U mijn eeuwge jeugd benijdt.’