Zedighe sinne-belden ghetrocken uyt den on-gheschreven boeck van den aerdt der schepselen

[p. 151]

51. Sinne-beldt.

Stroyt 't ijs (met asschen) sijt gy wijs?
Soo gaet ghy veyligh op het ijs.

MEn siet door fellen kouw', de waeteren toe-vriesen,
En dat de jonckheyt hun vermaeck op'tijs verkiesen:

Maer komen somtijdts daer met sulcken vreught niet af,

Als hun 't ijs glibberigh doet vallen, en tot straf

Doet breken arm' oft been: dan is 't eylaes, ochermen!
Soo wisselt dan 't vermaeck in een seer droevigh kermen!

Maer die niet kinder-sot en is: houdt sich van 't ijs

Dat niet ghesoldert is, en thoont sich daer in wijs,

Soo hy genoodtsaeckt waer om over 't ijs te trecken,
Dat hy het selven doet met asschen over-decken,

Om daer met vasten-voet gevoegh'lijck op te gaen,

En alsoo veyligh magh vervolghen sijne baen.

[p. 152]

 

VVie siet niet dat dit Beldt ons zedigh wilt vermaenen,

 

Dat dese wereldt is den ijs-gangh wiens baenen

 

Seer schuyffel-achtigh zyn, daer 't gladt is om te staen,

 

Licht om te vallen is, gevaer'lijck om te gaen.

 

De jongheydt op dat ijs nemt 't meest al huer genoegen,

 

En met haer mede-maets in d'ijdelheydt hun voegen,

 

En vliegen op de baen van 't glibb'righ ijs gestelt,

 

En breken hals oft been door 't vallende gewelt:

 

Maer die hier wyser is en kennen de ghevaeren,

 

Die komen voor den val met asschen sich bewaeren

 

Bestroeyende den wegh met asschen vande doodt,

 

Soo set hy vasten voet verr' buyten vallens-noodt.

Aen-merckinge op 't selve.

HEt schijnt dat het eene in-geborentheydt is vande jongheydt; al dat ghevaerlijck is eer te verkiesen, als sonder gebaer den rechten ende den bequamen wegh te nemen om ergens te gaen: isser ergens te klimmen? sy klimmen: isser erghens jet moeylijckx om over te komen? zy sullen met gheweldt daer sien over te gheraecken, oock laetende den ghebaenden en sekersten wegh: zy willen den ghevaerelijcksten aen-nemen. hun vermaeck daer in hebbende dat zy soo geestigh zijn: En om dat zy jeughdigh en dertel zijn, soo en hebben zy geen versouw'. Al dat hun aen-ghenaem voor-valt, dat trachten zy te bekomen sonder eenigh achter-dencken van wat uyt-komste de saecke is, gevende licht geloof aen de bedriegelijcke werelt, aen de welcke eygen is, onder schijn van waerheydt, ons met duysent loghenen te verleyden, jonnende een onsken vermaeckx met eenen naer-sleep van on-eyndelijck verdriet: maer al is 't, dat de wereldt schalck is en trouw-loos; soo is

[p. 153]

nochtans, onse dwaesheydt, niet alleen van jonghe melck-muylen, die d'oogen van 't verstandt noch niet open hebben, maer oock van oudt-bejaerde mannen ongelijck meer te verwonderen: Wie en sal sich niet verslaen siende de dwaesheydt van veele, die sonder eenige baete, gevoegelijck konnen, over de brugghe gaen, verkiesen liever over den waeter-vloedt te trecken daer zy licht in verdrincken, en alsoo sich verheugen in hun eygen bederf, hoe wel zy het ghevaer niet noodigh hadden? dat meerder is, zy werpen sich in alle boosheydt sonder eenigen voor-gestelden loon, al is 't dat zy weten en sien wat straf hun is volghende. Hy moet dan voor-sichtigh wesen, die in allen de gevaeren niet vallen wilt, daer de wereldt soo on-ghestaedigh is die de baen van ons leven soo glibberigh maeckt, daer het vallen licht is door onsen bedoreven aerdt, en het staen on-seker is door onse wanckelheyt, die dan voorsichtigh is, bestrooyt sijnen wegh met asschen om te vertraegen en daer op vast te gaen geleert vanden ellendigen Iob, die aen den wereldt-ghesinde seght: ^(a) Ad sepulchra &c. Hy sal tot de graeven geleyt worden en in den hoop der dooden sal hy waecken, dat is de glibberighen baen van ons leven vertraegen, als men die met de asschen vande dooden bestroeyt van die ons voor-gegaen zijn ende wy hun sullen volghen. en soo jemandt door dit vermaen niet af-getrocken werdt van het ghevaer des wereldts, dat hy ghestelt worde onder den hoop der doodts-beenderen besonder van sijn naeste bloedt-verwanten, die hy gekent heeft, siende die van alles berooft en soo verworpen liggen, hoe licht sal hy niet ont-slaepen uyt den slaep der sonden ende waeckende sich wel behoeden van niet licht te vallen?

(a) Iob. 21.