Verzameld werk. Deel 3

[p. 960]

XX

Amerika groeide! Amerika bloeide! De almachtige dollar zegevierde en regeerde!

Mr. Keane had heel zijn fabriek gereorganiseerd en maakte nu hoofdzakelijk automobielwielen en koetswerk. Driehonderd man werkten aan de nieuwe weg naar Red Hill en tweehonderd vijftig aan die naar Longwood en Mishawaka. Vandaar heftige perscampagne pro en contra. De Blue Springs Herald, gefinancierd door Mr. Pupke, vroeg hardnekkig of iemand ook met enige schijn van recht en reden verklaren kon, waarom Longwood en Mishawaka vijftig man minder kregen dan Red Hill. Was het soms omdat Mr. Keane zoveel ‘real estate’ had aangekocht in Red Hill's buurt? De Blue Springs Daily News, gefinancierd door Mr. Keane, antwoordde daarop, dat Mishawaka en Longwood toch maar negorijen waren in vergelijking met Red Hill en vroeg op zijn beurt of het misschien was om de waarde van Mr. Pupkes gronden te verhogen, dat de ‘Herald’ bedoelde negorijen tot belangrijke verkeerscentra op wou blazen? Twee redacteuren waren reeds slaags geweest, 's nachts, in een bar, waar Franklin, toevallig van dienst, tegen hen proces-verbalen had opgemaakt. Toen ging het gerucht, dat een enorme automobielenfabriek zou opgericht worden, buiten de stad, langs de weg van Blue Springs naar Red Hill, en wel even voorbij de rivierbrug, daar waar O'Healy, Dzjeurens en Ivan en zijn familie hun gronden hadden. 't Was Dzjeurens zelf, die op een avond met die opwindende tijding in het houten huisje aankwam. Er was geen tijd te verliezen; Ivan moest dadelijk met hem naar O'Healy om te horen, wat er van aan was.

Zij vonden O'Healy als naar gewoonte op zijn luxueus ingerichte kamers, rokend uitgestrekt naast whisky-voorraad in een makkelijke stoel, de benen op een andere stoel. Zijn oom,

[p. 961]

de vriendelijke Mr. Watson, was daar ook.

- Sit down! zei O'Healy zonder op te staan en bood dadelijk toddy en sigaren aan. Dzjeurens, ontdaan en bevend, stelde terstond de ophefmakende vraag:

- Is 't waar dat er een grote automobielenfabriek wordt opgericht langs de weg van Blue Springs naar Red Hill?

- Yes, Sir! antwoordde O'Healy laconiek, aandachtig naar de as van zijn sigaar kijkend. Mr. Watson, hoofdknikkend, bevestigde het gezegde.

- Daar in de buurt waar gij en wij onze gronden hebben?

- Yes, Sir!

- Heeft men u reeds gevraagd om grond te verkopen?

- Yes, Sir!

- En doet ge 't?

- Yes, Sir!

Dzjeurens voelde zich een beetje kregel worden onder het aanhoudend laconiek gedoe van O'Healy; maar plotseling rees O'Healy overeind, begon in zijn kamer te ijsberen, terwijl hij hun in korte, besliste woorden vertelde wat er ging gebeuren.

Een consortium had zich in Blue Springs gevormd, met aan 't hoofd Mr. Pupke, tot het oprichten van een aanzienlijke fabriek van automobielen en koetswerk. O'Healy rolde grote ogen en lei de sterkste nadruk op ‘én koetswerk.’ Ivan begreep terstond, dat het een tegen Mr. Keane concurrerende zaak zou worden, eigenlijk in het bijzonder gericht tegen Mr. Keane zelf door twee mannen, zijn aartsvijanden, waarvan hij de een zijn aanstaande vrouw had weggekaapt en de andere dwarsboomde in zijn grondspeculaties in de buurt van Longwood en Mishawaka. Hij voelde zich al dadelijk niets op zijn gemak en sloeg werktuiglijk de blik ten gronde. Maar O'Healy keek hem juist zeer sterk en doordringend aan, terwijl hij zei:

- Wie nu eens rijk wil worden heeft een enige kans. Volgende maand komen de aandelen van de nieuwe fabriek aan de beurs!

- Keane, voer O'Healy voort, - is een oud en versleten man. Er zit niet genoeg fut meer in hem om zijn fabriek nog lang ‘up to date’ te houden. Wij zullen zijn opvolgers worden!

[p. 962]

Ivan zat gegeneerd te luisteren. Zon O'Healy wellicht de aard van zijn verhouding tot Mrs. Keane kennen of vermoeden? Hij twijfelde en ontweek instinctmatig de blik van de business-man. Waarom drong deze zo aan? Was het om door middel van hem, - de chauffeur van de familie, - de Keanes te beïnvloeden? Het speet hem, dat hij met Dzjeurens meegekomen was; het leek hem een soort van verraad tegenover zijn meesters. Doch O'Healy ging naar een tafel en nam daar een dichtgevouwen courant, die hij met een sardonische glimlach ontplooide.

- Zie maar, zei hij, - het is geen geheim meer. De avondeditie van de ‘Herald’ staat er vol van.