De huilende libertijn

III

Sevilla, 15 juni

Lieve Corinne, Gisteren, in Burgos, heb ik afscheid genomen van mijn busgenoten, omdat ik o.a. verschrikkelijk graag Las Huelgas wilde bezichtigen, waar zij geen tijd voor hadden. Ook Andalusië hoop ik nu wat grondiger te bekijken dan à six mogelijk zou zijn.

Jij staat, terwijl ik dit schrijf, op het punt naar Marokko te vertrekken, en ik stuur dit bericht daarom naar je hotel te Marrakech (het enige

[p. 63]

adres dat ik nog weet), in de hoop dat het je daar ooit zal bereiken.

Was het festijn bij je familie zoals je verwachtte? (Over deze zin had ik heel lang nagedacht.)

En hoe bevalt het moslimwezen en de korancultuur je?

Ik werd op de grens van België bijna aangerand door een klein mannetje, Algerijn en verwaand als de pest, toen ik 's avonds laat wat melancholiek en eenzaam ronddoolde, aan jou denkend en enigszins gekweld door schuldgevoelens.

Dank zij de goede fysieke training die jij mij hebt laten volgen, kon ik het kereltje de baas. Het leek me tenminste dat zijn builen onplezieriger waren dan de mijne. (De mijne zat op mijn hoofd. Hem trof ik lager.) Maar dat is al weer lang geleden, en maak je niet ongerust, want de Spanjaarden zijn aanmerkelijk vriendelijker dan het mohammedanentuig (waar jij nu misschien door gehinderd wordt), hoewel ze menige Moorse invloed hebben ondergaan. (...)

Ronda, 16 juni

Lieve Laïs, Zoals uit de lokalisering en datering van deze brief blijkt, heb ik mijn/jouw bestemming nu bijna bereikt. Een paar dagen geleden nam ik afscheid van mijn busgenoten, omdat ik alleen sneller en doelmatiger kon reizen, leek me.

Spanje, vooral hier in het zuiden, is een fascinerend land. Witte huizen, veel bougainvillea, zeer stralende blauwe lucht, kronkelige olijfbomen in boomgaard na dorre boomgaard, en uiterst sobere, zwarte, helaas erg arme en hongerige mensen.

Ik zal Stéphanie trachten (...)

Ronda, 16 juni

Lieve Kiki, (...)

Amsterdam, 15 juni

Liefste Jean, Je zult in Málaga wel eens bij de poste restante (lista de correos!) gaan kijken, hoop ik. Het familiewezen, zoals jij dat noemt, in mijn geval ‘de clan der telgen’ was gisteren ter ere van de bruiloft van mijn ouders bijeengekomen in het Amstelhotel. De receptie was wel

[p. 64]

dol, bij het diner was ik al te veel aangeschoten om eventueel misprijzen jegens mij nog te registreren. Sprak met allerlei oude vriendjes en vriendinnetjes. (Voor het eerst sinds jaren! Griezelig zo oud als iedereen is geworden. Ben ik zo?) Uitvoerige conversatie met (Magister Juris) Isack van Lest, een van deftigheid omhoog gevallen onbenul op Justitie, graue Eminenz van talloze minister(tje)s. Op het ogenblik zet de goede Isack alle (neurotische) zeilen bij om ‘ons’ te bestrijden, vernam ik uit zijn eigen mond. De huidige minister, een (oninteressante) vriend van de moffen (bij alle internationale verdragen is hij de eerste van de conferenten die omhoog springt, salueert, met de hakken klapt, en ‘Jawohl Herr Oberst, Generalleutnant, Sie haben recht’ zingt), heeft hij er al bijna van overtuigd dat ‘wij’ een gevaar op de weg zijn, een bedreiging voor God, Nederland en Oranje, de geestelijke en lichamelijke volksgezondheid, het gesundes Volksempfinden en het huwelijk.

Isack heeft geen idee van mij, de koe (ziet mij als een wat uit het nest gevallen telg), en ik heb hem dus lekker zitten uithoren en opsarren. Heb gezegd dat ik ook vind dat ‘zulke mensen’ ziek zijn en zich moeten laten behandelen, of althans strikt celibatair leven, desnoods na sterilisatie, pardon: castratie. Dat vond hij prachtig!

‘Ook hun vergaderzalen en vermaakslokaliteiten moeten door krachtige razzia's bestreden worden,’ zei ik. Hij aarzelde toen even, maar ik keek bloedernstig, dus hij lachte ten slotte blij. (Toevallig weet ik van een ander vriendje, schout-bij-nacht Hans le Roy van Benten, dat Van Lest volslagen impotent is. Dat verklaart iets, hoewel niet alles.)

Liefste, ik mis je heel erg en wilde dat je hier was en ik je al mijn kleine gedachten kon vertellen. Vannacht heb ik weer gehuild - dat is in zeven jaar niet voorgekomen; ik nader zeker de menopauze -, het is absurd en ik vraag je excuus voor mijn bespottelijke gedrag, het ‘telgenwezen’ onwaardig. Bovendien heb jij het volste recht liever met leeftijdgenoten op reis te gaan. Maar mocht je je nog bedenken, ik ben het merendeel van de tijd bereikbaar in ‘ons’ hotel te Marrakech.

Over de reacties van mijn ouders en andere ‘bloedgenoten’ meld ik je wel eens mondeling, bij je terugkeer. Wanneer?

Pas verschrikkelijk goed op je zelf, je bent nog maar zo klein.

Ik denk veel aan je en (...)

[p. 65]

Amsterdam, 20 juni

Mijn lieve Jean, wat heerlijk dat je al in Ronda bent, en nu, als je deze brief ontvangt, al in Málaga misschien, of in elk geval heel dicht bij Stéphanie. Je bent een engel dat je dit voor mij wilt doen. Ik slaap niet voor ik iets meer weet.

Het is hier erg stil zonder jou en de kleine meisjes. Ik ben een spoiled child zelf, heb ik bedacht, altijd omzwermd en op mijn wenken bediend door zoveel lieve meisjes.

Voor straf en om flink te worden heb ik mij zelf nu opgedragen voor de 28e het manuscript waar ik aan bezig ben in te leveren. De uitgever zal verrukt zijn: slechts drie weken te laat, zoveel medewerking is hij zelfs van mij niet gewend.

Het is hier erg mooi weer (bij jou ook?), en ik werk meestal op het dak, waar ik een tafeltje en een stoel en een ligbed naar toe gewurmd heb (helemaal alleen!) via het luik in de vliering. Tussen het werk door ga ik daar af en toe, poedelnaakt, zonnebaden, want ik heb bedacht dat ik net niet te zien ben vanaf de belendende percelen. Als je terug bent gaan we daar eens samen zonnen, als het dan nog mooi weer is, het is er verrukkelijk.

Lief kleintje, ik herinner me (...)

Algeciras, 20 juni

L.J.! Er is niks meer aan, zonder jou. We staan op het punt over te steken; eerst naar Tanger. Ik heb nauwelijks tijd meer. Ontzettend bedankt voor je brief. Je krijgt een uitvoerige terug uit Algiers.

Love and kisses. Kiki.