Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 113]

Receptie

De receptie waor pas good op gaank gekoume nao de ierste haaf oor.

Vaan vijf tot haaf zès waore dröppelsgewijs get lui koumen aonzètte, miestal gooj bekinde en femilie, meh ech drök waor 't neet gewees.

Ze hadde ziech e bitteke opgelaote geveuld allemaol: 't Broetspaar en de awwers vaan beiskante, sjoen op e rijke, en geine mins bekans dee hun kaom filicitere. Ze waore zelfs e paar kiere mer get debij goon zitte.

Ma had toen al naoventrint de zenewe op häör lief.

‘Es toch geine mins kump’, fluusterde ze pa in z'n oer, um 't broetspaar neet te veroontröste en zeker um de awwers vaan de broedegom niks te laote mèrke, ‘es geine kump, daan is 't d'n ierste en ouch de lèste kier gewees. Dat zal miech gein twie kier gebäöre!’

‘Stèl noe mer’, smiespelde pa trök, ‘dat is altied zoe. Iers kump niks en daan kump alles tegeliek. Wach mer. De zals zien: 't Weurt nog drök genóg. Meh de kentoere moten iers oet zien’.

En zoe góng 't ouch. Nao haaf zès begós 't te loupe en toen bleef 't ouch koume. Dao waor noe geinen tied mie veur ins effe te goon zitte.

Meh, wie prachteg tot ma 't ouch voond mèt al die lui, ze begós op e gegeve memint toch get raar te doen mèt häör bein. Daan lufde ze 't linker get op, daan weer 't rechter. Noe vèlt dat neet zoe op oonder e laank kleid, meh ze mós ziech toch staonde hawwe en hóng dus edere kier e bitteke raar euver nao eine kant. Noe ins nao links, daan weer nao rechs, al nao tot 't zoe oetkwaom.

Wie ze de kans kraog kiesjde ze pa in zien

[p. 114]

oer:

‘M'n sjeun pitse miech’.

Hel-op góng ze wijer:

‘Dag mevrouw Nievels! Dát is áórdeg tot geer gekoume zeet. Dáánk uuch. Dáánk uuch. Jao zéker, 't wéér waor gewéldeg! 't Is e góód begin veur 't joonk köppelke, neet?’

Ze goejde ziech op d'n andere voot.

Nao drei lui kraog pa de kans um trök te kiesje:

‘Wat zagste?’

‘Iech zag... Kiek ins wee veer dáó höbbe! Nein meh... tot géér dat nog gedóón höb op eure leeftied! Dát vin iech bóétegewóén leuk! Dáánke! Dáánke!... M'n sjeun pitse miech!’

‘Jeh, dat zaog iech gistere al aonkoume’, zag pa wie heer weer effe kós. ‘Dat... Dag jong. Leuk totste gekoume bis. Merci huur. ...Ze zien väöl te klein. ...Daanke, daanke. Erg aordeg ...en te spits... Merci. Jao, laote v'r dat hope’.

Ma, die iers get oet 't loed tege pa had aongehaange, leet häöm noe in de steek en smeet ziech op de ander zij.

De lui bleve mer koume, meh toch zaog ze kans um, tösse twie lui en häör tan door te fluustere:

‘Jao, begin diech noe ouch nog get! ...Ao, mevrouw Welters, wie léúk totd'r óúch ins komp kieke. Jao, jao. Dáánk uuch huur. ...Iech kin bekans neet mie stoon, verdieme’.

‘Jeh,’ Dag mevrouw, menier. Jao, sjus wiet g'r zègk... Trèk ze oet’, moompelde pa.

Ma keek häöm aon of ze häöm veur d'n ierste kier zaog.

‘Noe geluif iech toch... Dáánke mevrouw. Ao, géér zeet 'n tánt vaan de broedegom? Jao, dat kin me wél zien. ...Iech kin toch neet op mien kouse... Dáánk uuch. Jao, jao, e leuk stèl, neet?’

[p. 115]

Gelökkeg veel op dat ougenblik e look in de rij gelökwinsers, umtot de veurzitter vaan de handbalvereineging e klein, kort wäördsje tot 't broetspaar wouw riechte en speciaol tot 't bruutsje dat al zoeväöl jaore...

Enfin, pa kós zègke:

‘Dao zuut toch geine mins get vaan oonder dat kleid. Doeg ze oet en stamp ze get nao achtere’.

‘Nein, dat geit neet!’ zag ma kortaof. ‘Dat kin iech néét make. Op m'n kouse op 'n receptie stoon, da's te gek’.

‘De moos 't wete’, zag pa. ‘De steis d'n hielen tied te wiemele ofste nao de plee moos’.

En mèt 'ne sjeive moond:

‘Pas op! Dao koume ze’.

't Gefiliciteer góng wijer, meh nao e paar menute kraog ma 'ne rare vrunk in häör hajding. Of ze get in häöre rögk had.

Ze pakden häöre maan m`et häör linkerhand vas aon zienen erm, es of ze bang waor tot heer häör weg zouw loupe, en perbeerde mèt häöre rechtervoot de sjoon vaan häöre linker oet te kriege. Dat waor neet zoe gemekelek want tössedoor mós ze mer hennekes geve, vruntelek lache en tegen ederein get zègke. Meh 't lökde oetindelek.

Ze haolde opgelöch aosem en smiespelde:

‘De linker is oet’.

Umtot ze nogal hoeg hakke had oetgezeuk, ze waor get klein vaan stök, hóng ze noe evels opvallend sjeif.

Meh es ze op de tiene vaan häöre linkervoot góng stoon en e bitteke door häöre rechter knee zakde, veel dat neet op, meinde ze. Meh ech oontspanne stoond ze neet debij.

Ze had noe ouch 'ne kop of ze, zoe vreug op d'n daag al, get teväöl had gedroonke, meh dat

[p. 116]

kós ze zelf neet zien en pa wis boe 't vaandan kaom.

't Twiede deil vaan de operatie lökde mer vaan geine kant. Mèt häör kousetiene häöre rechtersjoon oetkriege, lachentere en praotentere, kós ze mèt gein gaodsmeugelekheid. 't Einegste succes wat ze had waor tot ze kramp in häör kuut kreeg.

Mèt 't zweit op häöre kop zag ze obbins:

‘Nump miech neet koelek, iech moot eve goonzitte’.

De ganse receptie kós häör gestole weurde! Ze kós oonmeugelek nog blieve stoon.

Mèt e stief bein stroompelde ze weg, achter de palm dee häör zoe sjoen tot achtergroond gedeend had en leet ziech mèt e pienelek geziech op 'ne stool valle.

E kerteerke later kaom eine vaan de zäöns, dee eve weg gewees waor, trök mèt e paar gemekeleke sjeun, discreet in e kedopepèrke gedrejd.

Meh toen waor de chèf vaan pa allang gewees.

Heer had pa hartelek gefiliciteerd en ziech toen gebók en neve pa e klein, spits, gouwe sjeuneke mèt 'nen hielen hoegen hak opgeraap.

‘Dat zal wel neet vaan uuch zien?’ had heer lachentere gevraog.