|
| |
| |
| |
§. VI.
De Sexte.
Sy Weent.
MAer als het middag is, dan schynt sy heel te branden,
En heft haer hert om hoog, haer oogen ende handen;
En laet dan bersten uyt: wel menigh heeten schicht,
En vlam' der liefden brant, en voncken wonder dicht,
Die vliegen opperwaerts met een geweldig jaegen.
Van haer ontsteken hert: en roept ô si! met vlaegen.
Van traenen sonder eynd', ô si! ô si! ô si!
Hoe sien ick mynen Godt soo seer benauwt voor my!
‘Ick sien hem in het hof, al schudden ende beven,
Bedroeft wel tot'er doodt, en voor syn benauwt leven
Bidt hy syn Vader oock, bedouwt met bloedig sweet;
En wort dan aengetast van vele wolven wreet.
O si! Sachtmoedig Lam, besnabbelt van die honden,
Hoe sien ik u daer staen, geknevelt en gebonden,
Voor Annas, Caypbas, oock Herodes en Pilaet;
Al oft gy hadt gedaen het 's werelts meeste quaet.
Reyn Lammeken, in wien noeyt vleck en is gevonden,
Gy wiert hier overtuygt, geschelt door valsche monden,
| |
| |
En oock den heelen nacht van een moortdaedigh rot
Sterck overvallen, zyt geblint als eenen sot
Met eenen vuylen doeck, geprangt met stercke koorden,
Bespogen en getergt, met smaedelyke woorden,
Gesleept oock langhst de zael, soo dat het droef geval,
Niet voor den jongsten dag voor oogen comen sal.
Hier swemt by nae de Ziel' in haere traenebeken:
Maer als sy voorder comt, haer herte wort doorsteken
Met droefheyt seer benauwt, als sy hem met verdriet
Daer staen heel moeder-naeckt aen de Colomme siet.
Eylaes! haer herte breeckt, en haere oogen bloeden,
De sluysen zynde droog, die haere traenen vloeden,
En stort voor traenen bloet, siend' haeren Jesus soet
Verscheurt en heel bebloet, dat haer schier sterven doet.
Sy schynt in baerens noot, haer hert doet niet dan jaegen,
Om dat hier Jesus wiert soo wreedelyck geslaegen:
Soo dat syn Lichaem heel maer bloet en wonden was,
En rontom, daer hy stont, lag eenen bloede pas
O si! ô si! roept sy, haer oog' doet niet dan leken,
Als sy noch voorder siet, syn weerdigh hooft doorsteken,
| |
| |
Met scherpe Doorne-Croon, en hier by noch bespot,
Van 't Joodsche wreet gespuys, als eenen grooten sot.
Maer als sy hem mismaeckt, al oft hy had gheswommen
In syn vergoten Bloet, soo voor den dagh siet commen;
Alwaer hy tegen recht, en buyten alle wet,
Wort seer ter doodt begeert, naer Barrabam geset:
En Kruyst hem, kruyst hem hoort, van de verwoede joden,
Die sochten met gewelt t'onnoosel Lam te dooden:
Dit vreeselyk geroep gaet soo diep in het hert
Van dese arme Ziel, dat sy heel ancxtig wert.
O si! ô si! ô si! roept sy met groot beclagen,
Als sy voorts Jesum siet al beven, ende jaghen
En stuypen onder't Cruys, dat men hem dragen doet,
Waer door hy dickwils flauw, en ancxtig vallen moet.
Maer als sy daer naer hoort, de wreede hamerslagen,
Als hy genagelt wort met nieuwe bloedevlagen,
En aen't Cruys opgerecht: het scheynt sy sterven moet;
En roept ô si! ô si! hoe bang is myn ghemoet.’
|
|
Auteursrechtvrij