Het verbond

[p. 60]

Jacob's Ontwaken

Hij dwaalt ontsteld naar de velden,
zo droef is de dageraad -
ach, waarom hebben Uw engelen
hem één nacht aangeraakt,
en hun lichte hemelse zingen,
hun dalen en bevende klimmen
zo snel, zo wreed gestaakt?

‘Eén nacht - en een licht zo onwerelds
onthulde ons hemels verbond -
toen ik sliep aan de voet van dien heuvel,
toen ik sliep in de diepte' Uwer vreugden
en Uw engelen om mij vond,

Uw lichte, witte gezanten
met de glimlach van ùw gelaat...
... O dróóm - waarom vloden zij wenend,
voor altijd, en spoorloos henen?
Ach, - waarom ben ik ontwaakt?

Nu is mij niets gebleven
dan de schande van mijn hart
(ik zag Uw Liefde, en mijn leven
dat zich nimmer gehéél zal geven),
dan het eenzaam hart van Uw Smart...

Ach, wàt heeft deez' nacht mij gelaten,
dan d' harde, hete pijn
dat ook wij, even gemeenzaam,
- wordt elk ontmoeten heengaan? -
slechts eenzame vréémden zijn.’

Hij dwaalt ontsteld naar de velden,
zo droef is de dageraad -
‘Ach! wil mij zo bitter niet kwellen!
- Waar zingen Uw witte gezellen?
- Waar vind ik hun lieflik gelaat?’