De pelgrimagie van het kindeken Jesus

XIII. Capittel.
Jesus vertreckt hem wederom in de eenigheyt, alwaer hy van sijne Discipels ende veel volcks wort gesocht.

JESUS^[a] 's morgens t' eenemael vroegh opstaende, is gegaen uyt de Stadt naer eene eensaeme plaetse, om aldaer te bidden. Maer Petrus dit gewaer zynde, is oock met de andere Discipels uyt-gegaen, om Jesum te gaen soeken. Ende als sy hem gevonden hadden, seyden tot hem: Meester al de werelt soeckt naer u. Korts daer naer is'er een groote menighte volckx gekomen by Jesus, en hebben hem vast gehouden, op dat hy van hun niet gaen en soude.

[a] Marc. 1.

[p. 214]

Onthout u lesse wel Godtminnende Ziele, en maeckt u selven dese dingen tegenwoordigh met groote devotie ende aendachtigheyt, want sy seer fraey ende bewegelyck zyn. Aensiet den eersten hoe Jesus genegen was tot de eenigheyt, ende tot het gebedt. Gaet soeckt hem dan in de eenigheyt, singende met den H. Bernardus.

'K wil hem soecken in myn beddeken,
Sluytende myns hertens kamerken;

'K wil hem soecken in alle steden,

Met der liefden sorghvuldigheden.

O Ziele, wilt gy Jesus vinden, soeckt hem alder meest in de eenigheyt, gelijck dede onsen H. Vader Franciscus, vervullende de eensaeme plaetsen met suchten ende weenen, en vierige begeerten tot sijnen beminden, want hy hadde door eygen ondervindinge geproeft (seght S. Bonaventura leg. cap. 10.) dat hen H. Geest soo veel te familierlycker sijne tegenwoordigheyt jont aen een devote ziele in het Gebedt, hoe meer sy haer vertreckt van 't gerucht des werelts: ende daerom soeckende eensaeme plaetsen, ginck hy naer de wildernissen ende verlaeten Kercken: alwaer hy naer het exempel van Jesus de nachten overbracht in vierige gebeden, en hemelsche contemplatien. Hy vervulde de bosschen met duysent versuchtingen, hy besproeyde de plaetsen met overvloedige traenen; hy sloegh menighmael op sijne borst; ende waernemende de goede gelegentheyt der heymelijcker plaetsen, sprack vryelijck met sijnen Heere. Daer antwoorde hy hem als sijnen Rechter, daer badt hy hem als sijnen Vader; daer sprack hy hem als eenen vrient; daer riep hy tot Godt tot de bekeeringe der sondaren: daer beschreyde hy somtyts de Passie des Heeren, al oft hyse met sijne oogen hadde gesien. Gaet

[p. 215]

dan devote ziele, ende doet desgelijcks; ende schouwende soo seer als gy kont alle menschelijcke geselschap, vertreckt u in uwe Celle ofte slaep-kamer, ende volgens den raet van Jesus, bidt aldaer uwen Hemelschen Vader in't verborgen met gesloten deure. Want als in de Celle geoeffent worden godtvruchtige wercken (soo den H. Bernardus segt ad Frat. de Mont. Dei) ende de ziele haer alleen met Godt becommert, hem geniet, en haer zelven in hem verheught, dan is sulck een Celle aen de Engels als eenen Hemel. Want al het gene in den Hemel gedaen wordt, wordt oock gedaen, in dusdanige Celle. Wilt gy dan, ô devote ziele, eenen Hemel hebben op der aerden, bemint naer het exempel van uwen Bruydegom Jesus, de eenighyt ofte uwe Celle, ende becommert u aldaer familierelijck met hem, op de maniere die u in dit Boecxken voorgehouden wort; ende zyt versekert dat gy haest eenen anderen geest verkrygen sult, ende mogen seggen met den H. Hieronymus Epist. 4. ad Rust. De Stadt is my eenen Kercker, ende de Eenigheyt een Paradys.

Aenmerckt hier oock Godtminnende ziele, hoe lieffelijck dat Jesus moeste wesen, welcken al het volck 's morgens vroeg soo neerstelijck sochte, ende daer naer vindende, hem vast hiel, op dat hy niet weg gaen en soude. Dit sult gy oock gewaer worden, als gy sult hebben met hem inwendigh minnelijck beginnen te converseren; ende sult tot hem hebben sulck een genegentheyt, dat gy sonder hem nergens in eenigh vermaeck sult konnen scheppen; maer sult altyt met hem willen wesen, ende singen met den H. Bernardus.

Op wat plaetse ick my vinde,

Ick wil Jesum by my hebben;
Och wat vreught als ick hem vinde!

Wat geluck, magh ick hem houden.

[p. 216]

O ziele hout Jesus wel vast, en laet hem niet gaen, seggende met de geestelyke Bruydt: ick heb gevonden die myn ziele bemint: ick heb hem vast, 'ken sal hem niet laeten gaen. Wie en soude u niet houden, ô soeten Heere Jesu (segt S Bonaventura de 7. itin. aetern. itin 4. d. 5. a. 1.) aengesien gy den genen, die u vast hout, versterckt met hope, verçiert met volmaecktheyt, ende doet volherden tot den eynde toe. Ick en sal u dan niet laeten gaen, ten zy dat gy my uwe benedictie geeft. Iae 'k en sal u noyt laeten gaen: want gy en geeft u benedictie niet, dan aen den genen die u vast hout. Aldus S. Bonaventura.