Emblemata of Zinne-werck
(1636)–Johan de Brune (de Oude)–
Auteursrechtvrij
[pagina 327]
| |
Een mensche, dien gheloof ont-breeckt,
Een kass', daer niet als druck in-steeckt.
| |
 | |
Wat willen wy ons hert met valscheyd meer belieghen,
En in ons grootst' ellend', ons noch in trotsheyd wieghen?
Neem het geloof maer wegh, de grofste beest van al,
In voor-recht en geluck ons verre winnen zal.
Zie maer dit staeltjen aen: hoe deze luyden beven,
Die hier, met schrick des doods, in onweer zijn gedreven.
Daer 't vercken van het gen' de bleecke bangheyd spout,
Als lacchend met 't gevaer, een blijde maeltijd hout.
| |
[pagina 328]
| |
Wt-legginghe.
Ah God! hoe zijn vvy vol ellende!
Ah! hoe vele quaeds ons dreyght en schent,
Op eenen tijd, en zonder ende!
Zijnd' als de blaren van de lent':
Die jeughdigh op de boomen vvassen,
En als de Herft daer naer beghint,
Verdrooght, niet beter dan en passen,
Als tot een speelssel van de vvind.
Ghevvis de hoop' doet niet als spotten:
Zy strijckt ons uyt voor valsche vvaen:
En altijds vol bedroghs, de zotten
Betoovert zy, die op haer staen.
Maer die door vvijsheyd is ghedreven,
Steunt op de vvaere zekerheyd,
En vveet, dat 't heele van ons leven
Niet anders is als ydelheyd.
Tervvijl' de jongheyd, schoon van krincken,
De bloem van nieuvve jaeren teelt,
Het jonghe kind en zal noyt dincken,
Aen d'oudheyd met grijs hayr bemeelt.
Een luckigh man en zal noyt hopenGa naar margenoot*
Van voor-spoed eens te zijn berooft,
Dan als d'ellende komt gheslopen,
En hanght hem vast al over 't hoofd.
Ellendigh mensch van kindsche lueren,
En vveet ghy niet, ô zot ghediert,
Dat onze jonckheyd niet zal dueren,
| |
[pagina 329]
| |
En dat de dood ons ganghen stiert?
En dat de slijck-klomp van dit leven
Tot nietigheyd zoo snellick spoet,
Dat ons nauvv tijd en is ghegeven
Te smaecken eenig vveerelds-zoet?
God-schicksel (laet ons dit ghedincken)
Ons ooghen t'allen tijde sluyt,
En leyt ons oud en jongh te drincken,
Den vloed, die uyt der hellen spruyt.
De Princen zelfs, als oorloghs-schichten,
Van a'ren en ghebeent' ont-daen,
Als ossen-drijvers moeten swichten,
En naeckt en bloot voor Minos staen.
Ons leven eyscht wel mede-lijden.
De wrecke koop-man, deur den vloed;
Soldaten, deur het staeligh snijden,
Verstorten allesins haer bloed.
Die wert deur pleyten op-gheëten,
En van de slaep verbannen light;
En die, van honghers-nood ghebeten,
Verliest het helle zonne-licht.
Kort om: wat leven heeft ontfanghen,
Is als een slaef van 't on-gheluck:
Maer boven al, zoo wert om-hanghen
Het mensch-gheslacht met pijn en druck.
Wy zijn van 't on-gheluck een proye:
Oock Phebus wilde niet voor haer,
Met recht oock, voor de stad van Troye,
Zich stellen in het strijd-ghevaer.
| |
[pagina 330]
| |
Vervloeckt, ô ezel! zy uw leven,
Die, om te drincken uyt de vliet,
Ghinght aen 't serpent de jongheyd gheven,
Dat alle jaer zijn vel uyt-schiet.
De jongheyd, dien ons mensch-ghedrochte
Van Jupiter ontfanghen had,
Om dat het niet verswijghen mochte
De diefte van het zonne-rad.
Van dien dagh aen zoo vviert ons leven
Van zieckt' en ouderdom mis-maeckt:
Die altijds vyandsch zijn ghebleven
Van al het gheen' den mensche smaeckt.
Men zagh van doen de hemel schieten
Zijn blixem uyt zijn donder-stad:
Die tsedert niet en rust van ghieten
De ghiften van dat quade vat.
Die den aerd van de Poësie, en van de Fransche taele verstaet, die zie en oordeele, wat gebuerschap dit met Ronsards gedichten heeft.
Ah Dieu! que malheureux nous sommes!
Ah Dieu! que de maux en un temps
Offencent la race des hommes,
Semblable aux fueilles du printemps,
Qui vertes dessus l'arbre croissent,
Puis elles l'Automne suivant
Seiches a terre n'apparoissent,
Qu'un jouet remoqué du vent.
Vrayement l'esperance est meschante
D'un faux masque elle nous deçoit,
Et tousiours pipant elle enchante
| |
[pagina 331]
| |
Le pauvre sot, qui la reçoit.
Mais le sage, qui ne se fie
Qu'en la plus seure verité,
Sçait, que le tout de nostre vie
N'est rien, que pure vanité.
Tandis que la crespe jouvence
La fleur des beaux ans nous produit,
Jamais le jeune enfant ne pense
A la viellesse qui le suit.
Ne jamais l'homme heureux n'espere
De se voir tomber en meschef,
Sinon alors que la misere
Desia luy pend dessus le chef.
Homme debile & miserable,
Pauvre abusé ne sçais tu pas,
Que la jeunesse est peu durable,
Et que la mort guide nos pas:
Et que nostre fangeuse masse
Si tost s'esvanouït en rien,
Qu'a grand peine avons nous l'espace
De gouster la douceur du bien?
Le destin, & la Parque noire
En tous âges sillent nos jeux:
Jeunes & vieux ils meinent boire
Les flots du lac oublivieux.
Mesmes les Roys, foudres de guerre
Despoüillês de veines & d'os,
Ainsi que vachers sous la terre
Viendront au throne de Minos.
C'est pitié que de nostre vie:
| |
[pagina 332]
| |
Par les eaux l'avare marchant
Se voit sa chere ame ravie,
Le soudart par le fer trenchant.
Celuy par un proces se mine,
Et se bannist du doux sommeil,
Et l'autre accueilly de famine
Perd la lumiere du soleil.
Bref, on ne voit chose qui vive,
Sans estre serve de douleur
Mais sur tout la race chetive
Des hommes foisonne en malheur.
Du malheur nous sommes la proye:
Aussi Phbus ne vouloit pas
Pour eux, a bon droict, devant Troye
Se mettre aux dangers des combats.
Ah! que maudite soit l'asnesse,
Laquelle pour trouver de l'eau,
Au serpent donna sa jeunesse,
Qui tous les ans change de peau:
Jeunesse que le populaire
De Jupiter avoit receu
Pour loyer, de n'avoir sçeu taire
Le secret larrecin du feu.
Dès ce jour devint enlaidie
Par luy la santé des humains,
De viellesse & de maladie,
Des hommes hostes inhumains.
Et dès ce jour il fit entendre
Le bruict de son foudre nouveau,
Et depuis n'a cessé d'espandre
Le dons de son mauvais tonneau.
|
|