Alle de werken. Deel 1

[p. 935]

Groote brocken worgen.
Non piglior tanto boccone cheti potrebbe stroccare.

Een reyger, op een tijt uyt sijnen nest gevlogen,
Is, met een snellen swier, de meyren omgetogen;

En mits hy spijse socht, ontrent het avontmael,

Soo valt hy in een poel en vanght een grooten ael.

Hy prickt hem in den kop, hy meynt hem in te slicken,
Maer siet, de groote broek die doet den slocker sticken:

De palingh wringht haer om, en rolt haer op een hoop,

En maeckt hem om den hals een wonder vasten knoop.

Of nu de voghel tiert en slingert met de vleken,
Het aes, dat volt den hals en bleef ten lesten steken;

En mits de reyger worght en nu geen adem krijght,

Soo ist, dat hy bedwelmt en doot ter aerden sijght.

Siet, vrienden, watter komt van al te groote broeken
Te vatten metten beck, en in te willen slocken;

Ick bid, al eerje swelght, soo peylt doch uwen mont,

En sent maer in de maegh, dat ghy verdouwen kont.

[p. 936]

 

Nederl.

 

Men moet soo groote broeken niet in swelghen, dat m'er aen worght.

 

Veel omvaemen, weinigh versaemen.

 

In 't raegh, daer blijft een vliegh in hangen,

 

Maer 't en kan geenen horsel rangen.

 

Groote peeren konnen deeren; want sy plachten een onvoorsichtigen plucker wel een buyl in 't hooft te vallen.

 

Groote visschen schenren 't net,

 

Als m'er niet wel op en let.

Alsoo d'Heer Amelis Pietersen, Secretaris van Purmerende, op de vergaderinge van de Groot-Mog. Heeren Staten van Hollant ende West-Vrieslant, in Junio lestleden (1632?) my bekent hadde gemaeckt, als dat een sijn welbekende vrient de gheschiedenisse boven verhaelt ghesien, en den palinck noch levendigh nytten beek van den reygher (nu verstickt sijnde) getrocken hadde, met verklaer, dat hy oordeelde soo een vreemt gheval, in der wacrheyt gheschiet, weerdigh te sijn, om in eenighe poëtische bedenckingh te passe gebracht te werden: soo heb ick (om redenen voorschreven) tot hetselve gheval hier een plaetse ende plate willen vergunnen, te meer dewijle op hetselve menigsuldighe spreeckwoorden konnen werden ghepast, en daernyt verscheyden leerstucken konnen werden getogen. Als vooreerst: dat men niet meer en moet soecken aen te grijpen, als men kan omvaêmen. Ten tweeden: datmen dient te wicken aleer te waghen, en eerst te wetten, aleer te snijden. En ten derden: dat veel Cadmus-victoriën gevochten werden, die beyde de partyen schadelick sijn, en dat oock somwijlen twee, te samen in twist en oneenigheyt vallende, aen een derde het voordeel van hun beyden doen ghenieten. Hoe het sy, en hoe ghy dit tot uwen voordeel opneemt, leser, de voorschreven Heer Secretaris is oorsake van dese bedenckinge, door de openinge by hem hieraf ghedaen.