XXIV
De zeeën klotsten en de schepen voeren en tussen de twee werelden kwam langzaam aan vervreemding en verwijdering. Zij groeiden vast, elk in hun eigen wereld en het verlangen om elkaar terug te zien was weldra niet meer zulk een dringende behoefte. Clotilde zoogde nu haar derde en ook Ivan was vader geworden. Zij zonden elkander foto's van zichzelf, van hun huis en van hun kinderen en zo en met de brieven van Maria en Ivan leefden zij van ver nog tezamen. Zij zorgden goed voor hun oude moeder, die haar boerderijtje had verlaten en nu met Peetsen in een net dorpshuisje woonde en Ivan was een personage geworden op Wemelbeke: zijn bloemkwekerij ging naar wens, hij zetelde in de dorpsgemeenteraad en er was sprake van dat hij, na meneer Alexander, die een wrak werd, tot burgemeester zou benoemd worden.
En zo verliepen jaren... en er was weldra geen sprake meer van komen.
Auteursrechtelijk beschermd