Eens ontset,
noyt weder net.
Ghy dan, weest niet alleen beschaemt,
Yetwes te doen dat niet betaemt,
Maer schaft oock af, en achter-laet
Al wat maer schijn en heeft van quaet:
Want, in-gevall' eens onsen naem
Een quade klap-mart overquaem,
Schoon die oock wiert bevonden vals,
Eylaes! het kleeft ons aen den hals.
Wanneer de noot een schelp verliest,
Hoe datmen souckt, hoe nau men kiest,
Hoe datme 't maeckt, daer hapert wat,
Hoe datme 't stopt, daer blijft een gat.
Een yder magh wel zijn beducht
Te komen in een quaet gherucht,
Want treft ons eens de schamper nijt,
Hoe datmen sich dan wacht of mijt,
't Is al om niet: men is ghewont
Daer van men noyt en wert ghesont.
Nu, om hier van te zijn behoet,
Soo waer het, mijns bedunckens, goet,
De feylen hier te wijsen aen,
Waer door veel maeghden haer ontgaen,
Wel, Phylli, siet ick gae u voor,
Ghy, zijdy wijs, let op het spoor;
Laesa pudicitia est, deperit illa semel.
.... Famara servare memento,
Quâ semel amisfâ, postea nullus eris.
dion. Pudicae est non modo ut ne quid peccet, sed ne suspieionem quidem ullam turpem de se praebeat.
|
|
Auteursrechtvrij