Sluiereffekten

[p. 16]

In memoriam

De steven van een schip zo wonderwit
doorsneed de zee
met fee
Astrid

Over de gangway heen-terrassen stonden in massa zwart
trad zij in onze stad, trad zij in ieder hart.
De wiekslag van een vogel uit het hoge Noorden
gracielijk vergleed hij in haar handgebaar
Fris en minzaam waren hare woorden
en als een meer zo klaar.

Het meer! Waarvan zij in haar ogen ook de weerschijn droeg
daar was het dat een schiksel blind en dwaas haar sloeg

Zij die het voorhoofd hoog dit leven tegentrad
daar aan de blanke slaap werd zij zo scherp getroffen
de zonbezongen boomkruin wuifde wat
en van een vorstlijk lichaam was nog slechts het korte ploffen

Zeg mij nu niet: zovelen sneven in de golven
of: grauwvuur heeft de gravers in een mijn bedolven
Allen wacht de vale stond van stervensnood
en dood is dood

[p. 17]

 

Zij was een kind

 

verliefd op zon en water verdarteld in de wind

 

Als zich naar onze kust de steile steven wendde

 

kwam zij als uit de wonderwereld der legende

 

en zo was ook haar heengaan naar het geenzijds van de tijd

 

 

 

Hoe wordt nu nog ons purperen treurenis verblijd?

 

O stille wijding! Aan de drempel van ons hart gekomen

 

uit verten wazig en ijlwijd

 

werd zij naar een gebied geleid

 

over de stof in 't heiligdom der dromen