Zedighe sinne-belden ghetrocken uyt den on-gheschreven boeck van den aerdt der schepselen

[p. 203]

66. Sinne-beldt.

Natuer en Boom geen vruchten geeft,
Soo langh de Blom in 'tbloeyen leeft.

DEn Lenten-tijdt komt aen die alles doet her-leven,
De nachten kouwt en lang by naer zijn heel verdreven

Nu als den Nachte-gael sijn stem we'er hooren laet,

En 't uyt-geloopen groen noch teer en jeuchdich staet:

Daer wy met groot verlangh naer soelte wed'rom haecken,
Nu ons de Sonne we'er met warmte komt vermaecken,

En 't aert-rijck op een nieuwt bekleedt, haer feeste viert

En dat den boom-gaert met den blom-hof staet verciert.

Met blommen schoon in 't oogh en geurich om te riecken,
Vreught aen gesonde, en seer dienstich aen den siecken.

Doch alles waer seer wel; maer eene meerder baet

In het verflensen van de blom te wachten staet.

[p. 204]

 

Een saeck hier noch on-breckt, als dat dit jeughdich leven,

 

Noch niet en kan de vrucht tot onder-houdt ons geven

 

Voor dat de blom af-rijst, en spénen mach tot vrucht,

 

Waer naer men met verlangh schier on-geduldich ducht.

 

Doch soo ick eens dit Beldt tot leeringh wil toe-passen

 

Aen boomen redelijck, die averecht op-wassen?

 

Soo valt my voor een les, die wel moet sijn geacht,

 

Van jeder, die de vrucht van waere Deugden acht.

 

Daer quam my te gemoedt een Iouffrouw schoon van wesen,

 

Seer aerdigh op-getoyt; maer nier seer wel gepresen

 

Om dat zy was gehult met frullen op het hooft,

 

Licht-veerdich in 't gesicht, van zébaerheydt berooft,

 

Verciert gelijck een' blom, die jeuchdich, on-geresen,

 

Aen 't oogh alleen behaeght, die noyt sal vruchtbaer wesen;

 

Soo lang zy d'ijdelheydt van 't schoon geblomt laet staen

 

Dat het noch on-gespeent, moet vruchte-loos vergaen.

Voorder op het selve.

AL is het soo aen-ghenaem niet in September sich buyten te vermaecken als inden Meye, 't is nochtans wenschelijcker, want in het een vol-doetmen alleen de oogen, en in het ander den buyck; van 't gesicht en leestmen niet, maer wel vanden rijpen ooft die de schueren vervult en de boomen met rijpe vruchten overlaedt, die ons konnen voeden niet met ijdelheydt maer met volle genoegen. Wat dunckt u Iouffer, dient u niet wel dese onder-rechtingh, als ghy soo besorgt zijt met soo veel ciercel-tuyg alleen uyt-wendigh de ooghen te behaeghen? ghelooft my sekerlijck dat ghy alsoo noyt in u jeught bequaem wordt om vruchten te draeghen, die u daer naer in u ghebreck sullen voeden, den Lenten-tijdt vertijdt, den herfst is

[p. 205]

voor de handt, wat sult gy vruchte-loos dan maecken? Laet den de blommen rijsen en werpt d'ijdelheydt af: want gelijck den Wijsen-man seght: ^(a) Bedriegelijck is de lieffelijckheydt ende ijdel is de schoonheydt, een vrouwe die Godt vreest sal gepresen werden. Wilt gy dan lieffelijck zijn aen Godt en vruchten draeghen? Worpt af al 't ijdel blom-cieraet, verluystert u ziel met deughde-wercken die u sullen voeden en Godt behaegen, en zijt in-dachtigh het vermaen van Chrysostomus segghende: ^(b) Het is moeyelijck, ja ick segh als on-mogelijck met een verciert lichaem, de ziel te palleren: Ghecroeselt haier, het hooft ghefrult met stricken en kanten, den hals bepérelt, het wel-rieckende kleedt verciert met juweelen, den open boesem, wat zijn dit anders als lock-vincken tot on-kuysheydt? Gheen schoonder cieraet voor een dochter als zebaerheydt.

(a) Prov. 31.

(b) b)Hom. 7, in epist. ad corr.