Logo DBNL
De pelgrimagie van het kindeken Jesus (1755)

De pelgrimagie van het kindeken Jesus

(1755)–Franciscus Cauwe–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

XXIII. Capittel.
Onse L. Vrouwe keert naer de Stadt in het huys des Avontmaels, alwaer sy haeren Sone beweent, ende s'anderen-daeghs vergaderen by haer de verstroyde Discipels.

JOseph(a) voldaen hebbende synen Godtvruchtighen dienst, ende willende keeren naer de Stadt, heeft geseyt aen onse L. Vrouwe: Mevrouw ick bid u om Godts wille, ende om de liefde van uwen Sone, ende mynen Meester, dat u gelieve te komen in myn huys: want ick weet wel dat gy geen huys en hebt: gebruyckt het myne als u eygen: want al dat ick besitte is uwe. Desgelycks seyde Nicodemus. O wat compassie! de Koninginne des Hemels en heeft niet waer sy haer hooft op leggen magh, ende dese droevige dagen van haere weduwelyckheyt moet sy leyden onder een anders dack. Sy is in der waerheyt een Weduwe, ende verlaeten Vrouwe, want den Heere Jesus was haeren Sone, ende Bruydegom, haeren Vader ende Meester, ende al haer goet, ende met hem heeft sy 't al verloren. Sy dan ootmoedelyck stuypende ende hun bedanckende, heeft geseyt dat sy aen Ioannes, bevolen was. Ende soo sy haer noch instantelyck versochten, Ioannes antwoorde hun, dat hyse wilde leyden naer den Bergh Sion, in het huys daer den Heere met syn Discipels het Avontmael gehouden hadde. Alsdan sy ootmoedelyk stuypende voor onse L. Vrouwe, ende aenbiddende het H. Graf, zyn vertrocken. Maer dese bleven noch wat sitten by het graf: ende soo den nacht aenquaem, Ioannes seyde tot onse L. Vrouwe: Lieve Moeder, het en waer niet eerlyck hier langer te blyven, ende in het doncker te keeren in de Stadt, laet ons dan gaen believe 't u.

Onse L. Vrouwe dan opstaende ende vallende op haere knien, omhelst ende kust het H. Graf, ende het selve zegenende, seyde; Mynen Sone ik en kan niet langer by u blyven, ick bevele u aen uwen Vader. Ende haere oogen slaende naer den Hemel, seyde met traenen ende groote affectie: Vader ick bevele u mynen Sone, ende myn Ziele, ende Herte dat ick hier laete. Doen begonsten sy te vertrecken: ende soo sy passeerden voor het Cruys, onse L. Vrouwe knielt neder, ende aenbadt het selve, seggende: hier heeft mynen Sone gehangen, ende hier is noch syn dierbaer Bloet. Ghy mooght dan peysen dat onse L. Vrouwe de eerste is geweest, die het H. Cruys aenbeden heeft. Desgelycks deden de andere die met haer waeren. Doen gingen sy naer de Stadt dickwils omsiende: tot dat sy 't Cruys ende Graf niet meer siende, hun omgekeert hebben, ende vallende ter aerden, hebben het selve wederom voor 't leste aenbeden, ende syn soo voorts-gegaen.

(a)Als sy nu quamen by de Stadt, soo hebben de Susters van onse L. Vrouwe, haer overdeckt ende iet gehangen voor het aensicht, als eene Weduwe, ende gingen voor haer, die tusschen Ioannes ende Magdalena, seer bedrucktelyck van achter volgde. Magdalena soeckende in den inganck van de Stadt den wegh te nemen, die naer haer huys leyde, ende hun daer te leyden, heeft O L. Vrouwe alvooren gebeden, seggende: Mevrouwe, ik bid u om de liefde van mynen Meester, laet ons naer myn huys gaen, wy sullen daer beter zyn: gy weet wel dat onsen lieven Meester in het selve seer geerne

placht te logeren, ende dat al myn goet het uwe is, ick bidde u komt. Sy begonsten dan t' samen te weenen. Maer soo onse L. Vrouwe ophiel van weenen, ende daer geen antwoorde op en gaf, Magdalena badt Ioannes seer instantelyck, dat hy haer dat wilde toestaen. Ioannes antwoorde: het sal meer betaemen dat wy gaen naer den Berg Sion, namentlyck om die vrienden te voldoen, die ons in het Avontmael soo mildelyck onthaelt hebben: komt ghy liever met haer.

Doen seyde Magdalena: ghy weet wel dat ick haer volgen sal, alwaer sy gaet, ende en sal haer noyt verlaeten.

Als sy nu in de Stadt quamen, veel Maegden en devote Vrouwen zyn by hun gecomen, met dat sy onse L. Vrouwen gewaer wierden, ende vergheselschapten haer door den wegh, haer vertroostende soo sy best konden, ende daer wiert onder hun al een groot gheschrey. Oock veel Godtvruchtighe Mannen, voor welcke sy passeerde, wierden beweeght tot medelyden, ende weenden, seggende: Voorwaer onse Princen hebben heden een groote onrechtveerdigheyt bedreven teghen den Sone van die goede Vrouwe; ende Godt heeft om synen t' wille groote teeckens getoont; sy moghen wel voor hun sien, om 't gene sy gedaen hebben. Als sy dan tot aen het huys gecomen zyn, onsen L Vrouwe haer keerende tot de vrouwen, ende maegden, heeft ootmoedelyck stuypende, hun seer bedanckt; sy dan oock stuypende ende neder knielende, hebben begonst seer te jammeren Onse L. Vrouwe dan is met haere Susters, ende Magdalena binnen ghegaen: ende Ioannes staende in de deure heeft d'andere gebeden dat sy naer hunne huysen wilden gaen om dat het laet was, ende hun bedanckende, heeft de deure toe gedaen.

Alsdan onse L Vrouwe binnen zynde, ende rontom siende, begonste seer te weenen ende te jammeren, seggende: Mynen aldersoetsten Sone, waer zydy, want ick u hier niet en sien? O Ioannes waer is mynen Sone! O Magdalena, waer is uwen Vader, die u soo lief hadde? O beminde Susters, waer is onsen Sone? Onse blydschap, onse soetigheyt, het licht onser oogen heeft ons verlaeten, ende met groote benauwtheden is hy van ons gescheyden, gelyck gy-lieden gesien hebt. Ende dit verdobbelt myne droefheyt, dat hy overleden is soo gewont, ende gescheurt, soo beancxt, ende dorstigh, soo gepraemt, gepynight, ende overrompelt, sonder dat wy hem hebben in het minste konnen helpen: sy hebben hem al verlaeten, ende synen Almogenden Vader en heeft hem niet willen helpen, ende hoe haest zyn alle dese dingen volbrocht? Waer heeft'er oyt soo boosen mensch gheweest, wiens verwysinge ter doodt soo verrast is? O mynen Sone, desen nacht zyt ghy gevangen, ende soo verraderlyk gelevert, op den morgenstont zyt gy verwesen, op den middagh ghekruyst, ende daer naer gestorven. O mynen Sone, hoe bitter is dese uwe separatie, ende de gedachtenisse van dese uwe alderschandelyckste doodt! Ten lesten Ioannes haer biddende dat sy soude ophouden, heeft haer vertroost Bewyst hun oock, ô Ziele, alle gedienstigheyt, ende soeckt hun te vertroosten ende te verstercken, noot onse L. Vrouwe, ende d' andere om wat te eten, want sy zyn noch nuchteren. Daer naer ontfangen hebbende de benedictie van onse L. Vrouwe, ende van alle d'andere, neemt oorlof, ende vertreckt.

(a)s' Anderdaeghs op den morgenstondt, naer dat sy den nacht overgebrocht hebben meer met

weenen als met slaepen, soo sitten sy daer in een hoopken met gesloten deuren, zynde als weesen, vol droefheyt en ancxt, niet sprekende, maer geduerigh peysende, ende versuchtende, ende malkanderen met een vliegende ooge somtyts aensiende, gelyck sy gewent zyn te doen, die in groote benauwtheyt ende perplexiteyt zyn. Hier-en-tusschen klopt men op de deure, ende sy worden seer bevreest, want sy vreesden alle geruchte, om dat hun steunsel ende gerustheyt weg gegaen was. Ioannes, tot aen de deure gaende, siet dat het Petrus is, ende seght, het is Petrus. Onse L. Vrouwe segt: laet hem binnen. Petrus komt binnen met schaemte, met swaere versuchtingen ende traenen; ende dan hebben sy altemael begonst te weenen, sonder een woort te konnen spreken van groote droefheyt. Daer naer komen oock d'ander Discipels den eenen voor den anderen naer. Noyt sulk een bitter gejammer en wierter gesien. Ten lesten ophoudende van weenen, beginnen van den Heere te spreken. Petrus seght alvooren: Ick ben beschaemt te spreken, ende my aen de menschen te vertoonen, om dat ick mynen Heere, die my soo bemint heeft, soo hebbe verlaten, ende verloochent. Desgelycks beschuldighden d'andere hun selven, kloppende op hunne borst, ende stortende overvloedige traenen, om dat sy hunnen aldersoetsten Heere soo hadden verlaeten. Doen seyde onse L. Vrouwe: Eenen goeden Meester, ende getrouwen Herder is van ons ghegaen, ende wy blyven als weesen: maer ick hope vastelyck dat wy hem haest sullen wederom hebben. Gy weet dat mynen Sone seer goedertieren is, ende dat hy u seer beminde: daerom en twyffelt niet, oft hy sal u seer haest in gratie ontfangen, ende geerne uwe fauten vergeven. De furie der boose was door het toe-

laeten syns Vaders soo geweldigh tegen hem, ende sijne vyanden waeren soo veel ende soo machtigh, dat gy hem niet en hadt konnen helpen, al haddy met hem ghebleven: ende daerom en weest niet verstoort, noch kleynmoedigh. Doen seyde Petrus: Inder waerheyt Mevrouwe, het is gelyck gy seght; want ick die maer het beginsel gesien en hebbe, hebbe met sulck een vreese bevanghen geweest in de voor-zale van Cayphas, dat ik het noyt en meende t'ontgaen, waer door ick mynen lieven Meester hebbe verloochent. Jae ick was soo verbaest, dat ick t' eenemael vergeten hadde de woorden met welk hy my dat voorseyt hadde, tot dat hy my een ooge gaf, die my gedaghtigh maeckte, ende dede weenen. Doen vraeghde hem Magdalena wat dat den goeden Meester hem voorseyt hadde? Ende Petrus vertelde't haer al, daer by voegende dat hy hun naer het Avontmael noch veel andere schoone saecken geseyt hadde. Doen seyde onse L. Vrouwe: Ick wilde wel hooren wat myne Sone al geseyt, ende gedaen heeft in het Avontmael. Ende Petrus winckt op Ioannes, dat hy't soude vertellen. Ioannes, begint het al te verhaelen: ende soo van dese als van andere dingen, die den Heere Jesus met hun gedaen hadde, koutende met malkander, sprekende nu den eenen, nu den anderen, ende soo overbrengen sy geheel den dagh, in dese devote samen-spraeke van Jesus. O met welcke aendaghtigheyt luysterde Magdalena toe; maer noch veel aendaghtigher aenhoorde onse L. Vrouwe! hoe dickwils seyde sy, als men vertelde het gene den Heere geseyt, ofte gedaen hadde: Gebenedyt zy mynen Sone Jesus.

Aensiet hun dan, ô ziele, aendachtelyck, ende hebt medelyden met hun, om dat sy zyn gestelt in een groote bedrucktheydt. Want het is een bewe-

gelycke saecke om sien, dat de Koninginne van Hemel ende aerde, ende de Princen vande H Kerke, ende alle volcken, ende de Veldt Heeren van den Heyr-legher Godts, soo bevreest, benauwt, ende bedroeft daer staen gesloten in een huysken, niet wetende wat maecken, alleenelyck sich een weynich vertroostende met te spreken van de woorden, ende wercken van hunnen aldersoetsten Heere Jesus. Onse L. Vrouwe was nochtans met een gerust ende onverstoort gemoedt: want sy hadde een seker, ende vaste hope van de verryssenisse haers Soons; ende in haer alleen bleef dit oprecht geloove van de aenstaende verryssenisse op dien Saterdagh: ende daerom wort den Saterdagh haer toe-geëygent. Sy en konde nochtans niet blygeestigh wesen, om de droevige doodt van haeren alderliefsten Sone Jesus Christus. Aldus S. Bonaventura.


Vorige Volgende