Tusschenspelen

[p. 98]

Merel

Daareven sloeg de merel uit
Tusschen twee zomerbuien
De wanhoop van zijn blij geluid,
Die zich niet meer liet zuien...
De tijd van zingen is voorbij...
Toch ging zijn gorgel als in Mei!

Door onze machteloosheid,
Die jammerlijk gebarsten fluit,
Haalt levens teêrste broosheid
Het wonder van haar zoet getuit:
Juist tusschen druk en nieuwen druk
Schalt zij de hoogste noten van... geluk!

Niets viert zoo blind gezag als dit
Over ons aardgeboornen,
Dit onverzekerbaar bezit
Van enkele verkoornen,
Dit goud dat om zijn zuivren staat
Zich niet in pasmunt wisslen laat.

[p. 99]

 

Op ieders welgevallen

 

Wacht het als een gereede prijs,

 

Begeerlijkste van alle

 

Naar 's harten diepstverholen wijs...

 

Geen roover die het ons ontsteelt.

 

En niemand die 't niet zelf verspeelt...

 

 

 

Geluk, al was 't voor korten duur,

 

Ik heb u wel bezeten:

 

Ik heb met lief en vriend en buur

 

Uw sober brood gegeten.

 

En ging u straks mijn dwaasheid kwijt,

 

Ik maakte alleen mijzelf verwijt.

 

 

 

Al korter en al schaarscher

 

Komt gij bij mij terug op honk,

 

Al vluchtger en onaardscher

 

En warser van al wereldpronk...

 

Toch telkens rijker is uw keer:

 

Gij brengt ons al 't verloorne weêr!

 

 

[p. 100]

 

Wel wordt het vaak een lange rek

 

Tusschen uw gaan en keeren,

 

O vogel zonder vasten trek,

 

Die geen seizoen wilt leeren.

 

Toch strijkt gij steeds ten langen lest

 

Op 't oude in stand gehouden nest.

 

 

 

Moogt gij mij aldoor vinden,

 

Al is het voor éen oogenblik,

 

Tevreê u nooit te binden,

 

Tot de' allerlaatsten levenssnik...

 

Uw ontrouw blijf ik eeuwig trouw,

 

Mijn liefste lief, mijn eigen vrouw!