meisjes aankomen. Zij ontstelde hevig, dat Zulma niet bij hen was. De meisjes naderden met snelle tred, in een soort opwinding, toen zij Lowiezeken op de stoep van 't ‘Kasteelken’ ontwaarden. En juist op 't ogenblik, dat Lowiezeken hun ging toeroepen: - Woar es toch onz' Zulma?, riep Zulma Speybroeck tot haar:
- Lowieze, es ulder Zulma al thuis?
- Ha ba nien z' jong! schrikte Lowiezeken. - Es ze zij mee ulder nie meegekomen dan?
- Ha ba nien z' jong! We 'n hên wij heur nie mier gezien! antwoordden de meisjes onthutst.
- Och Hiere toch! Och Hiere toch! En ze zat mee ulder op de peirdekesmeulen! kreunde Lowiezeken.
- Hawèl joa z' en 't es zjuust doarachter da w' heur nie mier gezien 'n hên! lichtte Eematsje toe.
Lowiezeken brak in tranen uit.
- Och Hier, och Hier, och Hiere! snikte zij onbedaarlijk.
Boesken was luisterend op een afstand blijven staan. Hij kwam weer naar Lowiezeken toe en zei:
- Lowieze, den boas zal wel thuis zijn, peis ik. Wil ik hem vroagen, dat hij ne kier mee zijnen odemobiel tot aan Vanneloare rijdt? Hij zal heur meschien onderwig tegenkomen?
- O joa g' Boes, os 't ou b'lieft! smeekte Lowiezeken.
Boesken spoedde zich naar Guustjes huis en enkele minuten later zag zij Guustje in wilde vaart met zijn automobiel voorbijrijden.
Een gedachte schoot door Lowiezekens brein. Wie weet of Zulma niet bij vader en moeder was. Het gebeurde wel eens, dát zij daar 's zondagsavonds heenging.
- Voader... moeder...! viel Lowiezeken gejaagd bij haar ouders binnen, - es Zulma hier niet?
- Zulma, ba nien z'! antwoordden zij verwonderd.
Lowiezeken kon haar wanhoop niet meer beheersen. Zij snikte, op een stoel ineengezakt:
- Ze zal wiggeluepen zijn! 'k Voel het! We 'n zillen heur nie mier zien!
- Wiggeluepen! gilde Tieste met gebalde vuisten; - mee wie zoe ze wiggeluepen zijn?
Lowiezeken schrikte bij 't herdenken aan haar vroeger mis-
Auteursrechtelijk beschermd