Tantes

[p. 83]

VI.

Er ging een maand voorbij, een maand zonder gebeurtenissen, zooals er reeds zoovele waren voorbijgegaan. De Verstratsjes waren weer een paar keer gekomen en hij was ook bij hen geweest en langzaam naderde de lente, met haar hooge, fijne luchten en haar doezelig ontwaken. De lijster schalde reeds in de nog naakte boomenkruinen en 't blondgezwollen beekje kabbelde en zong zijn eigen vooisje, gelijk het ieder voorjaar deed.

Alles scheen precies hetzelfde gebleven als alle andere jaren en toch... toch was er iets veranderd, niet in de natuur, maar in het gemoed en in den handel en wandel van Raymond.

Vroeger, als hij uit ging paardrijden, vermeed hij stelselmatig, als iets hinderlijks en vervelends, het dorp. Sinds een tijd nu, trachtte hij het steeds derwijze aan te leggen, dat hij - en dan liefst nog wel bij 't gaan en 't keeren - door het dorp passeeren moest.

De Verstratsjes hadden gauw genoeg gesnapt welke bedoeling hij daarmee had, doch zeiden niets: zij grinnikten.

Hun kleine stoet van drieën moest telkens het huis van meneer Dufour voorbij en het geklepper der hoeven over

[p. 84]

de straatsteenen lokte de meisjes naar de ramen. De ruiters keken even op en groetten. De meisjes knikten en groetten glimlachend terug. Dat was alles. Maar van beide kanten maakte 't diepen indruk.

't Was jammer voor Raymond, dat Max nu getrouwd en weg was. Zoo had hij eigenlijk geen reden noch aanleiding meer om bij meneer Dufour aan huis te komen. Hij kon het desnoods wel doen, maar op den duur, als het ettelijke malen herhaald werd, zou het toch te sterk opvallen. Trouwens, wat zou hij er wel gaan doen? Hoe zou hij zijn bezoeken rechtvaardigen? De familie zou al spoedig argwaan krijgen en dat wenschte hij in geen geval, want zelf wist hij nog bijlange niet wat hij precies wilde. Hij had enkel het verlangen en, tot een zekeren graad, de behoefte, daar langs te rijden, te groeten en te zien. En wat hij zag, zoo vlug en vluchtig weg, was wel van aard om hem niet geheel onverschillig te laten, maar integendeel om hem daar weer te lokken.

Soms stonden zij alle drie voor 't raam te kijken; andere malen waren er slechts twee; en dikwijls was er maar een. Stond er enkel één, dan kon hij er vast op rekenen: het was Adrienne. Hij zag haar vriendelijk glimlachen met een vurige kleur over haar wangen en met oogen die straalden van emotie. Dat was genoeg voor hem, dat vulde, met een verleidelijk gevoel van zacht geluk, zijn ganschen verderen dag. Meer scheen hij niet te verlangen. Hij wist ook niet of hij wel meer verlangde. Hij had soms het gevoel of hij zoo wel heel lang zou kunnen blijven leven, met niets anders voor zijn voldoening en geluk dan dien vluchtigen groet en dien glimlach van achter de ramen. Hij had er soms een angst voor dat het meer zou

[p. 85]

worden en dat er dan een strijd in hem zou komen, die zijn geluk bederven zou. Hij genoot zelfzuchtig van wat de Verstratsjes, met hun toespelingen, in hem opgetooverd hadden.

't Was ook maar beter dat hij nooit eens naar de uitdrukking op het gezicht der beide andere zusters keek, want hij zou wel verbaasd en misschien verschrikt zijn geweest. En nog beter was het, dat hij de gesprekken niet hoorde, die meestal op zijn vluchtige verschijning volgden.

In den beginne ging dat alles heel goed. Die lustige cavalcade onder haar ramen was telkens een opwekkende afwisseling in de doodende saaiheid van haar alledaagsche leven. Maar toen Edmée en vooral toen Clara al spoedig gewaar werd voor wie deze hyppische vertooningen bestemd waren, toen gingen de lippen hangen en de oogen keken nijdig. Zij zeiden wel niets tegen Adrienne, maar zij begonnen meer en meer af te geven op Raymond en op zijn gansche levenswijze. Adrienne hoorde dat aan met gloeiende wangen zonder er iets op te antwoorden, maar zij leed er soms scherp onder en vond haar zusters onaardig en onbillijk in haar oordeel over hem. Zij begreep daarenboven zeer goed dat ze dit alleen deden uit een gevoel van jaloezie en dat stemde haar nog droeviger. Tot scènes kwam het nog niet, doch de vroegere band van innigheid tusschen Adrienne en haar zusters was verbroken.

't Werd als een stille conspiratie om Adrienne heen. Clara en Edmée, die anders nooit zoo bijzonder intiem met elkaar hadden omgegaan, schenen nu voor elkander geen geheimen meer te hebben en hadden 't daarentegen

[p. 86]

meestal druk met geheimzinnige gesprekken, waar Adrienne stelselmatig buiten gehouden werd. Kwam Adrienne op zulke oogenblikken in de kamer, dan zwegen zij plots en opvallend, of begonnen over onverschillige dingen te spreken.

Een vrij onverwacht bezoek van Max en zijn vrouw deed die stille hostiliteit nog duidelijker uitkomen. Max had een bezorgd gezicht, alsof hij innerlijk over iets tobde; en, nadat hij Adrienne tamelijk koel gegroet en eenige banale woorden met haar gewisseld had, wist hij het zoo aan te leggen, dat hij met Clara en Edmée een toertje rond den tuin ging maken, terwijl zijn vrouw bij Adrienne in de huiskamer bleef.

Daar, heelemaal achter in den tuin, waar niemand hen zien of hooren kon, luchtten de beide zusters hartstochtelijk wat haar op het hart lag.

- 't Wordt erg, zei Clara. Om de twee of drie dagen, nu eens met de Verstratsjes, dan weer alleen, komt hij hier onder onze vensters paradeeren. De buren hebben 't natuurlijk al lang gemerkt en lachen er om; het schijnt zelfs, dat het reeds aan 't oor van meneer de pastoor is gekomen.

- Hoe weet ge dat? vroeg Max bruusk.

- Wel,... ik heb het meenen te merken aan de manier waarop hij Adrienne verleden week in de kerk aankeek, antwoordde Clara, door zijn spontane uitvorsching lichtelijk van streek gebracht.

Max bestreek met de linkerhand zijn baard, dien hij aldus naar voren in een punt deed uitstaan. Zijn wenkbrauwen stonden gefronst; zijn oogen hadden een koele, strakke uitdrukking. Hij poogde aan zijn aangezicht iets

[p. 87]

energieks te geven. Even scheen hij diep en zwaar na te denken en sprak toen, orakelig.

- Als het hem ernst is, is er niets of weinig tegen in te brengen. Maar alles hangt natuurlijk van de Tantes af.

- Hoo!... Die zullen er geweldig tegen zijn! kreet Clara.

- Waarom? hoe weet ge dat! vroeg hij plotseling weer bruusk, inkwisitorisch.

- Wel... om zijn slecht gedrag!... om zijn slecht gezelschap! Dat hebt ge toch ook wel gehoord toen we verleden week bij de Tantes waren, meende Clara.

Opnieuw streek Max zijn baard plechtig in een punt naar voren. Even dacht hij aan 't verleden en aan de grapjes die hij destijds samen met Raymond had uitgehaald. Zijn blik werd koel en verre. Dat was voorbij, alsof het nooit bestaan had. Alleen de toekomst had nog voor hem beteekenis; en die toekomst zag hij in 't verschiet, liefst in een niet al te ver verschiet, vol trots en bekoring. Sinds hij rijk getrouwd was, sinds hij iets van de groote, wijde wereld had gezien en geproefd, sinds hij als een ernstig lid der samenleving was gevestigd en weldra zou vader worden, hadden zich voor hem horizonnen van nieuwe ambitie geopend. Hij was van plan om in het politiek strijdperk te treden: hij wilde provinciaal raadslid en wellicht volksvertegenwoordiger worden. Hij had reeds een paar artikelen over Godsdienst en Vaderlandsliefde in een lokaal blaadje gepubliceerd en eerlang zou hij als redenaar in een politieke vergadering optreden. Hij gloeide van ambitie en, om zijn doel te bereiken, had hij gezag en steun noodig en mochten hem

[p. 88]

geen hindernissen worden in den weg gelegd. Een hindernis zou zijn, een ongewenscht huwelijk van een zijner familieleden; een steun daarentegen, een verbintenis die door de Tantes, met het prestige van haar aanzienlijk fortuin, zou worden goedgekeurd.

Tegen Raymond persoonlijk had hij niets; integendeel, ook die bezat fortuin, macht en prestige en kon hem nuttig zijn; maar de Tantes... de Tantes - die beheerschten heel den toestand, zonder haar was niets gedaan. Een huwelijk tegen den zin der Tantes, met het er in besloten dreigement van latere onterving, was eenvoudig ondenkbaar.

- We moeten wachten en zien hoe de dingen zullen loopen, besloot hij eindelijk.

- Maar die opvallende hofmakerij... de opspraak van de menschen! bromde Clara ontevreden.

- Wachten... wachten... herhaalde hij bedaard, met de bewuste verantwoordelijkheid van een die zichzelf tot familiehoofd heeft aangesteld.

- Ik ben van plan papa er over te spreken, zei Clara.

- Doe dat vooral niet! riep hij haast dreigend. Papa is veel te opvliegend, hij zou de zaak bederven! Beloof mij dat ge dat niet doen zult!

Zeer tegen haar zin beloofde Clara voorloopig het niet te zullen doen.

Zij keerden terug naar huis om niet door een al te lang wegblijven Adrienne's argwaan te wekken.