|
| |
| |
| |
Den Seraphinschen Nachtegael van S. Bonaventura. Overgeset in Duytschen Rym.
§. I.
Eygendom van den Nachtegael.
O Soeter Nachtegael, die door uw' fijne sangen,
Vercondigt ons den Mey, met blydschap onser wangen;
Om dat den winter straf, genomen heeft de vlucht,
Een jeder hem verheught in dese soete lucht.
Komt blyden Vogel, komt, ick wil u heden stieren
Tot mynen lieven Vrient, om synen lof te vieren,
Met uwe soete Fluyt: want ick als heden niet
Tot hem kan henen gaen. Is't niet een groot verdriet?
Gaet dan, ô kleyn gediert', zyt heden opgetogen,
Tot myn verheven Lief, die 't licht is mynder oogen;
En dan vercondigt hem (naer myne soete groet)
Dat my de groote liefd', naer hem verlanghen doet.
Soo wie bekeurigh vraeght, waerom ick heb vercoren
U voor myn' snelle bod', leght hem voor al te voren,
Dat ik gelesen heb een raer schoon eygendom,
Van uwe natureel, gelyck Godts Heylighdom.
| |
| |
Hoort toe devote Ziel, met innige gedachten;
Want is't dat dit gesang bevalt aen uwe krachten,
Dit liefste Vogelken sal u Godt leeren sien,
En van u maecken stracx een Hemelsch Musicien;
Van desen Nachtegael, soo vinden wy geschreven,
Als hem de doodt genaeckt, op't eynde van syn leven,
Vliegt op een hoogen Boom, al voor den dageraet,
En heft den beck om hoog, singt sonder onderlaet;
Dus met syn soet gesang, voor komt de Morgensterre;
Maer als sy haer vertoont, soo groet hy haer van verre,
Veel zoeter als te voor, verheffende sijn toon,
Die onder vogel sanck, al verre spant de kroon.
Soo singt hy op die ur', die wy de Prime noemen,
Noch hy en weet geen maet, tot dat hy is gecomen
Ontrent den negen ur', die Tertie wort geseyt,
Dan singht hy sonder poys, met groote vierigheyt.
Voorwaer syne kele scheurt, soo wort syn stem verheven,
Om dat de vreugt syn's hert', schynt meer en meer te leven;
En hoe hy hooger singt, hoe de drift meerder wort.
O groote minne-kracht, die in dat dierken schort!
Maer als ontrent de noen, de Son schiet heete straelen,
Dan scheurt hem't ingewant, door syn geweldigh taelen;
| |
| |
O si! o si! roept hy, gelyck hy singen plaght
Tot dat hy door't gewelt, ten eynde wort gebracht.
Als nu dan is gequetst de lieffelycke fluyte
Van desen Nachtegael, die sonck als eene luyte;
Hy roert noch synen beck, maer en geeft geen geklanck,
Men hoort niet meer syn stem' sijn lieffelyck gesanck.
Ten lesten na middag, als het nu is dry uren,
Oft None des getyd' den Vogel moet besuren,
Want d'aders zyn gekraeckt, van dese kleyne beest;
Sy sterft dan teenemael, en blaest uyt haeren geest.
|
|
Auteursrechtvrij