Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 164]

Genesis

Wie Slivvenier de eerd gesjaope had en 't leech, de zon, de maon en de stare, en 't water en de ganse mikmak vaan plante en bieste in alle soorte en kleure, waor heer hiel content.

Heer voond tot heer e good stökske werk had gelieverd en bekans ederen daag daolden heer wel ins oet d'n hiemel nao oonder um get roond te wandele door de bosse, de weie of de hei, of heer zat ziech aon e beekske en leet 't keul, klaor water get mèt zien tiene speule.

Noe en daan verbeterden heer in 't langsgoon nog hei of dao get aon 'n plant die häöm neet gans beveel, trok de giraf ziene nek nog get langer oet of maakde 't nielpeerd ziene bek get groeter, meh väöl waor dat noets, want wie gezag, heer voond 't zelf allemaol hiel sjoen.

Op 'ne goojen daag waor heer weer 'n wandeling goon make en wie heer bij 'ne groete vijver kaom zat heer ziech in 't graas neer um get oet te röste, leet zien veuj in 't water bemmele en zaot zoe stèllekes get veur ziech oet te kieke en te genete vaan al 't sjoens en vaan de stèlte en de rös.

Oonwèllekäöreg pakden heer get modder in zien han en begós demèt te knuddele.

Iers had heer nog neet in de gater wat heer aon 't doen waor, meh obbins zaog heer 't.

‘Verrats!’ zag heer, ‘'t weurt e menneke!’

Heer fisternölde nog get traon, duiden ins hei, kneep ins dao, doog get debij of get draof en nao 'n tiedsje waor 't menneke veerdeg.

't Had 'ne kop en 'ne boek, twie erm en twie bein en wijer al wat traon mós zitte.

‘Boe liekent dat noe op?’ vroog heer ziech aof en heer zat 't ventsje rechop neve de vijver. ‘'t Is sjus of iech häöm kin. Meh boevaan daan

[p. 165]

wel?’

Heer bókde ziech veureuver veur zien han in 't water te wasse en toen zaog heer in de spiegel vaan 't water zien eige. En toen wis heer 't inins!

‘Noe sleit God t'r duvel doed!’ reep heer. ‘Iech bin 't zelf!’

Heer mós trum lache tot heer mèt get modder zien eige had naogemaak en heer dach:

‘Iech num dat ins mèt nao d'n hiemel. Zalste die ingele zien loere!’

Meh toen bedach heer ziech tot 't häöm oonderweeg wel ins kepot zouw kinne goon, 't waor per saldo mer vaan leim gemaak, en tot 't väöl gemekeleker waor veur de ingele effe nao de vijver te hole um ins te koume kieke.

Heer klapden in zien han en vaan alle kante kaome de ingele aonroesje.

‘Kiek ins’, zag Slivvenier wie ze allemaol bijein waore, ‘kiek ins wat iech gemaak höb’.

‘E menneke!’ repe alle ingele. ‘Ao wie leuk’.

‘Meh op wee liekent 't?’ vroog Slivvenier.

Heer zaot gans in spanning of ze häöm zouwe trökkinne.

Geine zag get.

‘Nou?’ vroog Slivvenier weer. ‘Op wee liekent 't?’

Meh de ingele keke verlege veur ziech. Allein Michael wouw get zègke sjijns, want heer kaom nao väöre en doog ziene moond ope. Meh wie heer nog ins good gekeke had doog heer häöm weer touw ouch.

‘Dat snap iech neet’, zag Slivvenier. ‘Iech zaog 't direk. Zéét geer dat noe neet?’

Toen zag Gabriël veurziechteg:

‘Jeh, es d'r miech neet koelek nump, 't... eh... 't heet wel get eweg vaan uuch’.

[p. 166]

‘Deh!’ reep Slivvenier blij. ‘Héér zuut 't toch wel. Boeveur geer daan neet? 't Liekent sprekend, vin iech’.

Toen zag Michael:

‘'t Heet get devaan eweg, hier. Um noe te zègke tot 't sprekend liekent, dat vin iech get euverdreve. 't Heet get devaan eweg. Meh wijer zouw iech neet wèlle goon’.

‘Kom, kom’, zag Slivvenier e bitteke gepikeerd, ‘de liekens wel 'nen ambteneer. Iech vin tot 't good liekent, huur. Meh veer zalle gein wäörd traon voel make. 't Is mer e moddere menneke, mier neet. Alloh, gaot mer weer gaw. Iech kom zoe’.

De ingele vloge weg en Slivvenier wasde zien han in 't water vaan de vijver.

Ietot heer evels trökvloog nao d'n hiemel, pakden heer 't menneke en knoevelden 't gans inein tot 't weer gewoen modder waor, en goejden 't in de vijver.

Toen mós heer weer zien han wasse, alliech.

D'n daag daonao wandelden heer weer get euver de eerd roond en wie heer meuj begós te weurde keek heer oet nao e pläötske veur get te goon zitte.

Touwvalleg of neet, meh dao waor e groet meer mèt väöl modder langs de kant en dao leet heer ziech neer.

Dalek begós heer weer mèt d'n drek te speule en, umtot heer noe persijs wis wat heer wouw en ouch umtot heer d'n daag teveure al geoefend had, lökden 't häöm noe väöl gawwer en beter es iers.

Nao e paar eurkes had heer ze menneke veerdeg. 't Waor get groeter es 't ierste en Slivvenier voond tot 't op häöm liekende wie twie dröppele water.

[p. 167]

Heer waor ech gruuts drop.

Heer zat 't rechop en bekeek 't nog ins vaan alle kante.

‘'t Is sjterk’, zag heer, ‘watste vaan get drek kins make’.

Meh deze kier reep heer de ingele toch mer neet.

Heer houwden 't menneke inein, wasde zien han en góng trök nao zienen troen bove.

Meh d'n daag daonao... Wat dach d'r?

Jao huur, Slivvenier góng weer aon de geng. En heer kraog wie langer wie mier plezeer drin. 't Menneke woord noe bekans zoe groet wie heerzelf en heer wèrkde 't nog sjoender aof es 't ierste en 't twiede, vreef mèt 'ne nate vinger alle verkierde bubbelkes weg, völde alle leukskes en kuilkes op en waor pas content wie 't menneke zoe glad waor wie 'n ei en op 'm liekende of 't zie keend waor.

‘Noe geluif iech toch tot iech 't neet sjoender mie krijg’, zag heer in zien eige. ‘Noe zal 't miech toch ins benuie’.

Heer trok ziene mantel oet, lag häöm euver 't menneke en klapde toen in zien han.

De ingele kaome dalek aonvlege en wie ze allemaol roontelum häöm stoonte trok Slivvenier inins ziene mantel vaan 't menneke aof en vroog:

‘En op wee liekent 't noe?’

‘Op uuch!’ repe alle nege de koere vaan de ingele.

Slivvenier keek hun aon mèt 'ne froons tösse zien ougsbraoje en zag:

‘Geer hawt miech neet veur de gek? Geer meint 't?’

‘Jao, jao!’ repe ze allemaol en Gabriël kaom nao väöre en zag hiel serjeus:

‘Hier, 't liekent op uuch of 't 'ne zoon vaan uuch is’.

[p. 168]

‘Hehheh’, zag Slivvenier, ‘dat deit miech noe plezeer’.

‘En wat daot geer noe demèt?’ vroog Michael.

‘Wat iech demèt daon?’ vroog Slivvenier. ‘Jeh, wat zouw iech demèt doen? 't Is mer get modder en es iech häöm hei laot stoon, weurt 't weer modder d'n ierste kier tot 't regent. Zoedus...’

‘'t Is eigelek jaomer’, zag einen ingel. ‘Heer is zoe good gelök’.

‘Jao’, zag 'nen andere, ‘de zouws dinke tot heer zoe weg zouw loupe’.

Slivvenier keek häöm in bedink aon.

‘Meinste dat?’ vroog heer.

‘Zeker hier’, zag d'n ingel. ‘Heer is sjus ech. Kint geer häöm neet ins laote loupe? Effekes mer?’

‘Alles kin’, zag Slivvenier. ‘Dat wèt geer wel. Meh... boe begin iech aon? Es iech dee levend maak, wat geit daan gebäöre?’

[p. 169]

Meh alle ingele repe:

‘Daot 't ins! Daot 't ins!’

Toen zat Slivvenier ziech in 't graas en zag:

‘Dao mote veer toch ins good euver dinke, kinder. Dat is neet zoe mer get. Es iech häöm levend maak... daan weurt 't 'ne mins, 'nen echte maan. En Godwèt wat daovaan kump’.

Gabriël zat ziech neve Slivvenier en alle ander ingele doge dat toen ouch mer en same begóste ze te dinke, te dinke...

Obbins zag Slivvenier:

‘Iech daon 't! Iech riskeer 't trop. 'ne Wereld mèt allein mer plante en bieste is eigelek ouch niks. Iech maak 'ne mins devaan’.

Alle ingele begóste ‘Hoera!’ te rope en toen te zinge en Slivvenier góng nao de moddermaan touw, lag 'm 'n hand op ziene kop en blaos-

[p. 170]

den häöm leve in.

Allemaol kóste ze zien wie de maan vaan drek veranderde in 'nen echte levetege mins en wie heer langsaam meh zeker zien ouge opedeeg en verpópzak roontelum ziech loerde.

Slivvenier keek häöm aon en zag:

‘Adam zalste heite. Weur gelökkeg’.

Veurziechteg begós de maan ziech te bewege en nao 'n tiedsje leep heer al hiel behuurlek.

Slivvenier wasde ziech zien han en keek mèt belangstèlling nao zie werkstök. De ingele ammezeerde ziech köstelek, meh de maan kós hun neet zien en mèrkde dus niks devaan.

Heer perbeerden ins of heer ouch hel kós loupe, heer maakde e sprungske, toen 'ne koonkelebol en toen spróng heer rech 't water in.

't Waor e gelök tot Slivvenier nog in de buurt waor, anders waor heer sebiet verdroonke. Noe kós dee häöm nog sjus op tied aon de kant trèkke.

‘Rösteg aon, jong’, zag Slivvenier. ‘Alles wèlt gelierd weurde. En alles ouch op zienen tied. En tied höbste genóg’.

Dat waor netuurlek woer, meh de maan keek obbins get oongerös um ziech heer.

‘Bin iech hei gans allein?’ vroog heer. ‘Of zien 'rs nog mier?’

‘Diech bis d'n ierste en d'n insegste’, zag Slivvenier. ‘Boeveur?’

‘Nou, jen... mèt wee kin iech daan ins praote?’ vroog de maan.

Slivvenier keek häöm verslage aon.

‘Dao höb iech nog gaaroet neet aon gedach’, zag heer. ‘Mooste ouch nog eine höbbe veur tege te praote?’

‘Jehjao’, zag de maan. ‘Es iech de gansen daag moot zwiege vin iech niks traon. En veur

[p. 171]

noe d'n hielen tied in mien eige loupe te bazele... Me wèlt toch ouch wel ins get vertèlle, neet?’

Slivvenier winkde tege de ingele tot ze noe mer móste goon en zag toen, deep in gedachte:

‘'t Is woer vaan dat vertèlle, 't is woer. Meh veur noe weer obbenuits te beginne... Iech höb sjus mien han gewasse’.

De maan kraog de traone in zien ouge.

‘Bedink uuch toch ins good!’ reep heer. ‘Is dao noe niks op te vinde?’

‘Stèl!’ zag Slivvenier. ‘Laot miech noe dinke’.

Heer dach 'nen hielen tied en zag toen:

‘Es... es... es iech diech noe ins 'n vrouw maakde?’

‘'n Vrouw?!’ reep de maan versjrik. ‘Zouwt geer dat wel doen? Weit wel boet geer aon begint huur! 't Is miech nogal neet niks... 'n Vrouw!’

‘'t Zouw sjoen oetkoume’, zag Slivvenier, nog deep in bedink. ‘En 't waor ins get anders. En veur diech zouw 't good zien. Hadste iemand veur diech get in de smieze te hawwe. Want gans gerös bin iech toch neet trop’.

‘Jehjao’, zag de maan get verlege. ‘Meh veur noe direk 'n vrouw...’

Slivvenier keek häöm deep in zien ouge en zag:

‘Slaop!’

Dalek lag Adam ziech neer in 't graas en veel in slaop.

‘Jeh’, zag Slivvenier wie heer häöm zaog ligke, ‘iech gaon neet weer mien han voelmake. De moos 't mer deveur euver höbbe’.

Toen pakden heer 'n rib oet Adam zien ribbekas en begós dao 'n vrouw vaan te make. 't Kosden häöm 'nen houp tied en 'nen hieleboel geknutsel, meh oetindelek kraog heer 't toch

[p. 172]

veerdeg.

Heer lag häör neven Adam en dach:

‘Ze is miech eigelek beter gelök es heer. Meh dat zal iech häöm mer neet vertèlle’.

Toen blaosden heer ouch häör leve in.

Meh ietot ze häör ouge good en wel ope had vertrok heer nao zienen hiemel.

‘Ze moten 't noe mer zelf wete’, dach heer. ‘Ze mote mer zien wie ze samen oetkoume’.

‘Aojao!’ reep heer nog haverweegs tege Adam, dee sjus wakker woord, ‘ze hèt Eva! Oonthaw dat! En wat dat beteikent, dao kumste wel achter!’