Verzameld werk. Deel 1

[p. 809]

VIII

Het jarenlang zo doodrustig hoevetje van de drie oude vrijgezellen stond overhoop, in rep en roer. 't Was er geen leven meer, 't was er een hel geworden.

Drie dagen na zijn eerste bezoek was boer Meganck er teruggekomen, en had hij aan Pier-Cies zijn toestemming in 't huwelijk om zo te zeggen afgedwongen. Hij had de drie broeders werkelijk 't mes op de keel gezet, zeggend dat het huwelijk tóch zou plaatshebben, met of zonder hun toestemming, en dat Pol, in dit laatste geval, zodra hij meerderjarig was, zijn deel zou eisen, en bij hem, boer Meganck, introuwen. Het was een lamentabele scène geweest: Pier-Cies zuchtend en schreiend dat de laatste wil van hun overleden vader verloochend werd; Domien zó ontzettend brutaal en beledigend dat Meganck, ook plotseling zijn geduld verliezend, op 't punt geweest was handgemeen met hem te worden; en Jan voortdurend kalm en in schijn onverschillig, besluiteloos en machteloos, halsstarrig in zichzelf teruggetrokken en halsstarrig weigerend zich om het even op welke manier met de zaak te bemoeien.

Toen had de oude Pier-Cies, wiens toestemming als voogd van Pol, tot het voltrekken van 't huwelijk door de wet vereist werd, in wanhoop zijn jawoord gegeven, en zonder uitstel was men met de toebereidselen aan 't werk gegaan.

Pols aandeel in de gemeenschap, reeds vroeger door inventaris vastgesteld zijnde, hoefde men gelukkig alleen voor de installatie van de jongelui op de hoeve te zorgen. Na een nauwkeurig, gezamenlijk door Pier-Cies, boer Meganck en Pol ondernomen overzicht van de gelegenheid, werd besloten, dat voor de jonggehuwden een slaapkamertje zou ingericht worden op de zolder, waar Pol nu reeds sliep. De broeders Foncke voor de ene helft, Pol voor de andere, zouden

[p. 810]

deze inrichting bekostigen, en boer Meganck zou de meubels cadeau doen. Dit zou dan ook, met haar kleren en juwelen, Rosa's enige bruidsschat zijn. Voor het overige kwam alles: interesten van geld, opbrengst van arbeid, kosten van onderhoud, enz. in de gemeenschap, net als vroeger.

Dit alles werd spoedig geregeld en gaf geen of weinig aanleiding tot kibbelarijen, maar wat een smart en ellende toch voor de goedige oude Pier-Cies, die alleen al de last en de beslommeringen van die zo weinig verlangde omwenteling in hun leven te torsen had!

Domien wilde niets meer verrichten en zat ganse dagen schandelijk dronken in de kroegen van het dorp, omringd door een bende schurken die hem zijn geld aftroggelden; Jan maakte zich stelselmatig uit de voeten en wilde zich met niets bemoeien; Marie zelf was zó onhebbelijk en nors geworden, dat het leven met haar niet meer draaglijk was. En middelerwijl was het rustig, ouderwets hoevetje, waar de minste verandering destijds een lang vooraf besproken en overwogen gebeurtenis was, brutaalweg in beslag genomen door metselaars, schrijnwerkers en smids, die het er een en al ongezelligheid en verwarring maakten, terwijl boer Meganck zelf er nu onophoudend met Pol heen en weer liep, aanwijzingen, raad, bevelen gevend, handelend alsof hij op zijn eigen erf was.

De stumperd werd er suf en kinds onder; hij at noch sliep haast meer; hij wenste dat hij dood mocht zijn. En soms, in bange, nare dromen, schreide hij wanhopig, en hoorde hij weer, als een grievend verwijt en een voorspelling van toekomstige rampen, de laatste woorden van zijn oude vader: - Scheidt niet, trouwt niet, blijft bij elkaar in onderlinge hulp en goede verstandhouding, zó kunt gij nog de ramp herstellen en vreedzaam uw dagen eindigen.