De tweelingzusjes Wil en Til

[p. 34]

Als het buiten stormt.

Nu zijn de tweelingen weer een heele poos thuis. De zomer is voorbij, het is winter geworden.

Vanavond moet het licht al vroeg aan.

Het is ruw weer. De wind blaast zoo erg tegen de ramen aan, net of hij zeggen wil: ‘Ik moet naar binnen, toe laat me toch binnen gaan.’ Maar de oude ramen schudden: ‘nee, nee, nee, jij brutale wind, je mág er niet in. Je mag het niet koud maken binnen. Je moet buiten blijven, hoor!’

Dan gaat hij verder, langs de pastorie heen, naar de oude kerk. Dáár kan hij binnenkomen, want héel boven in de kerk is een klein ruitje stuk, O, wat tocht het in die oude, donkere kerk!

De boomen, die er vóór staan, en die ook al heel oud zijn, schudden hun hoofd. Ach, ach, denken ze, wat maakt de storm een leven. We hebben het hier zoo rustig, wij en de oude kerk en de oude pastorie. Maar als die storm zoo te keer gaat....

Wil en Til luisteren graag naar het huilen van den wind. Net, of er een booze wolf om het

[p. 35]

huis heen en weer loopt. Een heel booze wolf, die akelig huilt, en die broertje wil opeten.

Hè, 't is gelukkig niet écht waar.

‘Ben je bang?’ vraagt moeder. ‘Je hoeft niet bang te zijn, hoor! Het stormt wel erg buiten, maar wij zitten hier veilig.

“Weet je, waar het nu erg gevaarlijk is?”

Til weet het niet.

“Op de zee”, zegt Wil.

“Ja, dáar gebeuren altijd ongelukken, als het zoo stormt”.

“Wij kennen een versje van een scheepje, dat ook in den storm is” zegt Til. “Dat heeft grootmoe ons geleerd. Willen we het eens zingen, moeder?”

En samen zingen ze:

't Scheepje onder Jezus' hoede,

Met zijn kruisvlag hoog in top,
Neemt als arke der verlossing

Allen, die in nood zijn, op.

En staat de zee al hol en hoog,

En zweept de storm ons voort,

We hebben 's Vaders Zoon aan boord

En 't veilig strand voor oog’.

‘Dat vind ik toch zoo'n mooi versje’, zegt moeder. ‘Als de Heere Jezus bij ons is, dan be-

[p. 36]

hoeven we nooit bang te zijn. Want Hij kan ons altijd en overal bewaren.’

‘Dáar komt Vader’, zegt Wil opeens. Ja, moeder hoort het ook. Vader draait den sleutel om. De deur slaat dicht. Hè, gelukkig, dat vader thuis is, denkt Til. Ik zou bang zijn, om alleen 's avonds buiten te loopen, als het zoo hard waait.

‘Zijn jullie nog op?’ vraagt vader en hij kijkt op de klok. ‘Weet je wel, dat het al erg laat is?’

De tweelingen kijken ook naar de klok.

‘Hoe laat is 't dan, va?’

Til raadt maar wat. ‘Tien uur’ zegt ze ‘kijk maar, de eene wijzer staat op de tien.’

Vader en moeder weten wel beter. Het is tien minuten vóor achten.

‘Maar dán wordt het toch heusch tijd’ lacht moeder. ‘Kom, zeg vader maar goenacht.’

Voor ze gaan slapen, mogen ze nog even naar broertje. ‘Die woelwater toch! Hij ligt alweer bloot’ zegt moeder. Ze dekt hem voorzichtig toe, maar tóch wordt hij wakker.

Hij wrijft met zijn kleine knuistjes in zijn oogjes en zegt: gu-u-u-u, gu-u-u-u.

Nu ziet hij Wil en Til ieder aan een kant van de wieg staan. Hij kraait van pret.

‘Dag broer’ zegt Til, ‘geef me maar 'n handje.’

[p. 37]

Broer lacht, met zijn mondje heelemaal open.

Wil en Til lachen mee. Maar wat is dat nou? Daar begint hij opeens te huilen. O, hij heeft zoo'n verdriet, dat kleine kereltje.

‘Wat raar’, zegt Til.

‘'t Is net dat jongetje uit jullie prentenboek’ lacht moeder. Je weet wel: Jantje lacht en Jantje huilt. Moeder zal je zoo helpen, hoor vent. Eerst moeten de zusjes naar bed.’

Maar broertje schreeuwt nog véel harder. Zijn gezichtje wordt heelemaal rood. En hij trapt de dekentjes weg, zoo kwaad is hij. Zoo'n kleine stouterd!

‘Ziezoo’, zegt moeder, ‘nu is het jou beurt, om geholpen te worden.’ Broer wordt op eens stil, nog een paar snikjes en dan kan hij weer lachen.

Zoodra moeder hem in de wieg legt, slaapt hij weer. Maar de tweelingen slapen zoo gauw niet vanavond. Het stormt buiten zoo vreeselijk. Er waait een pan van het dak. Wat een leven maakt dat.

‘Ben je bang’, fluistert Wil. ‘Ik wel een klein beetje.’

‘Ik niet’, zegt Til dapper. ‘Ik heb gevraagd, aan den Heere Jezus, of Hij dicht bij ons wil blijven. En dan hoeven we nooit bang te zijn. Jij moet het ook maar aan den Heere Jezus vra-

[p. 38]

gen, Wil. Dan ben je ook niet bang meer.’

Allebei liggen ze nu o zoo stil te luisteren naar den storm buiten. Maar bang zijn ze niet, die tweelingen. Want ze weten, dat er Eén over hen waakt.

Eindelijk gaat de wind liggen. Het wordt nu heel stil buiten. Het wordt nacht.

Binnen de oude pastorie wordt het óok heel stil. Want allemaal slapen ze - óok de tweelingen.