Het verbond

[p. 7]

‘Tibi dixit cor meum, quaesivi vultum tuum, vultum tuum Domine requiram: ne avertas faciem tuam a me.’ Ps. XXVI

[p. 9]

Franciscus' tocht

[p. 11]

Voor pater fr. RAYMUNDUS VAN SANTE O.P.

[p. 13]

De Knaap

Hij was in samen-zijn een stil-bevangen knaap,
te téder en te schuw; en snel
- gekweld, en kwellend meende hij - dwaalde hij heen
dieper naar 't ongerepte zingen in hem ingekeerd -
dit ver en stil geluk, waarin hij veilig scheen.

O klaarder licht, waar hij dan lachend liep,
glimlachend aarzelde - een blijde verre knaap
nabij dien blijden tuin, Uw hemels zingend lied,
dat zó meeslepend en zó helder riep...

- Een vreemde pijn werd hij, een teedre roep,
een knááp, - die weende om de wereld die hij liet,
een donker-wilde àngst. - En angst dreef hem
ter droeve vlucht naar 't stug gareel terug -
de trage dágen die al droever werden
van 't kwetsend samen-zijn, dat niets vervulde.

Maar ademend de zilvren winden, als een geurend licht
uit wijde heemlen naar de aarde stromend,
de zaden en de kiemen aadmend in dit dwaze alom-waaien
aan 't lijf dat siddrend zijne spieren spande -

plotsling zichzelf ontwarend, hoe hij stond en ging, plotseling woest
van eigen kracht vervoerd; vermetel brekende
uit alle havenis zijn ònverwoeste schoon -
besprong hij, driest en hel lachende, d'onmetelike ruimten,
kliefde, een ijzren kracht, de zware kracht der zee,
vierde de onbeheerste wasdom en het alom-heersend licht - - -
en wist,

een later uur angstig zichzelve naadrend,

hoe zijn bloed,

't onstuimig bloed der Aarde te diep levend, eenzamer nu,
om roekelozer tochten riep, - om ene Stèm...
een Stem, die koninkliker krachten wakker riep.

[p. 14]

 

Maar in het late avond-uur

 

(zijn schuchtre handen aan een purpren bloem)

 

vergat hij 't al en vulde

 

zijn rustloos hart zich stil en gans

 

met droever pijn en droever mijmering:

 

 

 

om 't zuur verdriet van 'n jongetje dat eens

 

zijn hand zwijgend de zijn' onttrok,

 

stroef en verstrooid heenging

 

en sindsdien niet meer keerde - -

 

groef reeds zijn grimmig zingend schip de scherpe boeg

 

de stille waatren van een grijze ijszee in;

 

 

 

om een wit meisje ... o onbarmhartge nacht

 

die achteloos haar prille zingen ombracht,

 

o woedend woekrend vuur dat nu haar hart vertéért - -

 

o Zústertje...

 

 

 

Raadde een stille vrouw zijn vreemde verre blik

 

en wilde naderen. hij schrok,

 

lachte bevreemd, en dwaalde ijlings heen.