Hojheh!

[p. 9]

BH's

‘Hei!,’ reep 't mins wat sjus de bös instapde tege ein die op de veurege halte waor binnegekoume. ‘Da's ouch sterk tot v'r noe weer same trökgoon.’ De ander sjuifde get wijer nao de vinster touw en klopde op de leeg plaots neven 'r.

‘Iech bin eve bij ma gewees,’ zag ze.

‘En wie is 't mèt 'r?’

‘Aoch... good eigelek. Kraank is ze neet. Meh ze weurt aajd, heh. Ze knotert d'n hielen tied euver vaan alles en nog get.’

‘Heet ze gein hölp?’

‘Jewel. Twie kier in de week 'ne mörge. Meh dao moppert ze ouch euver. Die is te langsaam en ze drink wel 'n haaf oor koffie en daan rouk ze ouch nog 'n segrèt en de gerdijne weurde geel devaan... Enfin, de kins dat wel. Meh boeveur geis diech noe weer de stad in?’

‘Jeh, iech moot trök nao de merret.’

Ze begós get stèller te praote noe.

‘Es iech neet gaw bin is dee vent devaandoor. Iech gaon altied 's vriedagsmörges nao de merret. Haol iech m'ch vès en greunte en fruit en zoe. Is altied veurdeileger es bij miech in de winkel. Nou, iech waor bekans veerdeg, zeen iech inins 'n groete reklaam. Marylin Monroe. De kins die foto wel, boe ze in 'r brook steit umtot 're rok opwejt. En dao steit 'ne vent bij te keke vaan “Laat ze niet hange voor twee tientjes!” 'n Aajd möpke heh. Heet allang 'ne baard. Meh good, de kieks toch oonwèllekäöreg. Haange dao 'n ganse raffel beehaas aon de kraom en allemaol veur twinteg gölde. Da's toch goojekoup, heh?’

‘Jeh zeker!’ beaomde de ander. ‘Dat zouw iech meine.’

‘Nou, dus iech zègk: ‘Höb d'r 'ne witte, cup c nommer 36?’

‘Ja seker,’ zeet deen Hollender.

Begint 'r te dabbele in 'ne gansen houp en haolt eine droet in e plestikke tuutsje.

‘Kijk is, me lieve mens,’ zeet 'r. ‘Sie je? C-36. Daar zul je ouche mee fulle, meid. Sul je mee uitzien as Marylin,’ wijs 'r nog op die plaat.

‘Nou, iech hoop 't neet,’ zègk iech. ‘Stoont iech toch veur sjendal! Jeh neet daan?’

De ander knikde begriepend.

‘Meh iech haol dat dink oet 't tuutsje en haw 'm zoe veur m'ch en iech dink: Is dat wel de gooj maot? Dus iech zègk: ‘Is dat de goeie maat?’

‘Nou, ik wil je wel effe de maat neme,’ zeet dee kerel en kump 'r m'ch mèt twie vaan zoe'n kolesjöppe op m'ch aof. Iech maak 'ne sprunk achteroet en sjriew:

‘Blief vaan m'ch aof, fiessak!’

Begint 'r te keke vaan de lach en reup: ‘Ik wil alleen maar effe op dat etiketje

[p. 10]

kijke, mens. Daar, sie je: C-36.’

Nou, dat had iech al gezeen, dus dat klopde.

Meh wie iech toenstrak thoes kaom höb iech 'm direk goon passe. En wat tunkst'ch? Sjus wie iech dach: Väöls te klein. Iech kraog 'm nog neet ins touw en alles próts m'ch droet aon alle kante. Dee zit in e verkierd tuutsje. Dus gaon iech 'm trökbringe.’

‘Jeh, de bis altied flink gewees, heh?’ vroog de ander.

‘Sjei oet! Wie iech zestien waor dorf iech neet ins zoonder jeske of zoeget de straot op. Iech zjeneerde m'ch kepot. En noets e strak trieko'ke. Altied vaan die wij bloeze. Dao höb iech leid genóg vaan gehad. Noe trèk iech m'ch niks mie devaan aon. Wee 't neet wèlt zien moot mer neve m'ch kieke. En Jean zeet altied tot heer 't bès good vint zoe. Dus.’

‘Bis mer blij. Wètste wat? Iech gaon mèt d'ch mèt. Iech wèl wel ins hure wat dee kerel zeet, mèt z'n groete han.’

‘Laot d'ch mer neet de maot numme,’ joechelde die vaan de miskoup.

‘Dee zouw bij miech nog mote zeuke,’ zag de ander.

Lachentere wie e paar geite vaan zestien stapde ze same oet.

Op nao de kolesjöppe en de beehaas.