Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 128]

Baarbekjoe

Wie Gieljom en Francien 'ne ‘baarbekjoe’ organiseerde veur de ganse femilie, kaom netuurlek ederein opdrave.

De fieskes vaan die twie waore bereump en allewel tot Gieljom einegste zoon waor, kós me altied rekene op e flink gezèlsjap umtot Francien breurs en zusters en aogetrouwde femilie genóg had.

Francien waor mèt häör koont in de boter gevalle wie ze Gieljom trouwde, want dee had 't veerdeg gespäöld um riek gebore te weurde. Ziene pa zaoleger had ziech ze gans leve oet de naod gewèrk, en mèt succes, en Gieljom, dee dat zoe'n feerteg jaor had aongezeen, had ziech vas veurgenomme tot dat häöm noets zouw euverkoume. Wie heer de zaak erfde, zien ma waor al ieder gestorve, had heer sebiet alles verkoch, good verkoch zelfs, en noets mie 'ne poet oetgestoke.

‘Me moot content wete te zien’, zag heer. ‘ Genóg is genóg en mier hoof neet’.

Noe waor 't wel get mier es genóg wat pa bijein had gesjaard en ze kóste ziech daan ouch get permitiere, dat koppel.

Ze woende op 'n dörp in 'ne groete bungalow mèt 'nen hoof wie e voetbalveld drachter. 't Groetste gedeilte daovaan woord ingenome door, wie Gieljom 't neumde, de ‘bleik’, e gazon mèt aon de kant vaan 't hoes 'ne behuurleke vrjver. Roontelum waore perke mèt alle soorte blomme en achterin waor de ‘boesj-boesj’, e soort jungle, boe alles moch greuje wie 't wouw. Dao woord noets get aon gedoon en 't waor daan ouch 'n echte wèldernis, vol buim, struuk en brannietele.

‘Da's veur de veugel’, zag Gieljom. ‘Ze

[p. 129]

zinge veur us en ze höbbe rech op e pläötske veur hun nèster’.

Netuurlek hadde ze 'nen hoveneer dee geregeld de boel in orde kwaom hawwe, meh in de boesj-boesj moch heer neet koume.

Es Gieljom ziech verveelde of es Francien ins koej zin had, wat haos noets veurkaom, pakden heer de motormejjer en góng de bleik doen. Meuj woord heer neet devaan en heer maakde ziech wies tot 't good waor veur ziene bloodsumloup, z'n hart, z'n nere en z'n lijn, boe heer ziech euveregens noets zörg euver maakde, want heer aot gere good en väöl.

'ne Kier of drei per jaor gónge ze op vekantie en es ze daan trökkaome wouwe ze hun femilie en vrun wel weer ins zien en sjikde ze ederein 'n imvitatie um op deen of deen daag bij hun aon te koume.

Iech zag al: Hun fieskes waore bereump.

En noe hadde ze daan beslote veur 'ne baarbekjoe te hawwe.

‘Dat is ins get anders en 't is mode’, had Gieljom tege Francien gezag. ‘Me moot mèt zienen tied mètgoon’.

Heer had aofspraoke gemaak mèt 'ne mins dee zoe get deeg en dee zelf kós zörge veur alles wat veur 'ne gooje baarbekjoe nudeg waor.

‘Menier, laot dat mer aon miech euver’, had heer gezag. ‘Iech höb 't al dèkser gedoon, iech weit dao alles vaan. Wieväöl maan koume?’

Gieljom tèlde op zien vinger oet:

‘Zeve kier twie, da's veertien. Ein allein maak vieftien. Veer naobers negetien. Vief gooj vrun, dat is daan tien, da's negen-en-twinteg. D'n dokter ein-en-daarteg en veer twieje maak drei-en-daarteg. Maak vief-en-daarteg devaan veur de veilegheid. Mesjiens vèlt miech nog eine in’.

‘Vief-en-daarteg maan. Good’, noteerde

[p. 130]

de baarbekjoeër. ‘Oetgebreid?’

‘Oetgebreid? Wie oetgebreid? Ao, de baarbekjoe’, begreep Gieljom. ‘Alliech zègk. Hiel oetgebreid, mèt alles wat debij huurt. Meh vraog miech neet wat dat is, want dat weet iech neet. Iech höb 't nog noets gedoon’.

‘Menier, geer zalt content zien. Maak uuch gein zörg’, zag de baarbekjoeër. ‘Es 't weer wèlt mètwèrke... Want dat is 't punt, wètd'r. Es 't regent... dao kin iech niks aon doen. Daan weurt 't lesteg. Veer zallen in eder geval 'n tent mèt-bringe veur bove de baarbekjoe, zoetot véér altied kinne doorwèrke. Daan kint geer altied nog, moch 't nudeg zien, binne ete’.

‘Jong, iech vertrouw op diech’, zag Gieljom.

En zoe kwaom 't tot op d'n aofgesproken aovend de baarbekjoeër um 'n oor of zeve mèt twie assistente, 'ne groeten iezere bak, e paar zek aomere en 'n deil iezere tange en versjètte mèt houte handvatte, op de bleik neerstreek.

't Waor al 'n week laank prachteg weer, werm zelfs, en de tent waor neet nudeg.

Effe nao ach oor kaome de ierste gaste:

Servé en Hèlène es ierste, daonao de gansen traanzjel vaan femilie, vrun en naobers.

Servé waor d'n ‘tiep’ vaan de femilie. Heer waor flot en geisteg en wis altied weer get te bedinke um ederein te ammezere. Zien vrouw voond wel ins tot heer get wied góng es heer weer iemand veur de gek had gehawwe, meh door de bot lachde ze toch mèt.

‘Deen awwe vaan miech’, zag ze daan, ‘dee blijf altied eve gek’.

't Waor e good koppel.

Tege haaf nege waor ederein present en begós de baarbekjoeër aon ze werk. Mèt get leid en meujte woorte de aomere aongestoke en

[p. 131]

de ierste stökker vleis en weurste op de ruuster gelag. De reuk verspreide ziech al gaw euver de gansen hoof.

Oondertösse heel Gieljom zie gezèlsjap aon de geng mèt alle meugeleke soorte apentiefs en langsaamaon woord de stumming wie langer wie lösteger.

Servé, dee neve zien ander capaciteite e good oug veur vrouwelek sjoen had, wèrkde ziech stiekem meh vasbeslote in de riechting vaan de vrouw vaan d'n dokter, die mèt nogal wieneg textiel um 't lief vol intresse nao 't werk vaan de baarbekjoeër stoond te kieke. Dee waor drök bezeg mèt 't vuur in de smieze te hawwe, 't vleis um te drejje en commando's te geve aon zien helpers.

Servé lag veurziechteg 'n hand op de bloete sjouwer vaan de dokterse en vroog:

‘Zeet geer 'm de kuns aon 't aofkieke?’

‘Nein’, zag 't joonk mevruiwke, ‘meh iech vin 't wel leuk um te zien. Die lui mote toch wel werm höbbe bove dat vuur’.

Nou, dat waor hun wel aon te zien, want de zweit leep hun euver hunne kop.

‘Jao, de veuls de hits tot hei’, veel Servé häör bij. ‘Iech hoop tot gein oongelökke gebäöre. Iech höb 't neet zoe op ope vuur. Nog e gelök tot 't water kortbij is’.

De baarbekjoe stoond bij de vijver vaan Gieljom, boe de goudvèsse lui in roondzwumde, en zij stoonte tösse de baarbekjoe en de vijver in.

‘Leuk, heh, die goudvèsse’, zag mevruiwke. ‘Mèt zoe weer zouw iech bès 'ne goudvès wèlle zien. De gansen daag in 't water! Nou!’

‘Jao, werm is 't de lèste daog. Te, vin iech. 'ne Graod of twie-, drei-en-twinteg vin iech wel lekker, meh wermer hoof 't veur miech neet te weurde’.

[p. 132]

‘Aoch, iech kin dat good höbbe, zoe weer’.

Servé zaog sebiet ziene kans.

‘Jeh, nump miech neet koelek... Es veer manslui zoe de bij kóste loupe wiet geer! Men veer mote mer: Euverhumme, krevat, jeske, lang brook... Da's 't versjèl hen: Es 'n vrouw good veur d'n daag wèlt koume kin ze ziech haaf oetdoen, meh 'ne maan moot ziech daan sjus gans aondoen’.

Ze lachde e bitteke verlege.

‘'t Istoch neette erg?’ vroogze. ‘Kint geer neet detege?’

‘Nein!’ gaof Servé grif touw. ‘Detege kin íech neet. Iech vin 't neet erg, integendeil, iech vin 't prachteg. Wie minder wie liever. Meh detege kin iech neet. 't Deit miech wel get en 't deit miech zelfs good’.

Ze keek häöm aon of ze neet gans zeker vaan häör zaak waor.

‘Wie meint geer dat noe?’ vroog ze. ‘Vint geer 't zjenant? Of... eh... pikant?’

‘Mevrouw, 't lèste’, zag Servé. ‘En iech vin 't nog fijn ouch. Zoe'nen däögeneet bin iech’.

‘Laot dat mevrouw toen’, zag ze. ‘Iech heit Ineke’.

‘Gere, gere’. Servé waor noe good op dreef. ‘Iech bin Servé’.

Heer lag z'nen erm wie oonwèllekäöreg um häör bloete sjouwers en duide häör effe tege ziech aon. Neet te hel, neet te vrij, meh sjus genóg veur häör te laote veule tot heer häör gere zaog. Ze voond 't neet erg.

‘Zouwe veer ins d'n hoof roondloupe?’ vroog 'r. ‘Gieljom deit ziech dao väöl meujte aon. Of liever zienen hoveneer. Heerzelf geit huugstens noe en daan ins mèt de motormejjer euver 't graas en trèk hel en dao get oonkroed oet’.

[p. 133]

Op dat memint meinde de baarbekjoeër tot 't vuur naoleet. Heer pakden 'n fles mèt brandspirretus en goejde 'ne flinke sjeut euver de gleujende aomere.

't Effek waor eclatant!

'n Vlam vaan e paar meter sjoot umhoeg en Servé spróng versjrik achteroet. En umtot heer nogal vashawwend vaan aard waor, trok heer Ineke mèt.

Noe is 'ne vijver neet zoe mobiel wie 'ne mins. Ouch dee vaan Gieljom neet.

Dee bleef ligke boe heer laog.

En dus spróng Servé mèt zien twie veuj op 't water. En umtot heer Zjezeke neet waor en dus neet euver 't water kós loupe, veel heer zoe laank wie heer gewasse waor drin.

En mèt häöm Ineke.

Dat waor miech 'n cónsternatie!

De goudvèsse vlöchde nao alle kante en 't gans gezèlsjap kaom aonrenne veur te kieke wat gebäörd waor.

Hélène zat 'ne beuk oet, wie ze häöre maan dao in de vijver zaog ligke mèt 'n vreemde vrouw, meh Servé, dee mèt 'n haaf oug mier zaog es mennegen andere mèt twie ganse en 'ne brèl, trok Ineke op, pakden häör in zien erm en fluusterde häör in häör oer:

‘Keend, wat höbste 'n aordeg breukske aon’.

't Waor sjus 'ne pornofilm, want väöl mier es dat breukske had Ineke ouch neet aon en 't dun zomerkleidsje plakden häör aon 'r lief tot ederein dat nog zien kós ouch.

Ze kraog e gans roed köpke devaan, meh Servé, dee oet alle situaties veurdeil wis te trèkke, heel häör good tege ziech aon um häör te besjerme tege de astrante ouge vaan boete de vijver en zag weer stèllekes:

[p. 134]

‘Tot Slivvenier miech dát nog gönt!’

Hélène evels keekde:

‘Servé, kom direk oet dat water! Zjeneerste diech neet? Mèt de good pak ouch nog! Veuruit, kom droet!’

‘'t Is hei sjus zoe fijn!’ reep Servé trök. ‘Lekker keul. Kom debij, Hélène’.

Dao waore noe han genóg veur hun oet 't water te trèkke en Servé kós dao toch slech blieve stoon mèt d'n dokter zien vrouw in zien erm. Heer zouw bès gewèld höbbe, meh d'r zien noe eimaol grenze.

Dus holp heer iers um Ineke aon de kant te kriege en leet ziech toen zelf op 't druug trèkke.

‘Noe mooste miech dao get zien stoon!’ reep Hélène. ‘Zuug d'ch deen oonnöt noe aon! Ze gans pak nao de knóppe! 't Is toch godgeklaog. Wat zien dat noe veur streke um in dee vijver te springe? Meinste soms tot dat leuk is?’

Euver de vrouw vaan d'n dokter zag ze wieselek mer niks. Dat voond ze alleszins veileger.

Die waor trouwens al, in 'ne regejas vaan Gieljom, mèt häöre maan nao hoes. Ze woende mer e paar hoezer wijer.

‘En de höbs nog mer eine sjoon aon!’ reep Hélène. ‘Boe is d'n andere?’

Jeh, boe zouw dee noe zien? In de vijver netuurlek. En Servé maakden al aonstalte um weer oonder te duke.

Meh dao staok Gieljom häöm e sjewke veur.

‘Laot mer ligke’, zag heer. ‘Dee haol iech mörge wel droet es 't water weer klaor is. Kom mèt jong. Gaank íers mer ins good douche. En Hélène, hool diech häöm get zuver kleier en zoe. Zoe kin heer neet bheve roondloupe’.

Heer naom Servé mèt door de keuke nao de badkamer, mèt Francien mèt 'nen dweil

[p. 135]

drachteraon.

‘Da's de straof vaan Zjezeke’, zag die lachentere wie Servé in de badkamer verdween. Jao, ze had gooj ouge, Francien.

Drei kerteer later waor Ineke weer trök. Ze had e minder riskant kleidsje aon en had zelfs kans gezeen veur häör haore mèt de föhn weer in medelte kriege.

Servé leep toen al in d'n hoof roond in zuver oondergood en 'n combmatie die Hélène häöm had mètgebrach.

De ierste runde vaan de baarbekjoe hadde ze gemis, meh dao waor nog zat te ete. 't Waor neet veur niks ‘oetgebreid’.

Touwvalleg stoonte ze nevenem mèt hunnen teleur um hun ierste poortie te hole. Ouch al umtot ederein voond tot zij noe mer väör móste goon. En eve touwvalleg trokke ze mèt hunnen teleur same nao 'n baank bij de boesj-boesj.

Effe zaote ze dao in stèlte te ete.

‘Zègk’, begós Servé toen, ‘de meins toch neet tot iech diech mèt opzat... eh...’

‘Zoe get zouw iech nóets geluive’, zag Ineke.

‘Enne... de vins 't toch neet erg, heh, wat iech zag?’ informeerde Servé umziechteg.

‘Wat? Watste zags? Wat zagste daan?’ Ze keek häöm oonsjöldeg aon.

‘Nou... eh... totste 'n aordeg breukske aonhads’. Heer kraog werempel 'ne roeje kop devaan en dat euverkwaom häöm neet dèks.

‘Ao... Iech geluif neet tot iech dat gehuurd höb’, antwoordde ze serjeus. ‘Iech waor zoe verpópzak’.

Toen begós ze te lache.

‘Wat 'n situatie! Um te keke! Meh veer moten hei neet te lang blieve zitte. 't Begint al get duuster te weurde en de lui dinke altied 't

[p. 136]

slechste vaan 'ne mins’.

Ze kneep häöm effe in zien hand en stoond op.

‘Kom’, zag ze.

Wie 't kwaom wis Servé zelf neet, meh heer voolt ziech gaar neet opgelaote of zoe. Integendeil, heer waor gans rösteg en min of mier gelökkeg ouch.

‘Diech bis 'n prachvrouw’, zag heer.

Ze keek häöm in d'n haven duuster effe aon.

‘En diech 'ne prachvent’, zag ze. ‘Mehjeh...’

De baarbekjoe waor e groet succes, dao waore ze 't allemaol euver ins. En tot in lengte vaan jaore woord 't verhaol vaan Servé ziene sprunk in de vijver vaan Gieljom in de femilie vertèld es 't hoegtepunt vaan 't fies.

Geine mins dee oets gesuggereerd heet tot Servé mèt opzat...

Meh mèt Servé kóste eigelek nörges zeker vaan zien.