Mien leef lui

[p. 98]

Miem

Mevrouw Jans zaot in häören erker en keek nao häör häöfke. Häöre sjogkelstool leet ze stèllekes get op en neer wuppe, wie ze dat geweend waor. Neet te väöl aanders woord ze duzeleg.

De lèste roeze bleujde, de affrikäönsjes waore nog geel en oraanje en de blaajer vaan de naober z'ne boum laogen op 't graas.

't Woord al naojaor, dach ze.

'nen Tristegen daag weer. Strak góng 't vas en zeker regene. En mesjiens störme ouch nog.

Veural deen helle wind kós ze neet höbbe. Dat kebaal euveral in 't hoes en d'n angs tot weer e paar panne vaan de taak aof zouwe vlege wie toen, e jaor of tien geleie.

Minsekinder wie 't toen ingeregend had. De ganse zolder naat én nog plakke in de plefong op häör slaopkamer.

Die waore noe weg, meh ze had lang denao mote kieke.

Iers mós alles door en door druug zien, had de sjèlder gezag.

Ze rappeleerde ziech nog tot ze 's nachs, es ze wakker laog, dao alderlei raar figure in had gezeen bij 't leech vaan häör nachlempke. Geziechter en bieste en buim.

't Waor noets mie gebäörd denao, meh d'n angs bleef. Al had de leiendèkker gezag tot noe alles zoe vas wie 'n hoes laog en tot geine wind mie troonderin kós. Zoe'ne mins kós ouch neet alles wete.

En wat e geld had dat neet gekos!

Kiek, dao begóste de blaajer al roond te drejje. De zouws zien: Dat woord weer störm.

Mèt häör rechterhand voolt ze oonwèllekäöreg neven häöre stool.

Meh Miem waor dao neet.

Ze wis 't wel: Miem waor doed.

Tien jaor had ze häör gehad. Tien jaor had 't bieske neven häöre stool ligke slaope.

Noe waor ze weg.

Jao, jao, es me nui naobers kraog...

Ze zöchde deep.

Hollenders. Aoch jeh, dat waor nog niks.

Menier Halder, dee iers dao gewoend had, dao had ze dèks e präötsje mèt kinne make es ze mèt good weer allebei door hun häöfke lepe um hei en dao 'n oetgebleujde blom aof te plökke of get oonkroed oet te trèkke.

Dat waor 'nen aordege mins gewees. Altied vruntelek. En gespriekelek. Heer kós zoe leuk vertèlle euver vreuger, de ströppestreek die ze oetgehaold hadde. Daan kaome bij häör ouch weer de herinneringe op vaan wie ze joonk waor en wie ze genote hadde dèks.

Soms waor heer ouch wel ins 'n teske koffie bij häör koume drinke es 't weer neet

[p. 99]

oetnuujde veur in d'n hoof te zitte. Meh heer dróng ziech noets op, dat neet.

Jeh, dee waor ouch al doed. Zoe mer, in eine slaag. Op 'ne mörge doed in ze bèd. Neet tot zij häöm gezeen had, meh ze had wel de pelitie gebeld wie ze oongerös begós te weurde umtot heer neet in d'n hoof kaom mèt zoe sjoen weer, en later, wie ze häör kemissies góng doen, wie ze de gezèt oet de brevebös zaog steke.

Dat waor niks veur häöm. Edere mörge um haaf ach stoond heer op, altied zoe vreug, en hoort ze häöm de gezèt oet de bos trèkke. Zij waor daan ouch al wakker, meh ze bleef altied nog 'n eurke ligke. Wat mós ze zoe vreug op doen?

Nou, toen had ze de pelitie gebeld. En toen hadde ze häöm gevoonde.

Jeh-jeh...

Heer zag altied: ‘Veer zien lui vaan 'nen daag. Mevrouw.’

En heer had gelieke gekrege.

Mèt Miem waor dat get anders. Die had bès nog e paarjaor kinne leve. Zoe wie die 't bij häör had... Mehjeh...

Mèt die Hollenders spraok ze noets bekans.

Ganse ander lui es zij en menier Halder.

Ze zagte ziech wel goojendaag, ‘morge, middag,’ zoe, meh wijer niks. Ze kós dat neet.

En dat kwaom eigelek door deen hoond. Die kring. Dee vuile keffer.

'nen Terriejer waor 't, zag häöre neef. Gries en wit. 'nen Echten doerak.

Heer zaot altied in d'n hoof.

Zij wèrkden allebei en allein 's nachs moch heer binne. Um te wake zeker.

En vaan d'n iersten daag aof had heer achter Miemke aon gezete.

Mèt tot die in d'n hoof kwaom begós heer wie 'ne gek te bleffe en langs de hèk op en neer te renne. Heer kós gelökkeg neet aon häör, meh 't bieske dorf bekans neet mie nao boete. Tot ze in de smieze kraog tot heer toch niks kós doen. Sinds deen tied leep ze hiel hoeveerdeg en gruuts roond en doog of ze häöm neet zaog of hoort. Meh heer bleef mer bezeg.

Iers had ze nog get dreuver wèlle zègke tege die lui, meh die gebierde toch nörges nao. Ze kwaome nog neet ins kieke es heer zoe te kier góng, ouch neet es ze thoes waore. Die kós dat allemaol neet sjele zeker. Tot häör ketsje de zenewe devaan op 't lief kreeg, en zij ouch, dao hoofdeste bij die neet mèt aon te koume. Trokke zij ziech get vaan aon! 't Waore zeker gein lui um bij te goon klaoge.

Ze hadde zelfs niks vaan ziech laote hure wie Miemke doed waor! Wat 'n lui! En 't waor toch kúnnen hoond gewees!

Ze had 't toch zeker zelf gezeen, wie heer obbins door de hèk waor gekrope.

Dao waor d'n draod get kepot gewees. Ze had dat later gecontroleerd, meh toen waor 't toch al te laat.

Toen waor Miemke al doed.

Aocherm wat had dat bieske gelije!

Wie dee rotzak zoe inins in häören hoof kwaom en achter häör aon góng jaoge!

Vaan links nao rechs waor ze gevloge. En dee fieloe mer achter häör aon!

Es zij toen neet in d'n erker had gezete meh ouch in d'n hoof waor gewees, hej ze häöm mesjiens mèt 'ne bessem op zien prij kinne houwe.

[p. 100]

Sjtief vaan de sjrik waor ze gewees. Ze had neet ins oet häöre stool kinne koume, zoe góngen häör kneeje.

Miemke waor door de struuk gevloge, euver 't graas en inins waor ze zóe neergevalle. Toen had dee smeerlap häör nog in ziene bek gepak en mèt häör gesjöddeld wie 'ne wèlle en had häör toen laote ligke, of 't 'ne lomel waor.

Wie zij eindelek kós opstoon en nao boete góng, waor heer eweg. Weer in zienen eigen hoof. Miem laog op 't graas. Ze waor gans doed.

Jao, dat waor miech get gewees toen. Ze had häör mèt nao binne genome en häör op 're sjoet gepak. En ze had bleudege traone gekrete.

Meh wat holp dat?

Ze had zelfs de biestendokter nog gebeld, dee Miemke altied häör spuitsjes had gegeve. Meh dee kós ouch niks mie doen netuurlek.

‘Hartverlamming,’ had heergezag. Vaan d'n angs en de inspanning.

Heer had Miemke mètgenome. Heer zouw häör laote begraove, zag heer.

't Had häör toen allemaol niks mie kinne versjele.

Nachte had ze neet devaan kinne slaope. Zaog altied mer dat erm bieske, wie 't door 't häöfke rende en inins doed neerveel.

Noe waor dat get euver, Goddaank.

Meh mèt die lui zouw ze noets good weurde.

Wee zoe'nen hoond hèlt... Nein!

D'n dokter had häör nog e nui ketteke wèlle bezörge, meh dat wouw ze neet.

Vaanzelf neet! Dat kós ze Miem neet aondoen.

't Waor noe al veertien daog geleie.

En noe zaot ze dao mer in häören erker nao d'n hoof te loere, boe de blaajer wie langer wie helder ginge roonddrejje. Of 't e meuleke waor. En boe gein Miem mie roondleep, met häöre start in de huugde en zoe illegant en defteg.

Deneve zaog ze wel d'n terriejer. Snuffelentere leep heer roond en lufde noe en daan z'ne poet op tegen 'ne stroek.

Ze waore weer eweg heineve en daan leep die bies mer in d'n hoof te dabbele.

Geine dee op häöm lètde.

Achter häör begós de klok op de sjouw te sloon.

Vief oor al!

't Woord tied tot ze häör frikkedelke góng brooje.

Ze stoond get meujelek op en góng nao de keuke.

Oet de ieskas pakde ze 't gehak en e penneke mèt snijbuusjes die vaan gistere euver waore.

Ze bedach ziech nog of ze 'nen eerappel zouw sjèlle.

Meh kom, mèt broed waor ouch lekker en 't waor zoe'n allegatie weer.

Ze maakde 't gehak aon, rolde e belke devaan en zat 't op 't vuur.

Zoe, noe kós ze nog rösteg effekes zitte.

Boete begós 't noe ech te regene en hel te wejje. De blaajer vlogen in de runde en de affrikäönsjes zwiepden op en neer. Binne waor 't beter!

Neven häör joonkde d'n hoond.

Zoe'n lui móste toch eigelek gein bieste numme, dach ze. Godwèt wie laat tot ze

[p. 101]

weer trökkaome! En oondertösse moot die prij mer zien. Binne moch heer neet.

Heer zouw gaaroet neet in kinne trouwens.

Ze versjrikde ziech daoneg vaan 'nen hellen donderslaag.

Dat mankeerde nog traon! Oonweer ouch nog.

Neet tot ze bang deveur waor, meh ze had 't toch liever neet.

D'n hoond bleef mer joonke.

Heer mós wel stroontnaat weurde. De rege klaterde tege de roete.

Obbins zaog ze, in de sjiemer dee begós te valle, in d'n hoof d'n hoond. In häören hoof! Heer waor wéér door de hèk gekrope! En ze had nog wel 'nen awwe blompot veur 't look gezat. Wie waor dat noe meugelek?

Ze hoort häöm noe aon de keukedeur bleffe en kretse.

Jao, dat mós nog debij koume. Heer zouw häör de ganse deur versjendelere mèt z'n negel!

Ze góng nao de keuke en drejde 't leech aon.

Jao, werechteg, dao stoond heer op zien echterste pu tege de roet op. 't Water leep häöm euver z'ne rök en heer blefde aon ei stök door.

Wat mós ze noe?

Ze perbeerden häöm weg te jaoge, meh wie ze ouch reep vaan ‘Koesjt'ch’ en ‘Gaank nao hoes,’ heer bleef aon de geng.

Ten lèste doog ze de deur e bitteke ope en mèt waor heer binne. Middenin de keuke sjöddelden heer z'ch oet tot de dröppele nao alle kante vloge. Toen spróng heer tegen häör op en perbeerden häör te lekke.

‘Weg! Weg!’ reep ze. ‘De bis väöl te naat.’

Ze pakde de keukenhanddook en zoe good en zoe koed es dat ging druugde ze häöm aof. Gemekelek waor dat neet, want es heer effe de kans zaog spróng heer weer tegen häör op. Ze kraog de nudege lekke euver häör geziech.

‘Sjtom bies,’ dach ze. ‘Wèt ouch neet wat heer moot. Wee deit noe ouch zoe get. 'nen Hoond aon z'n eige euverlaote mèt zoe weer?’

Ietot ze de keuke en de groond e bitteke druug had, waor 't frikkedelke good.

De buunsjes zouw ze mer kaajd ete, mèt get mayonais. Ze had gans vergete veur ze op 't vuur te zètte. Meh kaajd waor ouch lekker.

D'n hoond laog oonder de keuketaofel en beloerde alles wat ze doog: 'nen Teleur oetzètte, de mayonais deneve, mets en versjèt debij lègke...

Wie ze ziech zat mèt häör frikkedelke op häören teleur kwaom heer neven häör zitte. En wie ze begós te ete gónge zien ouge mèt bij ederen hap, vaan de taofel nao häöre moond.

En inins lag heer zien väörpu op häöre sjoet en keek häör mèt e sjeif köpke aon.

Tegen häöre zin eigelek gaof ze häöm e stökske vaan 't frikkedelke.

En nog eint, en nog eint... Heer vraot häör haaf frikkedelke op.

Wie ze alles opgeruimp had, naom ze häöm mèt nao häöre sjogkelstool.

Heer lag ziech dalek op Miem häör pläötske, neven häör.

Boete waor niks mie te zien.

't Wejde nog en 't regende nog, dat kós ze hure.

Zoe get zitte in d'n duuster voond ze fijn.

[p. 102]

[p. 103]

Rösteg mer get zitte stare nao niks.

Mèt häör rechterhand voolt ze oonwèllekäöreg neve ziech.

Heer bleef stèl ligke en leet ziech door z'n stijf haore käöre.

‘Jeh,’ dach ze, ‘Miem, noe käör iech d'ne mäördeneer. Meh wèt zoe'n bies väöl. Die deit nao tot ze wies is.’