Allemaal onzin

Geheime politie

De man rees voor mij op in het duister. ‘Boe!’ sprak hij.

‘Mijn leven’, koos ik, want ik hang aan geld.

‘Neen’, riep de man ferm, ‘ik ben van de geheime politie.’

‘Waarom?’ vroeg ik.

‘Ik heb toch een dop op’, zei hij. ‘Jij hebt een staatsstuk gestolen.’

‘Dat is alliteratie’, zei ik.

‘Nietwaar!’ riep hij, ‘ik heb er getuigen van.’

‘Wat zeggen ze?’ vroeg ik nieuwsgierig.

‘Je liep gisteren om elf uur op straat en stond stil bij de Munt. Waarom?’

‘Weet ik niet meer’, zei ik machteloos.

‘Zie je nou wel’, sprak hij. Ik werd in de boeien geslagen en naar een geheim huis gebracht. Een gemaskerde man kwam, om me te martelen. Hij was van het Bureau Nationale Veiligheid.

‘Ontkennen baat niet’, riep hij monter. ‘Jij staat telkens verdacht stil, vadertje. Het dossier is trouwens al klaar. Al je vijanden hebben bijgedragen. Het is een leuk dossier geworden.’

[p. 68]

‘Ik heb niks gedaan’, zei ik huilend. ‘Ik ben een nette man, met een hok vol kinderen. Laat me nou gáán, meneer, ik zal het nooit meer doen.’

‘Há, hij bekent’, sprak de man. ‘Sla hem in de boeien. Hij is Ciske de Rat.’

‘Ik bén er al in geslagen’, riep ik.

‘Nieuwe leugens’, zei de gemaskerde. ‘We hebben je schoonmoeder verhoord. En hier is een hondje van 'n verklarinkje van een meisje, dat je voorbijgelopen bent. Nou zeg, die kan je óók zien sterven!’

‘Ik heb er zo'n spijt van!’ riep ik. ‘Laat me vrij meneer, dan ga ik haar even een zoen geven.’

‘Aan me nooit niet’, sprak de man stijfjes. ‘Ik ben nou met haar. Daar is de hele zaak uit voortgekomen, wat dácht je. Vertel nou maar eens, wat deed je op 11 Juli, 's middags om half vier?’

‘'k Weet het niet meer’, huilde ik. ‘Maar het staat in mijn zakagenda, heren.’

Ze haalden 'm uit mijn zak en bladerden. O, 't was zo spannend. Eindelijk hadden ze het blaadje gevonden. Op half vier stond inderdaad: Staatsstuk stelen.

‘Zíe je nou wel!’ riep de autoriteit triomfantelijk.

Ik stond paf, maar wilde me niet laten kennen en werd dus gehangen. Het geschiedde in de keuken. Snel recht, makkers. Maar ik gedroeg me kranig, zong de Brabançonne en bleef nog lang mijn tong uitsteken tegen die politiesnaken. Want ik veracht ze.