Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 100]

Gaw

't Waor rösteg in d'n trein.

De mieste reizegers waoren al oetgestap hei of dao en 't begós leeg te rake in de wagon.

De veer lui die touwvalleg nog bijein zaote, keke get meuj veur ziech oet. Op de jongejong nao, dee iefereg zaot te leze, wie heer al de ganse reis had gedoon.

Neven häöm zaot 'nen hier mèt e diplomateköfferke en tegeneuver hun twie dames, 'n groete forse vrouw en 'n juffrouw, vrij joonk nog en aordeg veur te zien.

't Waor al tamelek laat op d'n aovend.

Zoe noe en daan keek ins eine nao boete, boe in d'n duuster neet väöl mier te zien waor es get straotlanteries in de veerte en noe en daan 'nen euverweeg, dee ziech aonkondegde mèt 'n bel, die iers wie langer wie hoeger góng klinke en daan weer wie langer wie lieger, es ze langs waore.

Op de ruutsjes spatde 't leech vaan de lampe oeterein in de regedröppels tot klein steerkes, die mèt en mèt veranderde in bekans horizontaol nate stiepe.

Ze zouwe dalek in Remund zien. De juffrouw keek ins op häör polshorloge, stoond rösteg op, trok häöre regejas aon en zat ziech weer.

Niemand boezjeerde.

Mèt leeg ouge keke ze veur ziech oet. Allein de jongejong keek neet op oet ze book.

Wie d'n trein vaart begós te mindere stoond de juffrouw op en leep nao d'n oetgaank.

Ze zaoge noe langsaam 't perron veurbijkoume, 't sjèld mèt ROERMOND en toen stoonte ze stèl.

De jong had effe opgekeke wie heer 't

[p. 101]

stukske vaan 't stoppe voolt, meh had ziech dalek weer in z'n lectuur verdeep.

D'n hier en de vrouw keke nao boete, boe noe get lui lepe die gere gaw thoes wouwe zien. Ouch de juffrouw in häöre regejas kaom langs. Zij mós ziech spooje sjijns, want ze leep op 'n drefke.

Ze zaote te wachte tot d'n trein weer zouw vertrèkke, gedöldeg en get lamlendeg vaan 't lang zitte.

Obbins reep de vrouw:

‘Aoch, dao heet m'ch die juffrouw häör kelbas laote stoon!’

Noe keek zelfs de jong op.

't Waor zoe: In 't heukske vaan de baank, bij de vinster, stoond 'n groete brojn-lere kelbas.

‘Aoch, dat erm keend’, zag de vrouw. ‘Die meint netuurlek tot ze die kwiet is. En Godwèt wat ze allemaol drin heet zitte’.

D'n trein begós al weer op te trèkke.

Toen spróng d'n hier op, doog raozend gaw de vinster ope, snapde de kelbas, heel ze boete d'n trein, keekde ‘Hei!’ en smeet ze op 't lèste stökske vaan 't perron.

't Gebäörde in 'ne vlook en 'ne zöch.

‘Zoe’, zag heer, ‘die kump wel terech. E gelök tot dao eine vaan d'n trein stoond. Iech kós ze häöm nog sjus veur z'n veuj goeje’.

Heer doog de vinster touw en keek voldoon roond.

‘Choh’, zag de vrouw ‘dao waort geer effe flot! Iech wis miech geine raod wie iech dat dink dao zaog stoon. Iech dach allein mer: Dat erm keend! Die zal in de penarie zitte’.

‘Jeh, me moot al ins gaw zien’, zag d'n hier. ‘Iech bin dat wel geweend in mie werk. Gaw dinke en gaw doen. Dao hingk dèks väöl vaanaof’.

[p. 102]

De jongemins kinkde vol bewoondering.

‘Iech waor te zier verdeep in mie book’, zag 'r get veroontsjöldegend. ‘Iech begreep zoe gaw neet boe 't um góng’.

‘Noe krijg ze ze in eder geval trök’, zag d'n hier. ‘Dee mins vaan d'n trein zal ze wel nao 't kentoer bringe en es zij e bitteke slum is geit ze dao aongeve tot ze häör kelbas heet laote stoon. En daan is alles in orde’.

‘Goddaank’, zag de vrouw, ‘Iéch had miech geine raod gewete’.

‘Iech zit in zake’, zag d'n hier. ‘En in zake kin me neet treuzele. Dao moot me altied perbere d'n ierste te zien en de conrurrentie veur te blieve. Iech höb wel ins in tied vaan e paar menute beslissinge mote numme... Es iech uuch dat mós vertèlle... Dao stoonte soms tonne op 't speul’.

De vrouw, die woersjijnlek daoglaank mós dinke euver 'n oetgaof vaan hoonderd gölde, sjöddelde verbaas mèt häöre kop.

‘Dat zouw niks veur miech zien’, zag ze. ‘Iech...’

‘En daan de verantwoordelekheid’, zag d'n hier. ‘De späöls toch mer mèt 't gelök vaan tientalle lui. Dat bezwuurt miech wel ins. Meh wie iech zègk: Gaw dinke, gaw doen, anders is 't te laat’.

‘Niks veur miech’, herhaolde de vrouw nog ins. ‘Iech daon liever alles op me gemaak. En geer?’ vroog ze de jongemins.

Meh dee zaot mèt ope moond en groete ouge 't peedsje aof te kieke, want dao, aon d'n andere kant vaan de wagon waor de deur opegegaange en kaom de juffrouw vaan de kelbas nao binne.

In häör hand had ze 'ne beker gleujetege koffie en ze leep veurziechteg nao häör plaots.

[p. 103]

Wie de zakemaan häör zaog kraog heer 'ne kop wie 'ne pieper. Meh de vrouw woord gans bleik.

De jongejong doog ze book touw en keek vol belangstèlling touw.

De juffrouw zat häöre koffie op 't täöfelke en leet ziech mèt 'nen 'heh-heh' op häör plaots valle.

Otomatisch voolt ze mèt häör hand neve ziech, keek toen versjrik achter z'ch op de baank en vroog in paniek:

‘Heet iemand soms m'n kelbas gezeen? Zoe'n groete brojn. Ze stoond hei in 't heukske’.

D'n hier zaot häör aon te kieke of ze 't spook vaan d'n opera waor en mós e paar kiere slikke ietot heer kós oetbringe:

‘Iech... iech dach tot geer oetgestap waort’.

‘Dat waor iech ouch’, zag 't meidske. ‘Iech bin miech gaw 'n tas koffie goon hole. Dat daon iech hei dèkser. 't Geit sjus es geine veur miech is. Boe höb g'r ze gezat?’

Mèt e zeker sadistisch plezeer zag de jong:

‘Menier-hei is erg flot... Heer heet ze in Remund de vinster oet gesmete!’