De muis of de gestoorde nachtrust

[p. t.o. 15]

[p. 15]

VII.

‘Houd, Eva, gij u nu eens stil,’
Sprak Spar, ‘en hoor eens wat ik wil!
't Beest, dat zoo onze rust verstoort,
Zij oogenblikkelijk vermoord:
Ik stort, wat ik zoo pas verzon,
De muis nu in de waterton;
Daar vindt ze dan een wissen dood,
En wij zijn dan weêr uit den nood.’ -
‘Maar, man, hoe zult ge dat toch doen?
Hoe kunt ge zulk een denkbeeld voên!
Ach, Sparretje, geloof mij vrij,
De muis is slim en vlug er bij,
En zoo ontkomt ze u eindlijk nog.’ -
‘Hoor nu zoo'n wijf! Wat praatje toch?
Ik zeg je zult nu eens wat zien:
Ik zal de muis een lesje biên,
En heeft het onze rust gekost,
Nu worden wij van 't leed verlost! -
Sterf nu, verschrikkelijke muis!
Een marteldood hier in mijn huis.’
En Eva sprak met 't hoofd op zij':
‘Och, Sparrebeen, heb medelij'!
Wie weet hoe 't eens met ons nog gaat;
Laat 't beestje loopen, vrij op straat.’ -
Maar Spar, die niet meer luistren kon,
Schudt 't arme muisje in de ton.
‘Verga, verteer, o monster dier!
Uw dood geeft mij het grootst pleizier!’