Verzameld werk. Deel 1

[p. 1098]

V

De eerste dagen waren als een roes van pret en gelukzaligheid. Kinderlijk verrast-zijn en bewonderen van de ganse inrichting, wandelingen in het park en door de bossen, uitstapjes in de omtrek te voet en per rijtuig, roei- en zeilpartijtjes op het water. De lange, bij uitzondering heerlijk mooie meidagen waren nog te kort om van alles ruim genoeg te genieten. Alfreds vader, en ook Florences ouders, [die Far-West nog niet kenden], waren mede voor de installatie overgekomen en bleven enkele dagen logeren, ook zeer verrukt over alles wat zij zagen. Alleen mevrouw de St. Mars liet af en toe iets als een wanklank horen:

- Als het hier op de duur maar niet ál te eenzaam wordt. Die woorden klonken onaangenaam in Alfreds oren.

- O, waarom zou dat? antwoordde hij met een zweem van verwijt in de stem. - Hebben wij dan niet genoeg aan elkaar, en kunnen er geen vrienden komen?

- Het hangt er van af wélke vrienden, insinueerde mevrouw de St. Mars, geheimzinnig glimlachend.

Dat was een lichte piek op Alfred, die de speldeprik wel voelde. Mevrouw de St. Mars, ouderwets-trots en hoogmoedig, hield in 't algemeen niet van Alfreds vrienden, en namelijk niet, hoewel ze die meest nooit gezien had, van zijn artiesten-vrienden. Vóór het huwelijk was daar reeds gescharrel over geweest. Mevrouw de St. Mars had Alfred gaarne zijn relaties zien beperken met wat ze ‘la bohême artistique’ noemde, om zich dichter aan te sluiten bij hún lering, die ook de kring van zijn vader was, en die zij nogal bescheiden met het epitheton van ‘la société distinguée’ bestempelde. Zij keurde 't wel niet helemaal af dat Alfred aan kunst deed, maar toch had ze 't liever niet gezien, omdat het alleen dán gedistingeerd en chic wordt als men volkomen

[p. 1099]

‘gearriveerd’ is, ontvangen aan 't hof en gedecoreerd met velerlei ordes, wat toch maar voor heel weinigen was weggelegd. En thans beschouwde zij 't, wat hem betrof vooral, als een soort ziekelijke en kinderachtige luxe, die hij zich wel permitteren kon omdat zijn vader zeer vermogend was, maar waarbij hij toch zijn goede naam en zijn positie in de wereld niet mocht wagen.

- Och mama, het spijt me dat u ze niet beter kent, mijn kunstvrienden, zij zouden u zeker meevallen! poogde Alfred dan soms met een soort vertederde naïveteit zijn illusies te verdedigen, als kon zijn schoonmoeder ook vatbaar worden voor wat in hem de mooie idealen op deed leven.

En mevrouw de St. Mars drong ook niet verder aan, maar glimlachte dan met een van die stil minachtende glimlachen waarachter men sterkere afkeuring en onbuigzaamheid voelt dan achter 't heftigst verzet.

Na een week waren de ouders vertrokken, en voor Alfred en Florence begon nu het geregeld huwelijksleven.