Verzamelde gedichten

[p. 8]

Kinderloos huwelijk

Langs de elegante plooien der gordijnen
en 't hoofs gebaar van de satijnen strik,
die ze even sierlijk oplicht, ziet mijn blik
uw levensdrift op 't eigen puin verkwijnen.

Hier zal geen zon meer in de kamer schijnen;
gelach en liedren zijn tegaâr gestikt;
alleen 't duel: de wederzijdse blik,
vlijmscherp en doodlijk door verzwegen pijnen.

Nog maar één wezen: uw verwende hond -
wanstaltig vet en schaamtloos onbescheiden -
tovert terloops een glimlach om uw mond.

Dood is de liefde, die u ééns verleidde.
Dood zijt gij zelve, al mist dan dit verscheiden -
dat het voorgoed zij - nog dé dosis grond.