Dwaasheden

[p. 5]

Peter van Straaten
Een beduimeld boekje

Dit boek is niet nieuw, hoor. Het heette vroeger Honderd dwaasheden. D'r stonden er dan ook 75 in. Dat weet ik, omdat ik ze geteld heb, want dat oude boekje staat al jaren in mijn boekenkast.

Zo mooi als dát exemplaar kan deze uitgave nooit worden. Vol vlekken, met een beetje een vettig omslag, stuk gelezen, beduimeld, uit elkaar hangend, met ezelsoren... kortom: geheiligd door het gebruik. Het wás ook een beetje heilig voor mij. En Simon Carmiggelt was heilig. Want op deze aarde was er maar één die zijn geschriften woord voor woord begreep en op zijn waarde schatten kon en dat was ik. Dat zei ik tegen niemand, natuurlijk, maar ik dácht het.

Niet dat Carmiggelt toen niet gelezen werd, maar mensen die zich bezighielden met de officiële literatuur deden zijn werk meestal af met kwalificaties als ‘leuke stukkies’ en ‘ontspanningslectuur’. Alleen ik wist wat het waard was.

Vond ik.

Later zijn anderen ook gaan inzien wat de werkelijke waarde er van was. Maar ik was de eerste, dat laat ik me niet afnemen, dat blijf ik, desnoods stampvoetend, volhouden.

Het bewuste exemplaar van Honderd dwaasheden kocht ik in een tweedehands boekhandel in Arnhem, enige tijd nadat mijn Engelse leraar op het Gymnasium ter gelegenheid van de laatste dag voor de kerstvakantie een handvol stukjes had voorgelezen. Ik hoor hem nóg zeggen: ‘Nu zal ik jullie eens iets geweldigs laten horen...’

Nou ja, misschien dat die Engelse leraar... ik bedoel,

[p. 6]

misschien was ik, achteraf bekeken, toch niet de enige die wist dat Simon Carmiggelt... Nou goed. De jóngste dan.

Ik droeg dat boekje naar huis als een relikwie. En begon het stúk te lezen.

Dat is in de jaren vijftig geweest, een dikke twintig jaar geleden.

En nu is er dan dit boek.

Dwaasheden.

Een selectie uit Honderd dwaasheden.

Als wijnproevers hebben Simon Carmiggelt en ik ieder stukje tegen het licht gehouden, er aan geroken, vóór op de tong geproefd, door de mond laten walsen en daarna doorgeslikt of uitgespuwd.

Dit zijn de doorgeslikte stukjes.

Of de uitgespuwde?

De vergelijking gaat mank.

In elk geval zijn dit dwaasheden waar we beiden ten slotte ‘ja’ tegen zeiden.

Van de oorspronkelijke 75 zijn er 34 overgebleven.

Makkelijk was het voor mij niet, want, omdat ik ook het boek zou illustreren, had ik soms de neiging om stukjes toe te laten die ik weliswaar niet zo sterk vond als de andere, maar die zich zo dankbaar voor een illustratie leenden. Men moet dan sterk zijn. Ik hoop dat het gelukt is.

We hebben ons best gedaan.

Alleen... zo'n mooi boekje als ik in mijn kast heb staan is dit natuurlijk niet geworden. Maar daar is er maar één van.

[p. 7]