Verzameld werk. Deel 3

[p. 928]

VI

Het was een zalige meiochtend. Een hymne van zachte heerlijkheid in wazig-blauwe, zon-doorzeefde atmosfeer. Goudenregen en seringen bloeiden geurend, gele en bruine vlinders aasden op de blauwe myosotis-perkjes.

Heel zacht, onhoorbaar, voor de verrassing, kwam Ivan klokslag tien met de auto vóór de villa aanschuiven. Hij merkte beweging achter de ramen, waar bloementuilen prijkten, en heen en weer gedraaf van zich haastende bedienden. Hij zag even de hoge, grijze schim van Air. Keane en onmiddellijk daarop het gezicht van mevrouw, met rode wangen en ronde ogen van verbazing. Hij zag haar beide handen in elkaar slaan, hij zag haar hollen en 't ogenblik daarna stond ze buiten, met kreten van verrassing, bij de mooie, glanzend-nieuwe wagen.

Ivan nam zijn pet af en groette diep. Zij nam er nauwelijks notitie van. Als een kind wipte zij om de wagen heen, hem van alle kanten bekijkend en bewonderend, in uitbundig uitgelaten verrukking. Nieuwsgierigen troepten samen er omheen; een meid bracht hoed en mantel en met Mr. Keane nam zij op de achterbank plaats. Ivan schakelde zachtjes in, en reed...

Achter hem gingen kreten van verrassing op. Gladys' geestdrift was niet te beteugelen. Keane, minder luidruchtig, genoot van háár geluk. Zij reden de laan af, de weg naar Red Hill op. Maria, die van het uur wist, stond op haar drempel. Roerloos, als versteend van eerbied en ontroering, zag zij de auto voorbijrijden. Clotildes silhouet was even zichtbaar achter een vensterraam.

Zij waren al spoedig over de rivierbrug heen en aan de plek waar de mooie weg in bijna ontoegankelijke wildernis ontaardde.

[p. 929]

- O! Nog een beetje verder! smeekte Gladys.

Ivan aarzelde, keek vragend om.

- Onmogelijk! Er is geen weg meer! zei Mr. Keane.

- Probeer toch eens; nog een klein eindje! drong zij aan.

Ivan probeerde, maar 't was ondoenlijk. De wagen schokte en hotste; en Mr. Keane liet luid protest horen. Ivan zette stop.

- Waarom ook wordt die weg niet voltooid? bromde zij als een verwend kind.

- Die weg zál voltooid worden, zei Mr. Keane zeer beslist, - maar ge moet wat geduld hebben. Laten we nu liever eens door de stad rijden.

Dat beviel haar. Zij wilde wel heel graag met haar mooie wagen in de stad eens geuren. Ivan keerde niet zonder moeite om en zij reden terug. Maria, die hem van ver had horen toeteren, stond weer roerloos van emotie op haar drempel, als vastgemetseld, als geplant.

In de stad was het een opschudding. De eerste auto, de állereerste in Blue Springs! De auto van Mr. Keane, de grote industrieel! Ivan moest langzaam en voorzichtig rijden en meer dan eens stilhouden, voor vrienden en kennissen, die Mr. en Mrs. Keane wilden gelukwensen en begroeten. Op het plein vóór de City Hall kwam een fotograaf met zijn toestel op hen afgerend. Ivan moest nog eens stilhouden en zij werden gekiekt. Meteen was daar een man van de pers, die hen aan een interview onderwierp. Gladys glunderde van ij dele trots. Mr. Keane begon het welletjes te vinden. Ivan kreeg het warm van inspanning en had moeite om door het gedrang heen te komen.

De volgende ochtend stond de auto met inzittenden afgebeeld op de eerste bladzijde van The Blue Springs Daily News en daaronder volgde een lang artikel, over de familie Keane en het vervoermiddel van de toekomst. Er werd daarbij niet vergeten welk toilet Mrs. Keane droeg, noch de nationaliteit van de jeugdige en bekwame chauffeur, die pas sinds het vorige jaar in Amerika was. Het artikel eindigde met de aankondiging van een ‘crusade’ die in de Blue Springs Daily News zou aangevangen worden tot het eindelijk verkrijgen van een behoorlijk wegennet, waarop de auto's zouden kunnen rijden.