Hojheh!

[p. 112]

Zwijnerij

Slivvenier zat ziech op 'ne groete stein deneer en bekeek ziech op ze gemaak nog ins alles wat heer in vief daog gemaak had en heer had ze plezeer in de plante en bieste boe de eerd vaan wiemelde.

Mörge is de lèste wèrkdaag, dach 'r. Iech moot de mins nog make en dat zal nog neet mètvalle. Meh 't moot gebäöre en zoe is dat. Gelökkeg tot iech daonáo 'nen daag vrij höb veur oet te röste.

Heer rèkde ziech ins lekker oet en wouw sjus opstoon veur nao d'n hiemel te vertrèkke wie 't verke langskaom.

Dao versjrók heer ziech zoe vaan tot 'r oonwèllekäöreg ‘Miene goojen hiemel!’ reep.

't Waor neet zien bedoeling tot iemand dat hoort, meh heer reep get te hel en 't verke bleef stoon en keek zeukentere roontelum ziech.

‘Reep dao eine?’ vroog 't.

‘Iech,’ zag Slivvenier.

‘Ao, zeet geer 't, Hier. Reep geer op míech?’ vroog de kuusj.

Noe zouw eine vaan us gawgaw e leugensje bedach höbbe. Zoe eint wat ze in Ingeland ‘a white lie’ en in Holland ‘een leugentje om bestwil’ neume. Meh zoe-get maag d'r vaan Slivvenier neet verwachte netuurlek.

Dus zag heer ierlek: ‘Nein. Iech versjrók m'ch.’

En heer hoopde mer tot 't verke neet wijer zouw vraoge.

Meh ederein wèt wel tot verkes nuisjiereg zien. In Fraankriek gebruke ze hun veur truffele oonder de groond te zeuke. Dao wete ze tot verkes altied hun neus euveral insteke en blieve vreutele tot ze perceis wete wat drachter zit.

Dus vroog 't verke lösteg:

‘Geer versjrók uuch toch zeker neet veur miech, heh Hier?’

Noe moot d'r uuch de situatie boe-in Slivvenier geraak waor ins veurstèlle! Wie heer noe in de pits zaot, bedoel iech! Lege, daovaan kós niks inkoume. Meh de woerheid zègke zoonder 't verke pijn te doen? Dat waor ouch oonmeugelek. En daan moot geer neet vergete tot heer 't zelf zoe lielek gemaak had!

Wie kin iech noe zoe sjtom gewees zien? vroog heer ziech aof. Es 't noe nog op 'ne maondaggemörge waor gebäörd! Meh dat kin neet. Toen waor iech pas begonne mèt leech en duuster en zoe.

Meh oondertösse zaot heer mer demèt. 't Verke stoont nog altied gedöldeg te wachte en keek Häöm vruntelek aon.

‘Jewel,’ zag Slivvenier eindelek. ‘Jewel. Iech versjrók m'ch veur diech.’

‘Ha, ha,’ lachde de kuusj. ‘Wat 'n bak! Geer versjrók uuch veur miech? En boeveur daan? Zeen iech zoe gevierlek oet? Of bin iech zóe lielek?’

[p. 113]

't Wouw ouch ins get leuks zègke sjijns.

Iech höb uuch gezag tot verkes nuisjiereg zien en tot ze blieve vreutele tot ze perceis vaan de ert en de boen weite.

Slivvenier zaot nog effe stèl te bedinke wat heer noe mós doen, meh toen zag heer rechoet:

‘Jao. Zóe lielek bis diech!’

Eine vaan us zouw gezag höbbe tot heer ziech zoe versjrókke had umtot häöm opins get staok of umtot heer bekans vaan de stein waor aofgesallemanderd of dat soort leuges.

Meh veer zien Slivvenier neet. Dat is wel ins gemekelek.

't Verke oondertösse keek Häöm oongeluiveg aon.

‘Hoort iech dat noe good?’ vroog 't. ‘Zag geer ech tot iech zoe lielek waor? Zoe lielek tot geer uuch vaan miech versjrók?’.

Tristeg keek Slivvenier 't aon.

Fojfoj, dach heer. Die neus! Allein mer good veur poszegele mèt aof te stempele. En die oere! Good veur lerelappe devaan te make veur de roete te wasse. En die verkesuigskes! Sjus twie krente in 'n zuinege mik. Neet veur aon te zien! Dao is niks mie mèt te beginne. Iech kós 't 't bèste bij de sjèlle goeje.

Heer had kompassie mèt de erm prij.

‘Drej d'ch ins um,’ zag heer mèt e bitteke hoop.

't Verke drejde ziech mèt zien dik achterwerk nao häöm touw.

Ouch niks! mós Slivvenier touwgeve. Iech zouw neet gere zoe debij mote loupe. Dat stertsje mèt dee permanent is wel lolleg. Meh die twie sjinke... Vreiselek.

‘Veur ierlek te zien,’ zag heer toen, ‘e lieleker bies höb iech noets gezeen.’

Noe kint geer wel dinke vaan ‘Wee zeet noe zoe get tegen 'ne lielekerd’, meh g'r wèt wie dat zit mèt Slivvenier. Dee moot altied de woerheid zègke.

Veur 't verke waor 't netuurlek wel erg.

Iers begós 't stèllekes te kriete tot 'm de traone euver zien oere lepe, meh langzamerhand góng 't wie langer wie helder keke en op 't lèste zaot 't op zien dikke vot en sjriewde wie e mager verke.

't Waor neet veur aon te hure.

Slivvenier perbeerde 't te truuste, meh dao waor bekans gei beginne aon.

‘Bin iech noe ech 't lielekste?’ keekden 't erm bies mer edere kier obbenuits.

‘Bin iech noe ech...?’

‘Noe luuster ins nao miech,’ zag Slivvenier. ‘Sjei ins oet mèt dat gekeeks. Dat hölp toch neet. Iech moot zègke...’

Meh dao góng 't verke al weer.

[p. 114]

‘Iech bin 't lielekste vaan allemaol! Iech bin 't lielekste!’

Slivvenier woort haos wanhopeg devaan.

‘Iech weet 't, iech weet 't,’ zag 'r. ‘Meh iech kin niks mie draon doen. De vijfden daag is um en alles is noe aof. Mörge moot iech de mins nog make en daan is 't oet, fini, basta.’

't Verke waor inins stèl.

Vaan oonder zien oere en vaan bove zien stótsneus loerde 't Slivvenier slum aon.

‘Wát moot geer nog make?’ vroog 't.

‘De mins,’ zag Slivvenier. ‘Maan en vrouw. E gans werk nog. Mehjeh...’

‘Hier,’ 't verke veel veur Slivvenier op zien verkes-kneekes. ‘Hier, maak dee mins, of wat 't daan ouch is wat geer nog moot make, maak dee lieleker es miech. Ezzebleef, Hier, ezzeblééf!’.

‘Noe geluif iech tots diech gans gek bis gewoorde!’ reep Slivvenier. ‘Zouw iech de mins... dao kump niks vaan in!’.

‘E bitteke mer, 'n hiel klein bitteke lieleker mer,’ beide 't verke. ‘Boeveur moot íech noe sjus de klos zien? Géér höb miech gemaak, bedink dat noe toch ins. En es geer uuch neet versjrókke had, of es geer niks gezag had, daan hej iech noets gewete tot iech 't lielekste bies op de eerd waor. Meh noe... Meh noe...!’

't Bleef mer snótsèllelaank kriete.

Slivvenier zaot ech demèt in ziene maog.

Heer leep nog ins roontelum 't bies en bekeek ze sjöpsel nog ins secuur vaan achtere, vaan väöre en vaan opzij en bleef oetindelek vlaak veur de verkessjnoets stoon.

't Verke keek 'm mèt zien kletsnate oere hoopvol aon.

‘'t Einegste...,’ zag Slivvenier gans in gedachte, ‘'t einegste is eigelek dat stertsje. Es iech noe...’

't Verke héél 't neet mie.

‘Gei stertsje! Gei stertsje!’ reep 't. ‘Hier, gef 'm ezzebleef ezzeblééf gei stertsje!

't Is alles wat iech höb. En dink draon, geer...’

‘Iech weet 't, iech weet 't,’ zag Slivvenier gaw. ‘Stèl noe mer.’

‘En ouch neet zoe'n dikke sjinke, Hier,’ vroog de kuusj weer. ‘Die vint miene maan zoe sjoen.’

‘Jeh, luuster ins,’ zag Slivvenier e bitteke koed, ‘noe mooste neet aon de geng blieve. Good, iech geef de mins gei stertsje. Meh mèt zien sjinke bemeuj iech miech neet. Dat moot heerzelf mer wete.’

‘En is dee mins daan 't lielekste op de ganse eerd?’ vroog 't verke weer.

‘In eder geval is zienen achterkant neet zoe sjoen wie dee vaan diech. En noe

[p. 115]

mooste ouch content zien, anders bedink iech miech soms nog en geef iech 'm tóch 'ne start.’

‘Neinnein. Iech vraog al niks mie,’ zag 't verke nog.

‘Iech moot ins get gooje modder goon zeuke,’ zag Slivvenier. ‘Mörge moot iech mèt Adam beginne en iech zeen miene geis al kroepe es iech draon dink tot iech ouch nog Eva moot ineinfisternölle.’

‘Boeveur daot geer 't daan?’ vroog 't verke.

‘Dat moot. Zoe steit 't in de beuk. Gelökkeg krijg iech daan 'nen daag vrij veur oet te röste,’ zag Slivvenier.

‘Dink aon de start, huur Hier.’

't Verke vertrouwde 't sjijns nog altied neet.

‘Jaojao.’

Slivvenier waor nog aon dee modder aon 't dinke.

‘Iech dink tot iech mer ins gaon kieke in Spekhei,’ zag heer.

‘Heh!’ reep 't verke. ‘Spek...?’

't Gaof 'nen helle keek en waor mèt éine sprunk verdwene.

Wat mankeert dee obbins? dach Slivvenier.

Zoe kump 't noe tot veer geine start höbbe.

En es veer soms vaan eine zègke tot heer nog sjtommer is es 't achterind vaan e verke, daan is dat gewoen zjaloezei.