Zomerwolken

[p. 14]

Mei-morgen

Al om te vinden troost
So ben ic hier tot u gecomen:
Staet op, lief, wilt ontfaen
Den mey met sinen blomen.

Hart dat aldoor moet volharden
Om in bloeien te verbloeden
(Buiten kleurt door lichte gaarden

't Korte wonder van den Mei

Zijn blosvluchtige vermoeden

Van een eeuwger lentetij):

Zie, uw lief komt uitgetogen.
Boven witte bloesemhagen
Stralen oogen in uw oogen

Hun weêrspiegelend verwijt:

‘Waartoe afgezonderd dragen

Dezen last van zaligheid?

[p. 15]

 

Wat nieuw wonder bleeft gij beiden,

 

Sinds met de eerste zonnewende

 

Wij op liefdes paden scheidden,

 

Toen ten nedergang van 't jaar

 

Wij elkander onderkenden

 

En onszelven aan elkaêr?

 

 

 

Waarin heb ik u bedrogen?

 

Slechts de neevlen die gij weefde

 

Voor den afgrond mijner oogen,

 

Zijn verteerd als avondrood.

 

Maar ons kussen overleefde

 

't Leven in mijn donkren schoot.

 

 

 

Die als wij elkander weten,

 

Wier kus de eeuwen overspande,

 

Voelen zich weerzijds bezeten,

 

Door al nieuwer driften rouw,

 

In de bitterzoete schande

 

Eener onverzoenbre trouw.

 

 

[p. 16]

 

Ik, als 't leven in de voren,

 

Aldoor aan mijzelve ontstorven,

 

Aldoor weêr vernieuwd herboren

 

Tot volschoone tijdlijkheid -

 

Gij, in wreede wake ontzworven

 

Aan den droom die kent geen tijd.

 

 

 

Duizende' oogen die ik kuste,

 

Lijdlijk dwaallichtende harten,

 

Daalden jaarlijks als gebluschte

 

Sterren in de ondiepe sneeuw -

 

Slechts van die als gij mij tartten,

 

Weet mijn heugenis zich weêuw.

 

 

 

Onder al de blijde kindren

 

Die zich uit mijn borsten voedden,

 

Telt mijn hart als zijn bemindre

 

't Duister eigenzinnig oir

 

Van zijn felste hartstocht-woeden

 

Dat u won en u verloor.

 

 

[p. 17]

 

Uit de zaalge sterrenachten

 

Waar mijn maagdlijkheid zich paarde

 

Aan uw heimwees donker smachten,

 

Stamt het vreemd gemengde broed

 

Dat bevolken gaat deze aarde

 

Met zijn schoonheids nieuwen vloed.’