Hojheh!

[p. 102]

Vekantie

‘Es 't noe mer neet geit regene,’ zag ze, wie ze 'n gooj oor oonderweeg waore. ‘De loch is zoe duuster.’

‘Da's de mörgendauw,’ zag heer. ‘Dat trèk wel op en daan kump de zon door. Ze höbbe good weer veurzag. Op alle zenders en ouch op de Belzje. Dus 't zouw te gek zien es dat neet oetkaom.’

‘Jao, meh dat waor veur 't Belsj en veur Holland. Vaan Fraankriek höb iech niks gehuurd.’

‘Ouch good,’ zag heer. ‘Gans Europa good.’

‘En 't water en de gaas höbste touwgedrejd?’

‘Dat höbste miech al ins gevraog! Jao! D'n hoofkraon vaan 't water is touw, vaan de gaas dito-idem en d'n èllentrik is aofgeslote, alle deure zien op sloot, wat wèlste noe nog mie?’

‘Heet de naober de sleutel?’ vroog ze veur alle zekerheid.

‘En de naober heet de sleutel. Noe sjei in Gaodsnaom oet, jóh. Diech kins ouch aon de geng blieve. V'r goon op vekantie!’

‘Iech weit 't,’ zöchde ze. ‘Meh veer zien nog noets allein zoe lang weggewees. Zoonder de kinder, bedoel iech. Rijste neet te hel?’

‘Hei kinste nogal hel rije,’ zag 'r, ‘mèt al die drejje in de weeg. En iech rij neet helder es hoonderd, allewel totste hei hoonderdtwinteg maags. Meh iech gaon m'ch neet hajje.’

‘Da's ouch veur niks nudeg. V'r höbbe d'n tied. Höbste de pepèrre vaan de verzekering? Die mooste altied bij d'ch höbbe in 't boeteland, zag Jean. En ouch die vaan de wagel.’

‘Alliech,’ zag 'r get kortaof. ‘Dat zit allemaol in mien portefeuille.’

‘En boe is die portefeuille daan? De höbs gei jeske aon.’

‘In 't dashbordkeske. Kiek mer.’ Heer begós get oongedöldeg te klinke.

Ze maakde 't keske ope.

‘Aojao, dao ligk ze,’ zag ze opgelöch. ‘Goddaank. Stèl d'ch veur totste die in de jeske hads laote zitte.’

‘Nou, dat waor nog neet zoe erg, want me jeske zit in me koffer en me koffer steit achterin. Geluif miech noe mer: Alles is in orde.’

Ze rijde door de Ardenne nao 't zuide.

‘'t Is hei wel sjoen,’ zag ze, ‘meh toch get soomber mèt al die bosse, vinste neet?’

‘Aoch... De zon is nog neet tegooj op. Strak weurt dat wel beter. 't Is pas haaf ach, mooste dinke. Eigelek pas haaf zeve, mèt dee zomertied. Meh noe is 't lekker rösteg op de weeg en neet zoe werm.’

[p. 103]

‘Dat wel,’ gaof ze touw. ‘Meh es d'ch noe get euverkump, 'ne leke band of zoe, daan zitste wel gans allein.’

‘Boeveur zouw iech noe 'ne leke band mote kriege?’ vroog 'r geïrriteerd. ‘Iech höb in gein jaore 'ne leke band gehad.’

‘Daorum sjus!’ cönstateerde ze. ‘Daorum sjus. Daan zouw 't noe wel ins kinne gebäöre.’

‘Noe huur ins!’ Oonwèllekäöreg gaof 'r get teväöl gaas in zoe'nen drej vaan de weeg. ‘Sjei noe oet mèt dat geprakkizeer. Veer goon veertien daog nao de Rivièra en iech gaon veur me plezeer. En veur 't dijnt. Dus noe maakste diech gein dikke bein mie, anders is 't plezeer gaw draof.’

Sjöldbewus keek ze 'n tiedsje zwiegend veur ziech op de weeg.

‘V'r mote wel ederen aovend effe belle,’ zag ze toen. ‘Venaovend mer iers bij Paula. De klein hoosde zoe gistere. Dat beveel miech neet.’

‘Jao, dat doen v'r. De kins allewijl euveral otomatisch belle. Nein, dat keend had zoe'nen depen hoos, heh. Es ze noe mer nao d'n dokter goon demèt. De kins neet veurziechteg genóg zien mèt zoe'n babykes.’

Ze knikde content.

Same oonderweeg nao wat 't reisbureau neumde ‘een zorgeloze vakantie aan de zonnige Rivièra.’