Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 40]

Bezeuk

‘Iech laot miech cremere’, zag Pie.

De drei andere keken 'm verpópzak aon. Ze waoren ‘nen aovend op bezeuk, Pie en Mia, bij Max en Tiny en 't nuits vaan Pie zien crematie veel middenin e gesprek euver de vekantie.

‘Este doed bis zeker?’ vroog Max.

Pie keek 'm duuster aon.

‘Alliech’, zag 'r. ‘Es iech doed bin laot iech m'ch cremere’.

‘Wie kumste dao obbins aon?’ vroog z'n vrouw. ‘Veer hadden 't euver de vekantie’.

‘Iech neet’. antwoordde Pie.

‘Nein, diech neet. Meh veer wel. En wat heet dat noe mèt cremere te make?’ vroog zij weer.

‘Niks’, gaof Pie touw. ‘Niks. Meh iech dach dao inins aon’.

‘De bis toch neet vaan plan veur op te stappe, Pie?’ vroog Max get oongerös.

‘Nog neet. Meh 't moot ins devaan koume. En daan laot iech miech neet begraove, meh cremere’.

Pie keek hiel vasbeslote.

‘Nou... de moos 't zelf wete, meh iech zouw m'ch nog mer ins bedinke’, zag Tiny. ‘Cremere ... Nein dat zouw niks veur miech zien’.

‘Boeveur neet?’ vroog Pie soomber. ‘Vinste 't daan leuker veur oonder de groond opgevrete te weurde door de pieringe?’

‘Noe sjei oet!’ zag Max get gifteg. ‘Veer zitte hei gezèlleg bijein en daan lies diech d'ch door de pieringe opvrete. Smakelek!’

‘Iech sjus neet’, zag Pie. ‘Iech neet. Iech laot m'ch cremere’.

‘Nou good, laot diech d'ch daan mer cremere, nondedjouw!’ reep Max. ‘Iech vin dat

[p. 41]

niks, um dao noe euver te goon praote, Sjloes demèt! Veer waore bezeg euver de vekantie en diech moos zelf mer wete watste deis este doed bis. Nondepie, wat e gesprek op de laten aovend!’

Heer droonk ze pilske in eine klók oet en sjödde ziech e nuit in.

't Waor effe stèl. Ederein zaot get gezjeneerd veur ziech oet te kieke. Ruizing waor wel 't lèste wat ze wouwe en Max liekende toch get opgeriech.

Pie zaot mèt ze glaas te speule en loerde denao zoonder 't te zien.

‘Veulste d'ch neet good, Pie?’ vroog z'n vrouw oongerös.

‘Wiezoe?’ vroog Pie neuchter, ‘Iech mankeer niks. Iech zègk toch allein mer tot iech miech laot cremere? Wat is dao noe bij?’

Max loerde häöm smereg aon.

‘Beginste weer?’ vroog heer dreigend.

‘Iech neet! Zij!’ wees Pie op zien vrouw.

‘Noe kom, Pie. Iech vroog allein mer ofste d'ch neet good voolts’, zag die. ‘Umtotste zoe paatsj-boem zègks: Iech laot m'ch cremere’.

‘En wat zouw dat noe?’ veel Pie oet. ‘Iech zègk: Iech laot m'ch cremere. Nou en? Dao heet toch geine get mèt te make zeker? Dat zal iech toch magen oetmake, neet? Potverdomme, 't is nog erger of iech gezag höb tot iech m'ch gaon verhaange! Iech laot miech cremere, huurt g'r?! Umtot iech neet door de pieringe wèl opgevrete weurde, laot iech miech cremere. Eine soms trop tege?’

‘Kalm noe, Pie’, kaom Max gaw detösse. Heer voolt tot 't de verkierde kant op góng. ‘Kalm jong. Niemand heet dao get op tege es diech d'ch wèls laote cremere. Iéch zouw 't neet doen, meh 's minse zin is 's minse leve en 't is get

[p. 42]

wat ederein veur ziech zelf moot oetmake, sjus wieste zègks’.

‘Boeveur zouws diech 't neet laote doen?’ vroog Pie geïntresseerd. ‘Wat höbste detege?’

‘Nou, iech weit 't neet. Iech höb dao nog neet euver gedach’, zag Max naodinkend.‘Meh veur m'ch noe pollefer te laote verbranne... Nein, iech geluif neet tot iech 't zouw wèlle. Meh, wie iech al zag, ech treuver gedach höb iech nog noets’.

‘Zuuste, dat is 't noe!’ Pie keek de krink roond. ‘Geine dink treuver. Meh iech wel. Iech höb m'ch dat good euverlag’.

‘Wie geit dat eigelek?’ vroog Tiny. ‘Höbste 't al ins mètgemaak?’

‘Nou, mètgemaak’, twiefelde Pie. ‘Iech bin wel ins debij gewees, Wee 't ech mètmaak vertèlt noets get treuver’.

‘Aoch gek!’ lachde Tiny, opgelöch tot heer weer e möpke maakde, ‘dat mein iech ouch: Biste wel ins debij gewees?’

‘Jao’, zag Pie. ‘En 't geit hiel plechteg. Sjus wie aon e graaf. Meh in zoe krimmetorium laote ze de kis hiel langsaam mèt meziek nao oonder goon’.

‘En daan?’ vroog Tiny, die neet gaw content waor.

‘Daan? Jeh, daan weurt 't verbrand’.

‘Mèt de kis? Alles bijein?’

‘Nou, sjus weit iech 't neet. Meh die kis zalle ze wel neet mèt verbranne’.

‘Alliech neet!’ veel Mia häöm bij. ‘Dat zouw toch zun zien vaan 't geld! Die kos al gaw e paar hoonderd gölde’.

‘Geer zeet gek!’ beersde Max noe los. Heer had z'ch 'n tiedsje stèl gehawwe, meh noe woord 't häöm toch te mechteg. ‘Netuurlek weurt die mèt verbrand. Dach geer soms tot ze die nog

[p. 43]

ins gebruukde? Stèl d'ch veur: Kump eine 'n kis bestèlle. “En wat hadd'r gedach? 'n Nui of 'n twiedehandse? Veer höbbe nog e paar aordege medelle die al get gebruuk zien, meh nog zoe good wie nui. Kiek ins: Hei heet mevrouw Janse nog in gelege. 'n Hiel rösteg mins. Niks besjaodeg. En dit is e kuipke: Vief kier gebruuk en nog niks aon te zien!” Kom, maak miech get wies. Netuurlek geit die kis mèt d'n ove in’.

‘D'n ove in? Geit dat in 'nen ove?’ Tiny trok e veis geziech. ‘Dat vin iech gans benkelek. Iech dach tot ze dat op e vuur verbrande’.

‘En wie zouwe ze daan d'n as bijein kinne sjare?’ vroog Max, ‘Wat dachste? Nem, dat kump allemaol op 'n iezere plaat en die geit in d'n ove. En es alles verbrand is, kere ze d'n as bijein en doen dee in e pötteke. 'n Urn, wie dat hèt’.

‘En daan? Mooste dat op de sjouw zètte of zoe? Iech zeen miech al mèt die urn vaan diech op de sjouw, Pie. Kump eine op bezeuk, Zègk iech: Dat is Pie zaoleger, Miene maan. Dao op de sjouw in dat pötsje. Iech stöb häöm edere mörge aof’.

De twie vrouwe lachde.

‘Höb iech nog werk aon d'ch nao dienen doed. En de kums nog ins in de han’.

‘Wee zeet tot iech iers gaon?’ doog Pie kolereg. ‘Trouwens dat is neet mie. De krijgs dat neet mèt nao hoes. De kms 't laote bijzètte op 't kèrkhof of de kins d'n as laote oetstruie’.

‘Oetstruie? Oetstruie?’ Tiny keek oongeluiveg. ‘Zoeget wie bij de percessie of bij 'n broet? Wie ze blomme oetstruie?’

‘Nein, oele’, zag Max. ‘Ze goeje d'n as oet op e stökske land wat ze dao höbbe. Wie 'ne boer dee aon 't zejje is’.

‘Of bove de zie’, zag Pie, ‘Dat kin ouch,

[p. 44]

este dat wèls, Daan goon ze mèt e vleegmesjien mèt as nao bove, iech geluif eme kier per jaor, en daan goeje ze bove de zie die urne leeg. Mèt 'ne groete krans trachteraon ter iere vaan de doeje’.

‘Goojenach daan... Vaanoet e vleegmesjien? Daan vluig toch de boel nao alle kante? En wie moot dat daan bij 't “Laatste Oordeel”?’ Tiny maakde z'ch zörge sjijns.

‘Aoch wat!’ Pie trok z'n sjouwers op. ‘Dat liet Slivvenier ziech daan wel bijein zeumere. Iech moot 't trouwens nog zien allemaol. E verhierlek liechaam... Wat is dat daan?’

Mia zaot ziech zwoer te bedinke.

‘Nou... eh... De keplaon vertèlde us vreuger altied totste daan oet de graaf opstoonds en tot die liechaam... zal iech mer zègke, väöl sjoenderder waor es hei op eerd. Gein mankeminte mie draon, alles hiel sjoen. Neet te dik, neet te mager, niks mie lielek en zoe. Alles wie 't zien moot’.

‘Iech zal nog meujte höbbe veur d'ch trök te kinne’, zag Pie.

‘Meh diech kins neet oet de graaf opstoon’, zag Max. ‘Diech höbs gei graaf. Diech zits in e pötsje of ligks op 't land of in de zie in mieljoen stökskes. Mèt nog d'n as vaan de kis debij’.

‘En vaan z'n kleier ouch nog’, bedach Mia. ‘Dat vin iech gans zun. Of zouwe ze häöm die oettrèkke?’

‘Dao kóste ze flink get aon euverhawwe’, voond Tiny. ‘Ze begraove de lui allewijl in hun zoondags pekske. Este d'ch dat ins bijein tèls...’

‘Geer maak 'ne mins gek’, snawde Pie. ‘Laot m'ch toch mèt rös mèt al dee flawweköl. Iech laot miech cremere en daomèt oet. En wie dat geit, dat intresseert miech neet. Iech zal niks devaan veule en niks devaan mèrke. Iech bin

[p. 45]

daan doed en weit nörges vaan’.

‘Zouw 't toch neet erg werm zien, Pie?’ vroog Mia benajd, ‘De ligks dao in die kis, mèt 'ne groete stroek blomme bovedrop... Zouwe ze die ouch mèt verbranne?’

‘Nein, die goon de container in’, wis Max.

‘De container in?’ Mia keek zuineg. ‘Nou meh Pie, daan krijgste toch neet zoe'n deur boekèt huur! Iech zal gek zien veur dao e paar hoonderd gölde te goon oetgeve veur in de container te goeje’.

‘Es iech iers gaon’, grawwelde Pie en heer laog zwoer de naodrök op ‘es’, ‘és iech iers gaon hoof iech gaaroet gein blomme op mien kis. En 't kruus en de handvatte pakste diech ouch mer draof. Potverdomme wat e gezanek! Geer zouwt 't 'ne mins nog tege make’.

Max sjödde ziech nog e pilske in en zag: ‘Jeh huur ins, Pie, noe mooste neet sjaggrijneg weurde. Per saldo bis diech dreuver begonne. Diech wèls d'ch laote cremere. Veer neet’.

‘Nou, daan laot miech ouch!’ reep Pie mismeujeteg. ‘Es iech dat toch wèl?’

‘Good, good, jong’, kalmeerde Mia häöm. ‘Diech lies d'ch mer cremere es 't zoe wied is. Meh gein deur kis en gein deur blomme! Dat geit miech tege me gemood in. Dat vin iech geld wegsmiete’.

‘Wètste wat!’ Pie keekde bekans. ‘Iech weit 't good gemaak mèt d'ch. Iech wèl begraove weurde in mien oonderbrook, zoonder kis en zoonder blomme. Deh! Dao zalste toch niks op tege höbbe zeker? 'n Aw oonderbrook zalste toch nog wel veur miech euverhöbbe? Of soms ouch nog neet? Daan gaon iech piemelke-naaks! Noe good?’

Heer waor ech gifteg noe.

‘En daan zal iéch diech rije’, zag Max. ‘In

[p. 46]

de krouwkaar. Veur de goojekoup, heh Mia?’

‘Geer zeet allemaol hartstikke gek’, zag Pie get kalmer noe. ‘Nog éi woord en iech gaon gaaroet neet mie doed. Of teminste pas nao uuch. Mispunte. 't Geit hei um get... get heilegs en geer daot niks es de gek demèt steke. Nondedjouw, zal iech uuch ins get vertèlle? Es iech doed bin, en gecremeerd, daan zal iech uuch koume zègke wie 't gegaange is. Ins kieke of d'r daan nog get te lache höb es iech in zoe laank wit humme mèt m'nen doedskop in mien han veur eur bèd staon middenin de nach’.

‘Heh bah, Pie, doeg neet zoe akelek!’ reep Mia. ‘De sjevraoje loupe miech euver m'ne rögk. En trouwens, wie zouws diech aon dat wit humme koume este naaks begraove weurs? En aon deen doedskop este gecremeerd bis?’

Pie keek häör tristeg aon.

‘Veer goon nao hoes’, zag heer toen. ‘'t Is twelf oor gewees’.

Heer droonk ze glaas leeg, stoond op, puunde Tiny, gaof Max 'n hand en zag:

‘Jonges, tot euver veertien daog bij us. Bedaank veur de gezèllegen aovend’.

Heer méinde 't ouch nog.