Alle de werken. Deel 1

[p. 193]

Judice vulgo non sapit infelix.
(Nooit wijs, dien 't kwalijk gaat.)

Daer is wel eer een beelt geweest,
Gelijck men by de schrijvers leest,
Dat, als de Son daer over heen
Met haer vergulde stralen scheen,
Gaf uyt den mont een hellen klangk,
En dat by wijlen uren langk;
Maer als daer na de gulde vlam
Haer schoone stralen weder nam;
Of dat de nedergaende Son
Niet meer daer over schijnen kon;
Dan bleef het beelt daer stille staen,
Het scheen sijn vier was uyt-gegaen.

Dit siet men noch aen menigh mensch:

Want als het gaet naer herten wensch,
Dan is hy, door sijn kloeck verstant,
Aensienlijck door het gantsche lant;
Want al wat hem koomt uyt den mont,
Dat hout men voor een kloecken vont;
Maer als dè gulde Sonne scheyt,
Soo slaept terstont sijn gantsch beleyt,
En al sijn lof die smelt als ijs:
Die 't qualick gaet hiet nimmer wijs.

ovidius:

Ah! sensus cum re consiliumque perit.

Qui modo, Sole tepens, vastos dabat ore boatus,

Mutus erit Memnon, Phoebe reconde jubar.

Qui modo dictus eras èt doctus èt ore disertus,

Jam nihil eloquii, jam nihil artis habes.

Quaerenti causam, vox haec mihi verberat aures:

Qui nil Solis habet, nil habet ille salis.

Scilicet ingenium fatis hebetatur iniquis,

Laetaque cum fugiunt, dos sua quemque fugit.