Het verbond

[p. 53]

Aarde

I

Hij bleef, alléén gelaten, in die verre laan
waar het doodstil was, en geen naderen
van lichte voeten wenkte in te gaan. - Over de bladeren
die te bewegen vreesden, straalde een klaarder licht
dan hij ooit zag, - maar 't was of allen waren heengegaan
en weggevlucht om hèm, die toen droef dralende
en eenzaam om zich staarde.

- Ach! of géén hem riep

dat hij toch kómen zou in dezen tuin waar diep
en zacht een Water klaterde, dat zó helder en teder
zong door de stilt', dat hij zich niet verwijdren kon
en niet te naadren waagde.

- En een droef wenen

brak zacht en tranenloos naar zijne oge' en dwong
hem het hoofd te wenden in beschaamd verstaan -
henen te gaan van deze zuivre tuin, waar hij niet hoorde - -
ene ontwekene, een vreemde, die nooit deze oorden
der zaligen naderen zou.

De blijde laan

scheen plotseling droef en donker, en toch kon hij
niet gaan, niet gaan.

[p. 54]

II

Bleven slechts Adam's schuld en Adam's duistre schande,
het angstig donkren, en Gods droeve Oog dat zag....

Was dit het einde van dien blijden Droom,
het zoet alleen verkeer en zingend dwalen

door Uwe tuinen, naar dien heldren bron
die diep en bevend in Uw stilten zong?

- O schóón, stil Licht waarin hij eenmaal zag,
o Liefde! Liefde, die hij niet kan dragen....

- O Kristofoor, uw schuldge schouders moeten
hun droeve last, 't wit Kind, nu altijd met zich dragen.

[p. 55]

III

Geen voetstap naderde. - - Toen is hij langzaam,
dwalende, ook van deez blijde verten, weder heengegaan.
De droeve dalen, de verlaten boorden
der wateren brachten zijn peinzend komen
ten laatst tot staan -
de zwarte wateren, die snel en koud
en zonder bruisen stromen....

En opziend, als uit eeuwen dromen,
drong van alom tot hem weeklagen en een dwalen
van eenzame verdrevenen,

en verder gaande

tussen de zwarte schaduwen der rotsen
't onhoorbaar wenen der verbitterden, de trotsen
die alle' alleen ontroostbare bedroefden zijn,
samengedrevenen in een ravijn
waar elk schoon dromen
ontredderd werd en toen is omgekomen -
de zwarte wateren zijn snel en koud en stromen
voorbij en steil en koud grijnzen de oude rotsen.

Staande temidden der verlatenen der aarde
glimlacht' hij stil om het verdonkeren
zijner herinnering aan zingend dwalen - -
glimlachte om het eigen hongeren,
het ongestild onstilbare
en onaflaatbre....

[p. 56]

IV

Hij zag den Meester, die zich stil
van zijn wit kleed ontdeed, en nederknielend
de wonde voeten der bedroefden wies -
Zelve een honger, die geen mens ooit stilde...

Hij zag Sebastiaan, en 't zoete boren
der vele pijlen in diens vlees -
die staan bleef tot den dood,
en zelfs niet rilde...