stem kwam het er eindelijk uit:
- Anders niet, menier Gontran, as de kobbelmenten van Stantsje, dat alles zjuust es mee de koas!
- Haaa! juichte meneer Gontran, als van een zware druk verlost. - Merci, Tieste, merci, zulle!
Hij ging haastig in zijn binnenzak, haalde er een bankbriefje van twintig frank uit, dat hij Tieste in de hand duwde.
- O joa moar, menier Gontran, wa peisde! Dat 'n es nie nuedig! deed Tieste zich achteruit trekkend.
- Toetoet! Toetoet! D'ien liefde es d'ander weird! drong meneer Gontran met nadruk aan. En hij dwong Tieste het briefje te aanvaarden.
- Ge zij gij wel bedankt, menier Gontran, moar oprecht, 't 'n was nie nuedig! herhaalde Tieste met bevende vingers het bankje verstoppend.
Meneer Gontran liep kuierend een eindje met hem mee.
- Ziede wel, zei hij, - 'k zat 'n beetse verlegen mee die loaste levrancie. 'k 'n Wist niet of da ze wel goed aangekomen was.
- Ha joa, 'k verstoa dat, in zuk nen tijd lijk of we beleven! meende Tieste.
- O, zei achteloos meneer Gontran, - 't es 'n affeiren van niemendalle; moar, ging hij fluisterend voort en trok Tieste bij de mouw, terwijl Zulmatje met zijn hond speelde, - 'k zoe ou ne kier iets willen vroagen, Tieste. Zoen we nie keunen 'n menuutsen alliene zijn?
Ietwat verschrikt keek Tieste op.
- Alliene zijn! herhaalde hij.
- Joa. Keunde Zulmatje nie 'n endeken veuruit zenden?
- Ha... ba joajik. Zulma, rijdt ne kier 'n endeken mee d'honden vuert. 'k Hè mee menier Gontran iets te bespreken.
- Ik alliene? keerde Zulma zich verwonderd en zichtbaar teleurgesteld om.
- Joa 'n huel klein endeken moar. 't Menuutsen.
- Tieste, zei vlug meneer Gontran, zodra het meisje buiten gehoor was. - Wilde honderd frank verdienen?
- Woarmee? vroeg Tieste achterdochtig.
- Mee simpelijk dees rolleken aan Constant af te geven.
En hij liet hem een gewoon strohalmpje zien van slechts enkele centimeter lengte, dat aan beide einden dichtgelakt
Auteursrechtelijk beschermd