Liederen van droom en daad

[p. 6]

Karel Cogghe.
de man die de overstrooming van den IJzer leidde, door Stephan de Vriendt

[p. 9]

Voor M.

Deze Liederen van Droom en Daad

[p. 11]

Liederen eener lente

[p. 13]

I

Dit is geluk: als ge al uw dagen
In schoonen deemoed achter schijn
Van schaamle vreugde hebt gedragen
Den kommer van verholen pijn;

Wanneer ge moede en moedloos jaren
Gelijk een blinde dolend zijt
En plots uw leven voelt verklaren
Tot liefde's rust'ge zekerheid,

En zonder minste bitterheden
Of weemoed van herinnering.
Uit vreemden toover zijt getreden,
Die om uw vroeger dagen hing.

Dit is geluk: als gij, - ter haven
Geland van eenzaam-verren tocht, -
Met onweerhouden overgave,
Opeens een vrouw beminnen mocht;

Wanneer ge in haren schoot, bewogen,
Uw kracht'ge handen rusten liet,
En door uw traangeloken oogen
Haar oogen zachtjes schreien ziet;

[p. 14]

 

Wanneer ge weerloos 't hoofd moogt hangen

 

En streelen laten lijk een kind,

 

En voelt hoe veilig ze uw verlangen

 

Met teerheid van haar armen bindt.

[p. 15]

II

Hoe sta 'k in 't wislend licht der zonne,
In ondergang en dageraad,
En keer naar alle horizonnen
De hooge rust van mijn gelaat.

Ik ken den koppigen beet der zorgen
Om wat onzeekre Hand bereidt,
Maar 'k weet het werk, dat eiken morgen
Mijn dag tot rijker waarde wijdt.

Ik weet: toen gij me 't voorhoofd merkte
Met eed van lippen, traag en stil,
Dat ongekende krachten sterkten
De kracht van mijn bewusten wil.

En 'k weet hoe bij elk avondzwijgen,
Terwijl uw hand de spijzen deelt,
Uw lach, die naar mijn mond komt nijgen
De moeheid van mijn hoofd vereêlt.

[p. 16]

III

Daar staat een beedlaar voor uw deure,
Die moede en verre reis verraadt;
Kom hem met zoete woorden beuren
Vòòr hem de laatste kracht ontgaat.

Hij klopt met ongeduld'ge handen
En smeekt, wat stilte wedersmeekt;
Doe open eer door de avondlanden
De wanhoop van zijn kreten breekt;

Eer hij zijn eigen hart gaat haten,
Omdat het zòòveel heeft bemind,
Of 't plots, gebroken en verlaten,
Beschreien gaat gelijk een kind;

Eer hij zijn fijngevoeligst denken
Gaat martlen met verbeten spijt,
Eer hij zijn koorts'gen mond gaat drenken
Met spot van eigen bitterheid;

Eer hij zijn moede en dwalende oogen
Van alle laatre liefde keert,
En zoekt in bittre vrouwenlogen
Te dooven smart van zielsbegeert'.

[p. 17]

 

Doe open vòòr hem wrok doorgriefde

 

En jaagt door dreigende' avond voort.

 

Hier staat de bedelaar der liefde

 

Die hunkert naar uw noodend woord.

[p. 18]

IV

Laat me in 't licht van uw genade
Treden lijk een dolend kind,
Waar ik langs verdwaalde paden
Eindelijk uw woning vind.

Open mild uw liefderijken
Voor een hart dat zoekt en lijdt;
Wil me traag uw lippen reiken
Zonder rouw of stil verwijt.

Laat me uw adem voelen mogen
Eiken avond om mijn haar;
Laat de zegen van uw oogen
Rusten op mijn oogenpaar.

Temper 't licht: ons woorden rijzen
Rijker in de schemering;
Zacht zal voor ons blikken deizen
Weemoed van herinnering.

Laat de weelde van deze uren -,
Droomdoorzongen werldijkheid -,
Om ons beider hoofden duren
Tot de late nacht ons scheidt.