Verzameld werk. Deel 3

[p. 935]

X

De blanke meeuwtjes volgden het deinende schip, dat met zijn glinsterwitte bovendekken en zijn vlaggende masten getooid was als voor een groot jubelfeest. De groene golven kuifden en schuimden en de waterwijdte was oneindig, alsof er geen vasteland meer bestond. Het schip was een wereld op zichzelf, een drijvende wereld naar een vast doel.

Ivan, in tweede klasse, zag af en toe zijn jonge meesteres op 't eersteklasse-dek en groette haar eerbiedig. Hij voelde sterk de afstand tussen haar en hem, zoals hij die ook voelde tussen zichzelf en de passagiers van 't tussendek waarin hij destijds naar Amerika gekomen was. Dat vormden drie afzonderlijke werelden op die éne wereld, die het grote schip was. Maar tevens voelde hij, dat er mogelijkheid bestond om van de ene wereld in de andere te komen. Zo was 't Mr. Keane gegaan; zo was 't gegaan met zoveel duizenden, zo kon het hem misschien ook gaan. Waarom niet? Nu reeds was hij van de derde wereld in de tweede overgestapt! Maar iets zei hem, dat de afstand van de tweede tot de eerste oneindig veel groter was dan van de derde tot de tweede. Men kon die afstanden niet dwingend overwinnen. Zij openden zich vanzelf, onder gegeven omstandigheden.

Hij zag Mrs. Keane wandelen op háár dek, soms alleen, soms in gezelschap van passagiers met wie zij kennis had gemaakt of die zij reeds van vroegere overtochten kende. Zij droeg een rijke bontmantel en zij zag er zo fris en bekoorlijk uit. Ook zij was van de ene wereld in de andere gekomen, van arm typistje tot miljonairs vrouw. Hij mocht haar nu niet ongevraagd aanspreken, maar als hij ook ooit in die eerste wereld kwam zou hij dat wel mogen. En hij zag met een geheime afgunst jonge en oudere mannen om haar heen zwermen. Ook hij zou dat mogen en kunnen als hij in die wereld was,

[p. 936]

zo goed als die magere, bleke pier, die nu glimlachend buiginkjes om haar maakte; zo goed als die kortgeknipte, kaalgeschorene, die aan haar andere zijde stapte, groot en massief als een beest.

Maar waaraan dacht hij ook al! Wat nu vóór hem lag, wat hij jubelend tegemoet ging was geen hersenschim, doch een bereikbare werkelijkheid: Moeder, Peetsen, zijn vrienden en kennissen, zijn dierbaar land, waarnaar hij zulk een prangend heimwee had gevoeld. Het naderde tot hem, hij voelde 't komen, hij snoof er als 't ware de bekende en beminde atmosfeer van op. Wat kon het hem deren, dat hij eerst een maand door Frankrijk reizen zou? Ook Frankrijk trok hem aan, 't lag naast zijn eigen land, het was als 't ware de verlenging van zijn eigen land. Zijn land, zijn dierbaar eigen Vlaanderen! Wat zou het er rijk en schoon zijn tegen de tijd dat hij er kwam! De rijpende korenoogsten golvend alom in de verten met rode en witte en blauwe bloemen langs de kanten! De witte boerderijtjes met groene vensterluiken en rood pannendak; de kleine dorpjes, de hoge molens op de heuvelkammen; de kerkjes en kastelen midden in het groen! En de mensen: al die bekende, glimlachende gezichten, die hem vriendelijk zouden bejegenen; de handen, die hij zou drukken, de ontelbare vragen, die hij zou moeten beantwoorden. Tranen van verlangen kwamen hem in de ogen; zijn sidderende handen strekten zich naar 't boeiend droombeeld uit.