Verzamelde gedichten

[p. 200]

Voor de haaien

Altijd moe en aan de rand van slaap,
aarzlend tussen vlucht en de familie:
dichters hebben nergens domicilie,
want hun weg leidt eenzaam naar de kaap,
waar de wilde zeeën van hun zangen
hen bespringen en met hun verlangen
naar de grondeloze diepte sleuren
voor het star-oog der verbaasde steuren...
Tót de grijnslach der gesperde kaken
van de haaien er een eind aan maken.

Slechts een nevel, schimmig als een vrouw,
zoekt de zee af in zijn witte rouw.