't Bolleken

[p. 157]

XV.

Zij maakten slechts een korte huwelijksreis. Eleken had het verlangen te kennen gegeven Brussel en Parijs (P'rijs, zooals ze 't noemde) te zien; en zij gingen eerst naar Brussel en van daar naar Prijs.

Te Brussel voelde Eleken zich nog eenigszins thuis, maar te P'rijs was ze volkomen van streek.

‘Ziet da ge mij hier nie allien 'n loat stoan! 'k En zoe noei mijne wig nie mier vinden!’ riep ze telkens, in voortdurenden angst, op de hoeken der straten, als een klit aan zijn arm hangend. Al dat lawaai en gewoel overweldigde haar en gaf haar hoofdpijn. Het vermoeide haar buitenmate en zij klaagde ook over pijn aan haar voeten, die zwollen van steeds in die spannende schoenen over de harde steenen te loopen.

Hij trachtte haar een beetje op te voeden, haar eenig gemak van beweging en manieren te leeren.

‘Houdt ou rechte!’ zei hij elk oogenblik. ‘Ge leup weeromme gebogen. Woarom doe-je datte! Thuis hield g' ou altijd zeu goed.’

[p. 158]

‘'t Es die corcé,’ klaagde zij; ‘'k en ben doar nie aan geweune.’

‘Kijk rond ou,’ zei hij. ‘Al die damen droagen toch corsets; en zie ne kier hoe rechte da z' ulder houên.’

En zij keek om zich heen, maar met oogen van bijna angstige verbauwereerdheid. Zij zag die dames loopen, kaarsrecht, ruischend van zijde, met vlugge, flinke, klinkende passen over het effen asfalt. De oogen keken brutaal, de gezichten en de haren waren gepoeierd en geverfd; en enorme hoeden, met wapperende voiletten van de schelste kleuren, stonden als gek-overdreven tooisels op haar hoofd.

‘Ge 'n zoedt toch zeker nie willen da 'k er azèù uitzie!’ riep ze, verontwaardigd.

Neen; dat wou hij zeker niet. Maar toch: 't gemak van bewegen, dàt wou hij wèl. ‘Recht-houden, korte, vluggere passen, armen niet slap langs het lijf laten hangen,’ herhaalde hij telkens. En hij bracht haar in groote magazijnen, waar hij haar nieuwe kleeren, mantels, hoeden, handschoenen, laarzen liet koopen. Ook het ondergoed moest heelemaal vernieuwd. ‘Alles veel lichter, dunner, fijner,’ zei hij.

Aan table d'hôte durfde hij met haar nog niet komen. Zij gebruikten hun maaltijden aan aparte tafeltjes in restaurants of, half uitgekleed, in sensueel-verliefde intimiteit op hun kamer, waar hij haar léérde eten.

[p. 159]

‘Niet slurpen!’ zei hij bij de soep. Bij 't vleesch moest ze mes en vork juist anders houden dan ze deed; en ‘nie smekken! en ou recht houên! ou recht houên!’ herhaalde hij voortdurend weer.

Toch was hij niet ontevreden over haar vorderingen en ook zij voelde zich weldra, na de eerste, vervelende lessen, prettiger gestemd en gansch bereid haar verfijnings-opvoeding te voltooien. Zij kreeg, vooral toen zij haar nieuwe japon - een heel aardig en sober, donkergroenen-blauw geruit écossais van goed snit - en haar nieuwen hoed had, een zekere, oppervlakkige élégance, waarbij haar frisch-gezonde kleur en haar mooie oogen zeer voordeelig uitkwamen. Een paar keer werd zij, niet zonder eenige bewondering, door vreemden opgemerkt en daarbij voelde zich meneer Vitàl heel trots. Nog wat geduld maar. Met zulk een frisch-bekoorlijke schoonheid als de hare kon ze, door beschaving en verfijning, verreweg de meeste overtreffen. Een zoete wraak zou 't voor hem zijn, indien hij daarin slagen kon. Zij begon het verblijf in Parijs heerlijk te vinden en sprak niet meer, als in de eerste dagen, van maar zoo gauw mogelijk naar het dorp terug te keeren: wel integendeel.

‘Zoe-je geleuven da 'k het al firm geweune ben in P'rijs!’ zei ze hem eens.

Párijs,’ verbeterde hij kalm.

‘Párijs,’ herhaalde ze gedwee. Maar eensklaps ondeugend-glimlachend:

[p. 160]

‘Parijs!’ verbeterde zij hem op haar beurt en zei het ook in 't Fransch:

‘Paris.’

‘A la bonne heure!’ juichte hij.

‘Wie wie, ze veu aussi de nouveau apprendre le francé!’ lachte zij overmoedig.

Maar dàt hield hij vooreerst nog tegen. Later, eenmaal thuis, zou hij zich wel met haar bemoeien, haar fransche les geven. Nu was het maar beter dat ze nog hun vlaamsch spraken. Een vreemde taal, dat stond ook wel goed in Parijs.

Om haar verder te ontwikkelen bracht hij haar in de musea. Zij bewonderde zeer de militaire portretten en tafereelen, maar voor de naakte beelden en vooral de naakte schilderijen ergerde zij zich schromelijk, werd boos bijna.

‘'k En weet toch nie hoe da ze nie beschoamd 'n zijn!’ wendde zij zich verontwaardigd, met hoogkleurende wangen af.

Hij drong niet aan. - Later, later, dacht hij; en nam haar mede naar de schouwburgen.

De comedies verveelden haar. Zij begreep er ook haast niets van en zat star en stijf, terwijl de anderen lachten of schreiden. Maar in de opera, bij de indrukwekkende muziek en de prachtige décors was ze ontroerd, overweldigd. Doch dan schaamde zij zich ook weer voor de veel te kort gerokte danseuses met haar vleesch-kleurige tricots; en eens, in een café-concert, werd ze werkelijk boos voor het te laag décolleté van een paar

[p. 161]

zangeressen en wilde absoluut vóór 't einde weg.

‘Later, later, glimlachte hij in zichzelf. En hartstochtelijker verliefd dan ooit keerde hij met haar terug naar het hôtel, waar hij wel wist dat alles goed en heerlijk wezen zou.