Tusschenspelen

[p. 92]

Oproep

De lucht dungrijs; langs siddrende rozen
Fluistert de wind van komenden regen,
En ergens ver teemt zacht, verlegen,
De stem van de zee van het eindelooze:

‘Eindelijk valt ons springtij samen
Met de breuk in uw ringmuur van geruchten,
Dat tot uw ooren wij reiken te vâmen
Van onze reven het lijze verzuchten:

Hoe lang blijft uw moedwil woelen
In het gevaar van nog te versmoren
In 't drijfslib en de modderschoren
Van uw kolken en binnenpoelen?...

Te vergaan staat elk geboden
In waanzin of in anderen waanzin...
Die vergaat, laat hem vergaan in
Den waanzin die komt van de goden!

[p. 93]

 

Mag dood droomen bij nieuwe zonnen

 

Brengen of rust in droomeloosheid,

 

Als u de slaap maar in zijn schoot leit

 

Bij die de eeuwen u lief gewonnen...

 

 

 

Zijt gij beschaamd om alleen te komen,

 

Die zoo talloozen uitgeleidde

 

Tot onze lijdlijke veilige wijde

 

Steê die allen heeft opgenomen...?’

 

 

 

Stilte breekt nog onvolzwegen

 

Achter een te nabije suizelen -:

 

Over de ritslende rozen ruizelen

 

De eerste zware druppelen regen.